Ποτέ δεν αντιλήφθηκα γιατί δημόσιες επιχειρήσεις και μάλιστα κερδοφόρες θα πρέπει να πωλούνται σε ιδιώτες. Δεν πρέπει να πωλούνται διότι απλούστατα το Δημόσιο ζημιώνεται!
Tου Πάνου Κατσούλα, εκπαιδευτικός
Μα δεν λειτουργούν σωστά, αν λειτουργούσαν σωστά δεν θα ήσαν ζημιογόνες ή θα είχαν περισσότερα κέρδη, θα πουν κάποιοι!
Ε, να λειτουργήσουν σωστά, είναι η απάντηση, και όχι να πουληθούν ή να ξεπουληθούν, όπως γίνεται σε πλείστες περιπτώσεις!
Και μπορούν να λειτουργήσουν σωστά και υπέρ του δημόσιου συμφέροντος αν έχουν π.χ. χρηστές και ικανές διοικήσεις υπό δημόσιο έλεγχο και λογοδοσία.
Τα επιχειρήματα ότι το Δημόσιο δεν μπορεί να γίνει σωστός επιχειρηματίας στερείται λογική βάση. Διότι άλλος είναι ο σκοπός της δημόσιας επιχείρησης. Δεν είναι αυτοσκοπός το κέρδος, ούτε βέβαια πρέπει να μπαίνει και μέσα.
Αν μπορεί να κερδίζει, που και αυτό είναι εφικτό, τόσο το καλύτερο! Πολύ δε περισσότερο δεν πρέπει να ιδιωτικοποιούνται επιχειρήσεις που διαχειρίζονται δημόσια αγαθά, όπως το νερό, το ηλεκτρικό ρεύμα κ.λπ.
Αλλά ακόμη κι αν μια δημόσια επιχείρηση είναι ζημιογόνα η λύση δεν είναι η πώλησή της, αλλά η εξυγίανσή της.
Αλλωστε ποιος επιχειρηματίας αγοράζει ζημιογόνες επιχειρήσεις; Και αν βρεθεί κάποιος ή κάποιοι που θα το αποτολμήσουν το τίμημα θα είναι ελάχιστο!
Επιπλέον πόσο διαφανείς είναι αυτές οι διαδικασίες; Ο βραβευμένος με Νόμπελ Ειρήνης οικονομολόγος Τζόζεφ Στίγκλιτς όταν ήταν επικεφαλής της Παγκόσμιας Τράπεζας αποκάλυψε στον Γκρεγκ Πάλαστ (δημοσιογράφος-ερευνητής, οικονομολόγος, συγγραφέας) ότι άλλαξε τον όρο «ιδιωτικοποίηση» σε «μιζο-ποίηση».
Οι ιδιωτικοποιήσεις, είχε πει ο Στίγκλιτς, σχετίζονται απόλυτα με δωροδοκίες, πληρωμές σε πολιτικούς, σε μεσάζοντες και στους συνεργάτες τους. Η ιδιωτικοποίηση «πουλιέται» στον λαό ως το μέσο σωτηρίας. Ομως η αλήθεια είναι άλλη.
Ξέρω ότι θα κατηγορηθώ για κρατισμό, για ιδεοληψία κ.λπ. Διαβεβαιώνω ότι τίποτα απ’ αυτά δεν ισχύει.
Απλά επισημαίνω το αυτονόητο: κατά βάση πουλάει κάποιος όταν βρεθεί σε ανάγκη και συνήθως πουλάει σε εξευτελιστική τιμή!
Επομένως μη βαυκαλίζονται όσοι πιστεύουν ότι ο στόχος των 50 δισ. από ιδιωτικοποιήσεις, που ήταν εκ των βασικών απαιτήσεων της Γερμανίας στην τελευταία σύνοδο κορυφής, προκειμένου να συμφωνήσει την παροχή περαιτέρω βοήθειας στην Ελλάδα, είναι εφικτός!
Δεν είναι ρεαλιστικός, όπως δεν ήταν και πριν από τέσσερα χρόνια!
Η χώρα μας είχε θέσει αυτόν τον στόχο και το 2011, όμως μέχρι τις αρχές του 2015 είχε καταφέρει να συγκεντρώσει μόλις 3 δισ. ευρώ!
Εφημερίδα των συντακτών
Ε, να λειτουργήσουν σωστά, είναι η απάντηση, και όχι να πουληθούν ή να ξεπουληθούν, όπως γίνεται σε πλείστες περιπτώσεις!
Και μπορούν να λειτουργήσουν σωστά και υπέρ του δημόσιου συμφέροντος αν έχουν π.χ. χρηστές και ικανές διοικήσεις υπό δημόσιο έλεγχο και λογοδοσία.
Τα επιχειρήματα ότι το Δημόσιο δεν μπορεί να γίνει σωστός επιχειρηματίας στερείται λογική βάση. Διότι άλλος είναι ο σκοπός της δημόσιας επιχείρησης. Δεν είναι αυτοσκοπός το κέρδος, ούτε βέβαια πρέπει να μπαίνει και μέσα.
Αν μπορεί να κερδίζει, που και αυτό είναι εφικτό, τόσο το καλύτερο! Πολύ δε περισσότερο δεν πρέπει να ιδιωτικοποιούνται επιχειρήσεις που διαχειρίζονται δημόσια αγαθά, όπως το νερό, το ηλεκτρικό ρεύμα κ.λπ.
Αλλά ακόμη κι αν μια δημόσια επιχείρηση είναι ζημιογόνα η λύση δεν είναι η πώλησή της, αλλά η εξυγίανσή της.
Αλλωστε ποιος επιχειρηματίας αγοράζει ζημιογόνες επιχειρήσεις; Και αν βρεθεί κάποιος ή κάποιοι που θα το αποτολμήσουν το τίμημα θα είναι ελάχιστο!
Επιπλέον πόσο διαφανείς είναι αυτές οι διαδικασίες; Ο βραβευμένος με Νόμπελ Ειρήνης οικονομολόγος Τζόζεφ Στίγκλιτς όταν ήταν επικεφαλής της Παγκόσμιας Τράπεζας αποκάλυψε στον Γκρεγκ Πάλαστ (δημοσιογράφος-ερευνητής, οικονομολόγος, συγγραφέας) ότι άλλαξε τον όρο «ιδιωτικοποίηση» σε «μιζο-ποίηση».
Οι ιδιωτικοποιήσεις, είχε πει ο Στίγκλιτς, σχετίζονται απόλυτα με δωροδοκίες, πληρωμές σε πολιτικούς, σε μεσάζοντες και στους συνεργάτες τους. Η ιδιωτικοποίηση «πουλιέται» στον λαό ως το μέσο σωτηρίας. Ομως η αλήθεια είναι άλλη.
Ξέρω ότι θα κατηγορηθώ για κρατισμό, για ιδεοληψία κ.λπ. Διαβεβαιώνω ότι τίποτα απ’ αυτά δεν ισχύει.
Απλά επισημαίνω το αυτονόητο: κατά βάση πουλάει κάποιος όταν βρεθεί σε ανάγκη και συνήθως πουλάει σε εξευτελιστική τιμή!
Επομένως μη βαυκαλίζονται όσοι πιστεύουν ότι ο στόχος των 50 δισ. από ιδιωτικοποιήσεις, που ήταν εκ των βασικών απαιτήσεων της Γερμανίας στην τελευταία σύνοδο κορυφής, προκειμένου να συμφωνήσει την παροχή περαιτέρω βοήθειας στην Ελλάδα, είναι εφικτός!
Δεν είναι ρεαλιστικός, όπως δεν ήταν και πριν από τέσσερα χρόνια!
Η χώρα μας είχε θέσει αυτόν τον στόχο και το 2011, όμως μέχρι τις αρχές του 2015 είχε καταφέρει να συγκεντρώσει μόλις 3 δισ. ευρώ!
Εφημερίδα των συντακτών
Σχόλια
Στο logiosermis.net δημοσιεύεται κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφέρει ελεύθερα τις απόψεις του, οι οποίες εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Περισσότερα στις οδηγίες χρήσης.