Το δίκαιο του καθενός...

Γράφει ο Γιώργος Σ. Πολίτης

Η απαίτηση να θέλουμε τον ’αντιφρονούντα’ γείτονα σύμφωνο, προσκρούει στον κοινότερο νου. Είναι μια ουτοπία στη βάση της οποίας λέμε και κάνουμε -δικαίως κατά τη γνώμη μας- όλα όσα κάνουν και λένε οι άλλοι –αδίκως- για μας. Υπάρχει λοιπόν, ευθύς εξ’ αρχής μεροληψία.

Όπως ήδη έχουμε πει οι αποφάσεις μας είναι κατά ένα πολύ μεγάλο μέρος προδιαγεγραμμένες από όλες τις πρότερες επιρροές μας (υπεραπλουστεύω το ζήτημα διότι δεν είναι της παρούσης) τις επιρροές εκείνες οι οποίες ακόμα και ερήμην ημών έχουν δράσει τόσο στον χαρακτήρα μας όσο και στην αλληλουχία των σκέψεών μας. 

Εάν τώρα προσθέσουμε και το προσωπικό συμφέρον που καλώς ή κακώς δεν απέχει –πώς θα μπορούσε άλλωστε- αυτόματα έχουμε έναντι ημών μία παγιωμένη κατάσταση η οποία έχει μια πολύ ισχυρή έδρα.

Δεδομένου τώρα, του ασφαλούς περί πολλαπλότητας της όποιας αλήθειας φαντάζει απολύτως λογικό δύο άτομα να επιμένουν ειλικρινώς(!), διαφορετικά για το όμοιο πράγμα.

Η καλή θέληση όλων δεν μπορεί θεωρηθεί ως τέτοια, καθώς πίσω από την ολοκληρωμένη γνώμη του όποιου ιδίου, υφίσταται ως εκ περισσού ως μη έχουσα αξία. Π.χ. Πώς να μιλήσουμε ή με ειλικρινή προσπάθεια να προσπαθήσουμε να δεχθούμε την πιθανότητα σκότους την ώρα που αντικρίζουμε τον ‘’ήλιο’’; Βεβαίως ο αντίλογος έχει επιχείρημα. ‘’Νομίζεις ότι είναι ο ‘’ήλιος…’’ ’’

· Πολιτική, ελλείψει διαφωνίας δεν υφίσταται, καθώς δεν θα υπήρχε η δυνατότητα της όποιας πειθούς, του όποιου επιχειρήματος και πολιτική όπως γνωρίζουμε είναι ακριβώς αυτό: Η διαφορά θεώρησης και ωσαύτως η –προτεινόμενη- διαδρομή επίλυσης των όποιων προβλημάτων.

Πέραν της πορείας που πιστεύει ο καθένας ότι θα πρέπει να ακολουθηθεί υπάρχει μονάχα μία (κατά την γνώμη του καθενός) αληθής σταθερά, η οποία όμως διαρκώς μεταβάλλει τη όψη της και άρα καθίσταται εκ των πραγμάτων μη ασφαλής.

Η μεταβολή την οποία υφίσταται έγκειται ακόμα και στη μία δήλωση του όποιου εμπλεκόμενου καθώς οι πιθανές επιλογές και οι συνεκτιμόμενες αλληλεπιδράσεις τους είναι σχεδόν αδύνατον να παρακολουθηθούν σε όλο το εύρος τους. Άρα η βάδιση γίνεται πάντοτε στο περισσότερο ή λιγότερο, περίπου.

Παραμένει όμως -εξ’ αιτίας πάμπολλων χαρακτηριστικών λόγων-, η από καιρό χαραγμένη πορεία, αδιαφορεί σε κάθε επιχείρημα. Σε όλους μας συμβαίνει διότι κατά τα φαινόμενα πρόκειται για ανθρώπινο χαρακτηριστικό μας να θεωρούμε παν θεώρημα υφ’ ημών ασπαζόμενο ορθό..

Στο δια ταύτα λοιπόν: Η όποια διαφορά άποψης οφείλει να θεωρείται απολύτως θεμιτή. 

Μα θα ρωτήσει ο οποιοσδήποτε μπορούμε να βάλουμε την άποψη του ιδεολόγου, εκείνου που ωθείται από άξια ερείσματα με την άλλη εκείνου που έλκεται από το προσωπικό του συμφέρον και μόνον; Σε αυτούς τους ανάξιους –κατά τη γνώμη μας- θα μπορούσαμε να κολλήσουμε και τη ‘ρετσινιά’ του άκαμπτου του ταγμένου σε όποια ιδέα, αντιμετωπίζοντας όμως –θαρρετά- ως ενδεχομένως λαθεμένη και τη δικιά μας ‘ορθή’ αντίληψη.

Όπως είπε και ο Καμύ γεννιόμαστε αθώοι, ζούμε ως τέτοιοι και πεθαίνουμε με ελπίδα πως εξακολουθούμε να είμαστε… (ερμηνευτική προσέγγιση)

Μόνο που η ελπίδα αυτή αποδεικνύεται πλάνη, φρούδα και έχει ισχύ μόνο όταν γυρεύουμε δικαιολογίες για τις όποιες πράξεις μας.

Το κακό, ή καλό σχέδιο δεν μπορεί παρά να υφαίνεται. Οι στόχοι μοιάζουν άξιοι (άπαντες) στο μυαλό που επεξεργάζονται-δημιουργούνται. Προσέξτε, άλλο άξιοι και άλλο θεμιτοί, αποδεκτοί ή ηθικοί. Το όποιο άξιο είναι επίσης μαχητό στα μάτια του οποιοδήποτε και εμείς οι υπόλοιποι συνηγορούμε ή όχι, ανάλογα με τα ιδιοτελή πιστεύω μας. Τα πιστεύω μας μήπως δεν είναι ιδιοτελή; Μία αρνητική απάντηση θα με εξέπλησσε καθώς θα ήταν ως να αρνούμεθα τη σχετικότητα της δικής μας αλήθειας.

Όμως πρέπει να πάρουμε κάποια απόφαση.

Θα την πάρουμε λοιπόν κρατώντας στο πίσω μέρος του μυαλού μας το ενδεχόμενο και του ορθού και του λάθους, συλλογιζόμενοι ότι λαμβάνουμε μέρος σε ένα ‘’παιχνίδι’’ του οποίου οι όροι μεταβάλλονται χωρίς τη δική μας βούληση.

Καλή ψήφο.

politisg.