Πριν από ένα 15ήμερο έγραφα στο άρθρο μου: “Απεμπολήσαμε την ευκαιρία” πως στην παγκόσμια πολιτική σκακιέρα παίζονται πολύ επικίνδυνα παιχνίδια και αυτά ακριβώς υποδηλώνουν πως βρίσκεται σε εξέλιξη η νέα αντιπαράθεση Ρωσίας – ΗΠΑ που μπορεί να αναζωπυρώσει ένα νέο “ψυχρό πόλεμο” μεταξύ των δυο υπερδυνάμεων.
Από τη στιγμή που πριν από λίγες ημέρες το ρωσικό υπουργείο Άμυνας ανακοίνωσε ότι τα νέα πυραυλικά συστήματα μεγάλου βεληνεκούς εδάφους – αέρος S-400 “Triumf” και “Pantsir-S” σε συνδυασμό με αντιαεροπορικά συστήματα πυροβολικού SAM θα τεθούν σε υπηρεσία εντός των τμημάτων της αεράμυνας που σταθμεύουν στη Βορειοδυτική Ομοσπονδιακή Περιοχή πριν από το τέλος του 2015. Φαίνεται δηλαδή ξεκάθαρα πως, η Ρωσία ανησυχεί ιδιαίτερα από τις τελευταίες κινήσεις του ΝΑΤΟ και ίσως γι΄ αυτόν τον λόγο ο πρώην πρέσβης των ΗΠΑ στη Ρωσία, Μάικλ Μακφόλ δήλωσε: “Το ΝΑΤΟ δεν πρόκειται ποτέ να εισβάλλει στη Ρωσία. Η ρωσική ηγεσία ανησυχεί αβάσιμα σχετικά με την ανάπτυξη των εξοπλισμών του ΝΑΤΟ κοντά στα ρωσικά σύνορα”.
Ωστόσο, τέτοιου τύπου καθησυχαστικές διαβεβαιώσεις γίνονται πολλές φορές, απλά για τα “μάτια” του κόσμου. Και βέβαια, δεν μπορούν ποτέ να πείσουν σκληρούς και έξυπνους παίκτες, όπως είναι ο ηγέτης της Ρωσίας, Βλαδιμίρ Πούτιν. Γι΄ αυτό και στα τέλη του 2014 προχώρησε στην επικύρωση του “νέου αμυντικού δόγματος” που απηχεί τις θέσεις του Κρεμλίνου. Ένα “νέο αμυντικό δόγμα” που προήλθε από τους κινδύνους που απειλούν τη Ρωσία και προέρχονται από τις οδυνηρές εξελίξεις στη Μέση Ανατολή, τα γεγονότα στην Ουκρανία, αλλά και την επιδείνωση των σχέσεων της Ρωσίας με την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ. Σ΄ αυτό το “δόγμα” το ΝΑΤΟ “αναβαπτίστηκε” ως η κύρια στρατιωτική απειλή για τη Ρωσία. Μια απειλή που εκφράζεται κυρίως από την συγκέντρωση στρατιωτικών δυνάμεων ξένων κρατών σε εδάφη που γειτονεύουν με τη Ρωσία.
Όλες αυτές οι ανησυχίες επιβεβαιώθηκαν πρόσφατα από ένα άρθρο του Φιοντόρ Λουκιάνοφ – αρχισυντάκτη του εντύπου Russia in Global Affairs και επικεφαλής του προεδρείου εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής της Ρωσίας - ο οποίος επεσήμανε το ανησυχητικό σύμπτωμα της περιόδου που παρήλθε για έναν μεγάλο πόλεμο. Αυτός ο φόβος φάνηκε να φεύγει κατά τη δεκαετία του΄90, αλλά κάνει στις ημέρες μας εκ νέου την εμφάνισή του. Και για την κρίση στην Ελλάδα, γράφει συγκεκριμένα: «Στην Ελλάδα, ο συμβιβασμός που επιτεύχθηκε τελικά, άφησε σε όλους μια πικρή γεύση και την αίσθηση ότι τίποτα δεν επιλύθηκε, ενώ ταυτόχρονα επιβλήθηκε μια λύση διά της βίας.
Από την άλλη πλευρά, είναι σαφές από καιρό ότι στην Ευρωζώνη πρέπει να μπει μια τάξη, αλλά για να συμβεί αυτό, αν η συναίνεση δεν διαμορφώνεται από μόνη της, τότε χρειάζεται η πολιτική βούληση κάποιου. Αυτός ο κάποιος είναι προφανώς η Γερμανία, η ισχυρότερη χώρα της ΕΕ. Από την άλλη πλευρά, η εμφάνιση αυτής της βούλησης τρόμαξε αμέσως τους πάντες και το κυριότερο, προέκυψε το ερώτημα: “Ξέρει άραγε ο ηγέτης τι κάνει;” Όπως και να έχει, η κρίση στην Ευρωζώνη έδειξε έναν τρίτο τύπο διαπραγματευτικής προσέγγισης, την επιβολή του ισχυρότερου την οποία, άλλος τη δέχεται εθελούσια ή πρόθυμα, και άλλος με φόβο και αμφιβολία».
Αυτός λοιπόν, ο ισχυρότερος – όχι η Γερμανία αλλά οι ΗΠΑ – όταν διαπίστωσαν πως η Γερμανία επιδείκνυε μια υπέρμετρη αλαζονική συμπεριφορά έως πολύ επικίνδυνη, στο ζήτημα της Ελλάδος, το οποίο έθετε σε κίνδυνο τη συνοχή του ΝΑΤΟ, ανέλαβαν συγκεκριμένες πρωτοβουλίες από τη στιγμή που οι δηλώσεις του Ομπάμα για άμεση λύση στο πρόβλημα Ελλάδα δεν εισακούστηκαν από την Γερμανική ηγεσία:
Άλλωστε, αυτό σηματοδότησε και η επισημοποίηση του Ευάγγελου Μεϊμαράκη στην Προεδρεία της ΝΔ μέχρι τον Ιούνιο του 2016. Κάτι που το είχαμε προβλέψει. Γιατί, ο Ευάγγελος Μεϊμαράκης δεν είναι τυχαίο πρόσωπο. Και δεν μπορεί να είναι τυχαίο πρόσωπο όταν διατέλεσε επί σειρά ετών Υπουργός Εθνικής Άμυνας. Και όλοι οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ, γνωρίζουν πως ο εκάστοτε Υπουργός Εθνικής Άμυνας τυγχάνει των ευλογιών των ΗΠΑ!! Γι΄ αυτό έκαναν τα “παπιά” όλοι οι Δελφίνοι: Δένδιας, Στυλιανίδης, Κυριάκος, Ντόρα και λοιποί!!
Θα κλείσω όπως ακριβώς και στο άρθρο μου: “Απεμπολήσαμε την ευκαιρία”.
«Από ελληνικής πλευράς, απεμπολήσαμε άλλη μια χρυσή ευκαιρία προκειμένου να απαιτήσουμε ισχυρά ανταλλάγματα από τις ΗΠΑ και αρκεσθήκαμε για άλλη μια φορά στο “ευχαριστούμε τους Αμερικάνους”».
Παναγιώτης Αποστόλου
Επικεφαλής “Ελλήνων Πολιτεία”
egerssi@otenet.gr
www.apostoloupanos.gr
Ωστόσο, τέτοιου τύπου καθησυχαστικές διαβεβαιώσεις γίνονται πολλές φορές, απλά για τα “μάτια” του κόσμου. Και βέβαια, δεν μπορούν ποτέ να πείσουν σκληρούς και έξυπνους παίκτες, όπως είναι ο ηγέτης της Ρωσίας, Βλαδιμίρ Πούτιν. Γι΄ αυτό και στα τέλη του 2014 προχώρησε στην επικύρωση του “νέου αμυντικού δόγματος” που απηχεί τις θέσεις του Κρεμλίνου. Ένα “νέο αμυντικό δόγμα” που προήλθε από τους κινδύνους που απειλούν τη Ρωσία και προέρχονται από τις οδυνηρές εξελίξεις στη Μέση Ανατολή, τα γεγονότα στην Ουκρανία, αλλά και την επιδείνωση των σχέσεων της Ρωσίας με την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ. Σ΄ αυτό το “δόγμα” το ΝΑΤΟ “αναβαπτίστηκε” ως η κύρια στρατιωτική απειλή για τη Ρωσία. Μια απειλή που εκφράζεται κυρίως από την συγκέντρωση στρατιωτικών δυνάμεων ξένων κρατών σε εδάφη που γειτονεύουν με τη Ρωσία.
Όλες αυτές οι ανησυχίες επιβεβαιώθηκαν πρόσφατα από ένα άρθρο του Φιοντόρ Λουκιάνοφ – αρχισυντάκτη του εντύπου Russia in Global Affairs και επικεφαλής του προεδρείου εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής της Ρωσίας - ο οποίος επεσήμανε το ανησυχητικό σύμπτωμα της περιόδου που παρήλθε για έναν μεγάλο πόλεμο. Αυτός ο φόβος φάνηκε να φεύγει κατά τη δεκαετία του΄90, αλλά κάνει στις ημέρες μας εκ νέου την εμφάνισή του. Και για την κρίση στην Ελλάδα, γράφει συγκεκριμένα: «Στην Ελλάδα, ο συμβιβασμός που επιτεύχθηκε τελικά, άφησε σε όλους μια πικρή γεύση και την αίσθηση ότι τίποτα δεν επιλύθηκε, ενώ ταυτόχρονα επιβλήθηκε μια λύση διά της βίας.
Από την άλλη πλευρά, είναι σαφές από καιρό ότι στην Ευρωζώνη πρέπει να μπει μια τάξη, αλλά για να συμβεί αυτό, αν η συναίνεση δεν διαμορφώνεται από μόνη της, τότε χρειάζεται η πολιτική βούληση κάποιου. Αυτός ο κάποιος είναι προφανώς η Γερμανία, η ισχυρότερη χώρα της ΕΕ. Από την άλλη πλευρά, η εμφάνιση αυτής της βούλησης τρόμαξε αμέσως τους πάντες και το κυριότερο, προέκυψε το ερώτημα: “Ξέρει άραγε ο ηγέτης τι κάνει;” Όπως και να έχει, η κρίση στην Ευρωζώνη έδειξε έναν τρίτο τύπο διαπραγματευτικής προσέγγισης, την επιβολή του ισχυρότερου την οποία, άλλος τη δέχεται εθελούσια ή πρόθυμα, και άλλος με φόβο και αμφιβολία».
Αυτός λοιπόν, ο ισχυρότερος – όχι η Γερμανία αλλά οι ΗΠΑ – όταν διαπίστωσαν πως η Γερμανία επιδείκνυε μια υπέρμετρη αλαζονική συμπεριφορά έως πολύ επικίνδυνη, στο ζήτημα της Ελλάδος, το οποίο έθετε σε κίνδυνο τη συνοχή του ΝΑΤΟ, ανέλαβαν συγκεκριμένες πρωτοβουλίες από τη στιγμή που οι δηλώσεις του Ομπάμα για άμεση λύση στο πρόβλημα Ελλάδα δεν εισακούστηκαν από την Γερμανική ηγεσία:
- Αναθέρμανε τον ηγετικό ρόλο της Γαλλίας που επί σειρά ετών ήταν το “σκυλάκι” της Μέρκελ και έτσι ο Ολάντ έπαιξε τον καθοριστικότερο ρόλο – συμπαρασύροντας και άλλα μέλη της Ευρωζώνης, προφανώς κατ΄ εντολή των ΗΠΑ – στην επίτευξη της συμφωνίας τα ξημερώματα της 13ης Ιουλίου 2015 μετά από την μαραθώνια συνεδρίαση των μελών της Ευρωζώνης. Όπως επί παραδείγματι, της Φιλανδίας. Η οποία συμπορευόταν απόλυτα με τη σκληρή γραμμή της Γερμανίας – σύμμαχος του Χίτλερ στο Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο - και τελικά ανάκρουσε πρύμναν. Τι συνετέλεσε σε αυτή τη μεταστροφή; Σύμφωνα με ακριβέστατες πληροφορίες μας, πάντα με εντολή των ΗΠΑ, η ελληνική πλευρά κάλεσε στο Υπουργείο Εξωτερικών τον πρέσβη της Φιλανδίας και του επεσήμανε πως η στάση της χώρας του δεν είναι φιλική προς την Ελλάδα (η διατύπωση ήταν πολύ προσεκτική και διπλωματική, ενώ θα μπορούσε να ειπωθεί πως η στάση είναι εχθρική). Ως εκ τούτου, η Ελλάδα θα είναι υποχρεωμένη να εμποδίσει τις ενταξιακές προοπτικές της Φιλανδίας στο ΝΑΤΟ. Και για την οποία είσοδο της Φιλανδίας στο ΝΑΤΟ έχει ήδη αντιδράσει η Ρωσία, όπως εκτενώς αναφέρθηκε προ ημερών στον Φιλανδικό Τύπο!!
- Μετάλλαξε το Γενικό Γραμματέα του ΝΑΤΟ Γενς Στόλτενμπεργκ, πρώην Πρωθυπουργό της Νορβηγίας, ο οποίος είναι το αγαπημένο παιδί της Μέρκελ και από την οποία υποστηρίχθηκε προκειμένου να αναλάβει αυτόν τον υψηλότατο θώκο, από πολέμιο της Ελλάδος σε υποστηρικτή της (βλέπε μεταξύ άλλων δηλώσεις υπέρ της μη βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους). Άλλωστε, ουδείς μπορεί να ξεχάσει την αναφορά του στην ΠΓΔΜ ως “Μακεδονία”, στην πρόσφατη κοινή συνεδρίαση των Υπουργών Εξωτερικών και Άμυνας της ΕΕ. Και βεβαίως, κανέναν δεν έπεισε, η εκ των υστέρων τοποθέτησή του που προκλήθηκε από την έντονη αντίδραση της κυβέρνησης: “Συνήθως, χρησιμοποιώ την ορθή ονομασία του κράτους αυτού”. Από πλευράς μας, να του θυμίσουμε πως στην σχετική ομιλία του, ανέφερε τη γείτονα χώρα ως “Μακεδονία” τέσσερεις φορές. Άρα, δεν υφίσταται το: “εν τη ρύμη του λόγου”.
Άλλωστε, αυτό σηματοδότησε και η επισημοποίηση του Ευάγγελου Μεϊμαράκη στην Προεδρεία της ΝΔ μέχρι τον Ιούνιο του 2016. Κάτι που το είχαμε προβλέψει. Γιατί, ο Ευάγγελος Μεϊμαράκης δεν είναι τυχαίο πρόσωπο. Και δεν μπορεί να είναι τυχαίο πρόσωπο όταν διατέλεσε επί σειρά ετών Υπουργός Εθνικής Άμυνας. Και όλοι οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ, γνωρίζουν πως ο εκάστοτε Υπουργός Εθνικής Άμυνας τυγχάνει των ευλογιών των ΗΠΑ!! Γι΄ αυτό έκαναν τα “παπιά” όλοι οι Δελφίνοι: Δένδιας, Στυλιανίδης, Κυριάκος, Ντόρα και λοιποί!!
Θα κλείσω όπως ακριβώς και στο άρθρο μου: “Απεμπολήσαμε την ευκαιρία”.
«Από ελληνικής πλευράς, απεμπολήσαμε άλλη μια χρυσή ευκαιρία προκειμένου να απαιτήσουμε ισχυρά ανταλλάγματα από τις ΗΠΑ και αρκεσθήκαμε για άλλη μια φορά στο “ευχαριστούμε τους Αμερικάνους”».
Παναγιώτης Αποστόλου
Επικεφαλής “Ελλήνων Πολιτεία”
egerssi@otenet.gr
www.apostoloupanos.gr
Σχόλια
Στο logiosermis.net δημοσιεύεται κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφέρει ελεύθερα τις απόψεις του, οι οποίες εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Περισσότερα στις οδηγίες χρήσης.