Τα ...διέξοδα εν μέσω προφανών αδιεξόδων.

Γράφει ο Γιώργος Σ. Πολίτης

Θα ήταν εμπαιγμός να μιλάμε για διέξοδα σε μία αδιέξοδη κατάσταση. Σε μία κατάσταση η οποία κρίνεται ως τέτοια από τους πάντες γνωστικούς, καθώς αυταποδεικνύεται.

Επίσης θα ήταν άτοπο να θεωρήσουμε εαυτούς ευέλικτους την ίδια ώρα που κοιτάμε να περισώσουμε το οτιδήποτε (εάν σώζεται) με σκοπό τη διατήρηση των -αμφιλεγόμενων- κεκτημένων.

Είναι προφανής η μετάλλαξη την οποία έχουμε υποστεί όχι ως Έλληνες αλλά ως άνθρωποι γενικότερα και όχι μόνο εμείς στον τόπο μας, αλλά και πολλά άλλα έθνη στον τόπο τον δικό τους. Ο λόγος είναι η πλήρης μεταστροφή λόγω του πολιτισμού των ιδεών και ο κατά 180 μοίρες τροποποιημένος προσανατολισμός σε ένα τρόπο ζωής αλλιώτικο. Ξένο θα τον ονόμαζα.

Ο τρόπος ζωής είναι το μέγα ζητούμενο το οποίο και ελέγχει ''φυσικά'' πλέον τις αποφάσεις μας. Έχει αναχθεί η ''καλοπέραση'' ως ο υπέρτατος στόχος για την διατήρηση-κατάκτηση του οποίου, αλέθουμε πάντα αλέσιμα και ενδεχομένως μη.

Οι ιδέες είναι οι πρώτες οι οποίες υπέστησαν πίεση και στρέβλωσαν το δρόμο τους. Μεταλλάχθηκαν καθώς αστράφτουν την αλήθεια τους προς την πλευρά του καθενός. Δεν υπάρχει ένα επιχείρημα, μία βάση, μία αλήθεια η οποία θα μπορούσε να στηθεί σαν μπούσουλας ώστε να μετρηθούν οι ανάλογες αποστάσεις.

Το καλό τού ενός, γίνεται το κακό του άλλου.

Το ‘’συμφέρον’’, θα ονομάσουν κάποιοι και θα συμφωνήσω, αλλά πίσω από αυτό κρύβεται και πάλι στην παχιά σκιά του χρήματος -διότι συμφέρον αυτό εννοείται-, ολόρθη η ιδέα της καλοπέρασης. Η εξασφάλιση, έχει και αυτή το ομοούσιο νόημα. Όχι την επιβίωση με -αντικειμενικώς θεωρουμένη- ασφάλεια ως θα έπρεπε.

Οι δρόμοι που ανοίγονται σήμερα εμπρός μας είναι ...ο εξής ένας. Η δια βίου αποπληρωμή των χρεών.

Καθίσταται σαφές τόσο από το σύνολο της διαλεκτικής του κράτους όσο και από τα μέσα πάγιας ενημέρωσης. Σθεναρά.

Μπορεί να έχουν δίκιο, αλλά το δίκιο αυτό αποσκοπεί εξυπηρετώντας ένα τρόπο ζωής για τον οποίο πασχίζουν πάντες οι μετερχόμενοι τις αξίες των άριστων μοναρχών, οι οποίες αξίες θα μπορούσαν να μην μας αφορούν...

• Η μεγάλη μας ήττα δεν είναι η αποδοχή των δανείων, αλλά η αναγνώριση των αξιών των δυνατών ως άριστων. 

• Δεν μπορεί κανένα έθνος να πολεμήσει τον εχθρό με ξένα όπλα, με τα όπλα του εχθρού δηλαδή, τα οποία και ασφαλώς δεν έχει, αλλά τα δανείζεται. 

Χρειάζεται δικά του και τα δικά του –όπλα- δεν μπορεί παρά να είναι οι αξίες του που στέκονται ορθές και απορρίπτουν πάντα μη οικεία.

• Η ευζωία δεν συνιστά ευτυχία η οποία είναι το άπιαστο όνειρο της καλοπέρασης. 

• Ευτυχία συνιστά η αυτάρκεια. Η απολύτως συνειδητοποιημένη τέτοια. 

Ο οποιοσδήποτε ‘’ελεήμονας’’ πλούσιος, χάνει παντελώς την ισχύ του σε μία κοινότητα ευτυχισμένη. Ο λόγος είναι πως τίποτα απολύτως δεν μπορεί σε αυτή να προσφέρει. Απεναντίας αποκτά ισχύ τεράστια σε ένα πλούσιο κράτος το οποίο θέλει όλο και περισσότερα –υλικά αγαθά- προς πλήρωση μιας ματαιοδοξίας η οποία ασφαλώς και δεν πληρούται.

Μιλάμε λοιπόν για δούλους και για ελεύθερους.

Για ανθρώπους με αδιέξοδα και για άλλους που αγνοούν τη λέξη. Οι έχοντες -σοβαρές ή μη- ανάγκες υπηρετούν. Με διάφορους τρόπους αλλά το κάνουν, όσο και να το σκεφτείτε.

Το σύστημα επεβλήθη. Επεβλήθη νοσηρό, διότι επί της ουσίας κάθε -σχεδόν έναν- αιώνα χρειάζεται ένα reset, μία επανεκκίνηση, ένα μηδενισμό, για τα αδιέξοδα που αυτομάτως, ως παρενέργεια της λειτουργίας του, δημιουργεί.

Τα νούμερα απλά δεν βγαίνουν όχι της Ελληνικής οικονομίας (αυτά είναι απλή αριθμητική δημοτικού) αλλά της παγκόσμιας. Το σύνολο της μισής υδρογείου χρωστάει στο υπόλοιπο μισό. Αθροίζει τα κέρδη της θετική πλευρά και βγάζει χρέος στην υπόλοιπη μισή…

Περί αυτών προσπαθούμε. Ο τετραγωνισμός του κύκλου μπορεί να επέλθει αλλά μόνο με αλχημεία, με μετάλλαξη και με όλα τα δεινά της αλλοίωσης μίας κατάστασης που πιέζεται να αποδείξει κέρδη εν μέσω χασούρας.

Θα καταφάσκουμε ψευδώς, χαμογελώντες, γνωρίζοντες πάντα άπαντες.

Ονομάζεται και κατάντια, όχι μόνο η προσπάθεια απόδειξης του αναπόδεικτου μέσω σοφιστειών, αλλά και το ονομαζόμενο …ευκλεές αποτέλεσμα που μόνο τέτοιο δεν μπορεί να είναι.

politisg