Τρία τα μνημόνια, λοιπόν, ένα για κάθε κομμάτι του πολιτικού συστήματος: Τον χορό άνοιξε το Πασόκ, ο βασικός παίκτης της ομάδας, συνέχισε η Νέα Δημοκρατία, ως αναπληρωματικός του Πασόκ, που αναλαμβάνει να καλύψει τα κενά του όταν αυτό χάνει τις εκλογές, και τον έκλεισε ο Σύριζα, που είχε μέχρι σήμερα ρόλο περιφερειακού εξαρτήματος του συστήματος, αλλά κλήθηκε να αναλάβει την εξουσία, μια και οι δύο διαχειριστές της πατώσανε…
του Νικόλα Δημητριάδη
Η συζήτηση για το ποιο μνημόνιο είναι καλύτερο και χειρότερο είναι φυσικά παιδαριώδης. Και τα τρία μνημόνια έχουν κοινή φιλοσοφία: Την αντικατάσταση του χρεοκοπημένου οικονομικού και κοινωνικού μοντέλου που κυριάρχησε στη Μεταπολίτευση από το νεοφιλελεύθερο μοντέλο της παγκοσμιοποίησης: Την αντικατάσταση των ελληνικών μικρομεσαίων επιχειρήσεων από μεγάλες πολυεθνικές, την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, την ενίσχυση του παρασιτισμού και την αποδυνάμωση κάθε έννοιας εθνικής κυριαρχίας κ.λπ. κ.λπ. κ.λπ.
Η αντίδραση στα μνημόνια κατευθύνθηκε σε δύο κυρίως πολιτικούς χώρους: τη Νέα Δημοκρατία και τον Σύριζα. Και οι δύο αντιμετώπισαν τα μνημόνια με τον ίδιο τρόπο, τον μόνο τρόπο που ξέρανε: προσπάθησαν να ελαφρύνουν τις οικονομικές επιπτώσεις για το κομματικό τους πελατολόγιο και να μετακυλήσουν τις επιπτώσεις αυτές στους υπολοίπους.
Κανείς τους δεν μπόρεσε να προτείνει έναν διαφορετικό δρόμο για την ελληνική κοινωνία και οικονομία, κόντρα στο σάπιο χθες και το εφιαλτικό σήμερα, με αποτέλεσμα το μνημόνιο να φαντάζει πλέον αναπόφευκτο, ακόμα και για πολλούς ψηφοφόρους της τελευταίας συγκυβέρνησης. Το «αντιμνημονιακό στρατόπεδο» διαλύθηκε και απέμειναν να το εκπροσωπούν πολιτικά διάφορες παρέες απατεώνων, μαφιόζων και ανισσόροπων, που δεν έχουν τίποτε σοβαρό να προτείνουν, και αναλώνονται σε επικοινωνιακές φανφάρες για να διατηρήσουν τη θέση τους και τη… κρατική χρηματοδότηση.
Ο κατήφορος συνεχίζεται, η διάλυση εντείνεται και η καταστροφή ολοκληρώνεται. Διέξοδος; Ίσως και να υπάρχει. Αλλά απαιτεί πολλά περισσότερα από μια ψήφο στον επόμενο μεσσία που θα μας πει ότι λεφτά υπάρχουν. Χρειάζεται η διαμόρφωση ενός νέου τρόπου λειτουργίας της κοινωνίας και της οικονομίας, από την εργασία μέχρι την κατανάλωση και από τον πολιτισμό μέχρι τις συνήθειες, τη συμπεριφορά και τη νοοτροπία μας. Και αφού δεν υπάρχει κάποιο εγχειρίδιο που να λέει τι πρέπει να γίνει, οφείλουμε να τα βρούμε μόνοι μας. Εν τω μεταξύ, ένα πρώτο βήμα θα ήταν να γυρίσουμε την πλάτη μας στους απατεώνες που μας περιτριγυρίζουν…
Ψωροκώσταινα
Η συζήτηση για το ποιο μνημόνιο είναι καλύτερο και χειρότερο είναι φυσικά παιδαριώδης. Και τα τρία μνημόνια έχουν κοινή φιλοσοφία: Την αντικατάσταση του χρεοκοπημένου οικονομικού και κοινωνικού μοντέλου που κυριάρχησε στη Μεταπολίτευση από το νεοφιλελεύθερο μοντέλο της παγκοσμιοποίησης: Την αντικατάσταση των ελληνικών μικρομεσαίων επιχειρήσεων από μεγάλες πολυεθνικές, την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, την ενίσχυση του παρασιτισμού και την αποδυνάμωση κάθε έννοιας εθνικής κυριαρχίας κ.λπ. κ.λπ. κ.λπ.
Η αντίδραση στα μνημόνια κατευθύνθηκε σε δύο κυρίως πολιτικούς χώρους: τη Νέα Δημοκρατία και τον Σύριζα. Και οι δύο αντιμετώπισαν τα μνημόνια με τον ίδιο τρόπο, τον μόνο τρόπο που ξέρανε: προσπάθησαν να ελαφρύνουν τις οικονομικές επιπτώσεις για το κομματικό τους πελατολόγιο και να μετακυλήσουν τις επιπτώσεις αυτές στους υπολοίπους.
Κανείς τους δεν μπόρεσε να προτείνει έναν διαφορετικό δρόμο για την ελληνική κοινωνία και οικονομία, κόντρα στο σάπιο χθες και το εφιαλτικό σήμερα, με αποτέλεσμα το μνημόνιο να φαντάζει πλέον αναπόφευκτο, ακόμα και για πολλούς ψηφοφόρους της τελευταίας συγκυβέρνησης. Το «αντιμνημονιακό στρατόπεδο» διαλύθηκε και απέμειναν να το εκπροσωπούν πολιτικά διάφορες παρέες απατεώνων, μαφιόζων και ανισσόροπων, που δεν έχουν τίποτε σοβαρό να προτείνουν, και αναλώνονται σε επικοινωνιακές φανφάρες για να διατηρήσουν τη θέση τους και τη… κρατική χρηματοδότηση.
Ο κατήφορος συνεχίζεται, η διάλυση εντείνεται και η καταστροφή ολοκληρώνεται. Διέξοδος; Ίσως και να υπάρχει. Αλλά απαιτεί πολλά περισσότερα από μια ψήφο στον επόμενο μεσσία που θα μας πει ότι λεφτά υπάρχουν. Χρειάζεται η διαμόρφωση ενός νέου τρόπου λειτουργίας της κοινωνίας και της οικονομίας, από την εργασία μέχρι την κατανάλωση και από τον πολιτισμό μέχρι τις συνήθειες, τη συμπεριφορά και τη νοοτροπία μας. Και αφού δεν υπάρχει κάποιο εγχειρίδιο που να λέει τι πρέπει να γίνει, οφείλουμε να τα βρούμε μόνοι μας. Εν τω μεταξύ, ένα πρώτο βήμα θα ήταν να γυρίσουμε την πλάτη μας στους απατεώνες που μας περιτριγυρίζουν…
Ψωροκώσταινα
Σχόλια
Στο logiosermis.net δημοσιεύεται κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφέρει ελεύθερα τις απόψεις του, οι οποίες εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Περισσότερα στις οδηγίες χρήσης.