Πολιτική κατα(πάντων)κραυγή

Πολιτική: μια λέξη η οποία έχει καταντήσει να αντηχεί στα αυτιά των περισσοτέρων σαν κάτι βρώμικο και ποταπό ,σαν κάτι στημένο το οποίο επηρεάζει ριζικά τη ζωή μας . Εντούτοις ,δεν γίνεται κάτι που θα επιφέρει ριζική αλλαγή ,καθώς είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα επικρατεί στους ανθρώπους ο φόβος ότι η κατάσταση που πλαισιώνει κάθε ενασχόληση με την πολιτική είναι τόσο παγιωμένη που καθίσταται σχεδόν αδύνατο να αλλάξει. Η αλήθεια είναι πως για την πολιτική μπορούν να διατυπωθούν πολλές αρνητικές απόψεις ,χρωματισμένες με οργή ,αγανάκτηση.

Ήδη από το 1775 ο Samuel Johnson απέρριψε την πολιτική χαρακτηρίζοντάς την ως «τίποτα περισσότερο από ένα μέσο κοινωνικής ανέλιξης» ,ενώ τον 19ο αι. ο ιστορικός Henry Adams συνόψισε την πολιτική ως «συστηματική οργάνωση των εχθροτήτων». Παρατηρούμε λοιπόν πως τέτοιες απόψεις προβληματίζουν σχετικά με την ωφελιμότητα και την αντικειμενικότητα της ενασχόλησης με την πολιτική. Μάλιστα η γιγάντωση τέτοιων απόψεων ήρθε ως φυσιολογική συνέπεια του αφορισμού που διατύπωσε ο λόρδος Άκτον, της παραδοχής δηλαδή, «ότι η εξουσία έχει την τάση διαφθείρει και η απόλυτη εξουσία διαφθείρει απόλυτα». Αυτή η εξ ορισμού διαφθορά που συνεπάγεται κάθε μορφή εξουσίας αποτέλεσε ένα τρανό εμπόδιο όχι μόνο για την πολιτική ως ασχολία αλλά και για την ανάπτυξη της πολιτικής επιστήμης ,καθώς μεταξύ άλλων η επιστήμη πρέπει να ενέχει και το στοιχείο της αντικειμενικής παρατήρησης.

Τώρα θα πείτε ,γιατί τα αναφέρω όλα αυτά ,τι νόημα μπορεί να έχουν; Ο λόγος λοιπόν που τα αναφέρω είναι επειδή πιστεύω πως ακριβώς αυτή η άποψη που έχει δημιουργηθεί για τους πολιτικούς και την πολιτική είναι η ρίζα του κακού που έχει απλωθεί στο μυαλό μας. Για να γίνω πιο σαφής. Όταν μια κατάσταση συνεχίζει να υπάρχει αδιαλείπτως για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα και θεωρείς ότι δεν μπορεί να αλλάξει «μπαίνεις» και εσύ στο παιχνίδι με σκοπό να κερδίσεις και να καταφέρεις ό, τι δεν κατάφεραν οι προηγούμενοι. Όμως αν δεις πως δεν μπορείς να μεταβάλλεις τα πράγματα και να επιφέρεις την πολυπόθητη πρόοδο, εφησυχάζεις τον εαυτό σου και τη συνείδησή σου με την ατάκα « και οι άλλοι το ίδιο δεν έκαναν;» και κοιτάς να ωφεληθείς με άλλους τρόπους.

Δυστυχώς σε αυτήν την εξέλιξη συμβάλλουν και άλλοι παράγοντες. Ένας από αυτούς είναι η αντιμετώπιση της πολιτικής ως ένα επάγγελμα. Ακούς μικρά παιδάκια που δεν έχουν μάθει καλά καλά την προπαίδεια όταν τα ρωτάς τι θέλουν να γίνουν αυτά να απαντούν με χαριτωμενιά :πολιτικός. Δεν έχει σημασία αν κάπου το άκουσαν ,αν το είπαν για αστείο. Αυτές οι απαντήσεις προδίδουν μια βαθειά χαραγμένη στην κοινωνία νοοτροπία. Αυτή λοιπόν η νοοτροπία θεωρεί πως οι πολιτικοί είναι καριερίστες του δημοσίου και η επιτυχία τους κρίνεται στο μέγεθος της καρέκλας που θα κατακτήσουν και των ρουσφετιών που θα πραγματοποιήσουν. Πώς αλλιώς εξηγείται το θλιβερό φαινόμενο οι «πολιτικοί» μας να παίρνουν μεταγραφές σε κάθε εκλογική περίοδο σαν ποδοσφαιριστές ;Μάλιστα κάποιες μετακινήσεις είναι αδιανόητες αν αναλογιστούμε την ιδεολογική προέλευσή τους.

Ένα άλλο πρόβλημα είναι ότι οι ιδεολογίες έχουν πια μόνο μουσειακό χαρακτήρα. Οι εκλογές έχουν χάσει το νόημά τους ,καθώς οδηγούν σε μονόδρομο .Δεν υπάρχει πολιτική επιλογή.

Το συμπέρασμα στο οποίο θέλω να καταλήξω είναι πως δεν πρέπει να κατακεραυνώνουμε την πολιτική και το πολιτικό σύστημα και να του αποδίδουμε ευθύνες σαν είναι κάτι εντελώς ξέχωρο από εμάς Η πολιτική είναι και θα πρέπει να είναι κάτι ουδέτερο ,άχρωμο. Εμείς με την νοοτροπία μας την χρωματίζουμε. Άρα μήπως σήμερα το αρνητικό πρόσημο της το προσθέσαμε εμείς;

Με αυτό το κείμενο δεν θέλησα να σχολιάσω τα σημερινά πολιτικά τεκταινόμενα ,να αποδώσω ευθύνες σε κάποιον αποδιοπομπαίο τράγο ούτε να κατευθύνω και να κατευθυνθώ προς μια πολιτική διεύθυνση ,διότι πιστεύω πως αν δεν αλλάξει κάτι ριζικά δεν υπάρχουν πολιτικοί δρόμοι παρά μόνο αδιέξοδα.

Σας ευχαριστώ για το χρόνο που αφιερώσατε στην ανάγνωση του άρθρου μου και θα σας παρακαλούσα ακόμη και αν διαφωνείτε με τα παραπάνω να σκεφτείτε τη δική σας θέση στο πολιτικό σύστημα. Γιατί το πολιτικό σύστημα είμαστε εμείς και μόνο εμείς μπορούμε να ξαναβάλουμε στα σπίτια μας την ελπίδα!

Ιχνηλάτης