Ο απολογισμός ενός καλοκαιριού...

Γιούνκερ, Ολάντ, Μέρκελ, Σόιμπλε, Ντάισελμπλουμ, Τσίπρας, Λαγκάρντ, Τσακαλώτος, Ρέντζι... Αυτά είναι μερικά από τα πιό "χοτ" ονόματα του φετινού καλοκαιριού.

Ποιός μπορούσε να προβλέψει μερικούς μήνες πρίν, πως αντί σήμερα να μιλάμε για ήλιο, όμορφες παραλίες, καλοκαιρινές αποδράσεις εντός & εκτός συνόρων, για την πλειοψηφία των πολιτών, κύρια θέματα συζήτησης θα ήταν: Συμφωνία ή Grexit, Ευρώ ή Δραχμή, Διάσωση ή ολική Καταστροφή;

Διανύσαμε μια πολύ δύσκολη περίοδο, όπου αντί να μετράμε τα καλοκαιρινά μας μπάνια στις καταγάλανες θάλασσες της ελληνικής επικράτειας, εμείς μετρούσαμε... Eurogroups! Το ερώτημα λοιπόν, που προκύπτει εδώ είναι το εξής : Τίς πταίει;

Η λογική, αντικειμενική και μοναδική σωστή απάντηση στην παραπάνω ερώτηση είναι: εμείς. Εμείς σαν κυβέρνηση, εμείς σα λαός. Οι κυβερνώντες μας-νυν και πρώην ανεξαιρέτως- με κάθε ευκαιρία που τους δινόταν, "λεηλατούσαν" την πατρίδα και τη δημόσια περιουσία της. Όμηροι στα χέρια ανίκανων και αφερέγγυων κυβερνήσεων, οδηγούμασταν μέρα με τη μέρα στο γκρεμό.

Οι ίδιοι λοιπόν που τότε μας έφεραν στο έσχατο σημείο, οι ίδιοι είναι που τώρα διατείνονται πως θέλουν να βγάλουν την Ελλάδα από το αδιέξοδο στο οποίο έχει βρεθεί. Και εμείς σα λαός, ακόμα πιστεύουμε πως αυτοί οι άνθρωποι θα έρθουν τάχα σα σωτήρες να μας γλιτώσουν από το μαρτύριο της αβεβαιότητας, της αναμονής και της άγνοιας.

Είναι δυνατόν να πιστεύουμε πως θα το κάνουν; Και σε περίπτωση που το κάνουν, είναι δυνατόν να πιστεύουμε ότι το κάνουν από αγάπη, απο υποχρέωση, από το αίσθημα του καθήκοντος, λόγω ήθους ή έστω εναπομείνασας αξιοπρέπειας; Ή μήπως έχει έρθει η ώρα να συνειδητοποιήσουμε πως σκοπός τους δεν είναι το κοινό καλό και η εθνική πρόοδος, αλλά η απόδοση σε αυτούς των ευσήμων, που πρακτικά σημαίνει περισσότερες ψήφους για τις αναπόφευκτες επικείμενες εκλογές της Ελλάδας;

Κακά τα ψέματα λοιπόν, το δημοψήφισμα, σίγουρα δεν ήταν αυτό που έφερε από μόνο του την καταστροφή σε ένα κράτος όπου όλα λειτουργούσαν "ρολόι". Ήταν απλά το τελειωτικό χτύπημα, το χαστούκι που δέχτηκε η χώρα μας και αποσταθεροποιήθηκε πλήρως, εξευτελίστηκε διεθνώς, αλλά και που τελικά την έκανε να κατανοήσει-έστω και λίγο καθυστερημένα-το πόσο βρώμικα μπορεί να είναι τα παιχνίδια που παίζονται στην πολιτική σκηνή. Κατά μία έννοια λοιπόν, το δημοψήφισμα είχε και το θετικό ότι μας άνοιξε τα μάτια, ότι έβγαλε από μερικούς τις παρωπίδες που φορούσαν.

Πώς όμως μπορούν ακόμα μερικοί απο εμάς να εμπιστεύονται τη χώρα σε αυτή και σε κάθε άλλη μελλοντική κυβέρνηση που θα κληθεί να αναλάβει τα ηνία της πολιτικής αρχηγίας μετά από τόση προδοσία από όσους προηγήθηκαν στο τιμόνι της χώρας που ονομάζεται "Ελλάδα"; Ποιός μας διαβεβαιώνει πως οι επόμενοι πολιτικοί γόνοι δε θα μάχονται μοναχά για το ατομικό και κομματικό τους συμφέρον εις βάρος του κοινωνικού;

Μήπως τελικά είναι στο DNA των ελληνικών κυβερνήσεων η ανεντιμότητα, η κατάχρηση και η απόλυτη εκμετάλλευση και στο DNA του ελληνικού λαού το βόλεμα, η ευπιστία και η ανοχή σε όσους τον εκμεταλλεύτηκαν;

Δ.Δημητρούλα