Select Menu


Είσαι από τη Συρία. Έχεις κοντοκουρεμένα, καστανά μαλλιά και δυο μαύρα, απύθμενα μάτια. Ως εδώ καλά.

Είσαι από τη Συρία του πολέμου, της φρίκης και του αίματος. Η δυστυχία της χώρας σου δεν έχει αφήσει ακόμα τα σημάδια της στο κορμί σου. Πολλά παιδιά της ηλικίας σου έχουν σκοτωθεί. Το ξέρεις, φαντάζομαι. Άλλα έχουν ακρωτηριαστεί, ή έχουν μείνει ανάπηρα.

Είσαι τριών ετών και κουβαλάς ήδη το σταυρό σου. Μπορώ σχεδόν να σε δω που τον σφίγγεις στα χέρια σου, που είναι σφιγμένα σε μικρές μπουνιές πάνω απ’ το κεφάλι σου. Κρατάς το σταυρό σου και τραβάς το δικό σου δρόμο προς το Γολγοθά. Δεν έχει σημασία που είσαι τριών ετών. Σε τούτα τα χώματα που σε γέννησαν δε χωρούν συναισθηματισμοί.

Έχεις γίνει διάσημη, αλλά δεν το γνωρίζεις. Η φωτογραφία σου εδώ και μερικές μέρες ταξιδεύει στον κόσμο του Διαδικτύου. Μας είπαν πως μόλις είδες το φωτογράφο να στρέφει τη μηχανή προς το μέρος σου για να σε απαθανατίσει σε αυτή την τρυφερή ηλικία, τρόμαξες και αυτόματα σήκωσες τα χέρια ψηλά. Με αφορμή τη φωτογραφία σου θα γίνουν πολλές συζητήσεις για τον πόλεμο, την ειρήνη, τις διεθνείς συγκυρίες. Πλήθη ανθρώπων θα διαμαρτυρηθούν, θα ζητήσουν από τα κράτη και τους παγκόσμιους οργανισμούς να κάνουν το καθήκον τους, χωρίς να υπολογίσουν το κόστος. Άλλοι τόσοι θα είναι συγκρατημένοι, θα παρέμβουν λέγοντας πως πρέπει να επικρατήσει η λογική. Κάποιοι θα μείνουν τελείως απαθείς. Όλα αυτά δεν θα τα μάθεις ποτέ! Ενώ εμείς θα συζητάμε, εσύ θα συνεχίζεις να σηκώνεις τα χέρια απέναντι στο φόβο.

Όταν, λοιπόν, είδες τον ξένο να σηκώνει τη μηχανή του για να εγκλωβίσει αυτή τη στιγμή της πρώιμης δυστυχίας, μίλησε μέσα σου το ένστικτο. Η ζωή σου μέχρι τώρα δεν σου δίδαξε πολλά παρά μόνο τα στοιχειώδη: πώς να επιβιώνεις. Τον θάνατο δεν τον έχεις συνηθίσει –τον έχεις ήδη σιχαθεί, ναι, αλλά δεν παραιτείσαι. Οι άνθρωποι που πέθαναν μπροστά σου σε έκαναν πιο δυνατή.

Αλλά φοβάσαι. Βλέπω τον φόβο να ροκανίζει κάθε κύτταρο του σώματός σου. Κοιτάζεις εμένα, κοιτάζεις τον άνθρωπο που χαζεύει τη φωτογραφία σου και είσαι έτοιμη να ξεσπάσεις σε κλάματα, χωρίς να ξέρεις γιατί.

Το μόνο που σου έμαθε ο κόσμος αυτός που σε γέννησε είναι πώς να παραδίνεσαι. Με κοιτάζεις και παραδίνεσαι. Το βλέμμα σου ταξιδεύει μέσα απ’ το φακό, φτάνει στα σαλόνια του ‘πολιτισμένου κόσμου’, (αυτού που ποτέ δεν θα γνωρίσεις) και καταθέτεις τα όπλα. Σε ποιον; Σε εμένα. Στον ευτυχισμένο πολίτη μιας οποιασδήποτε εύπορης χώρας. Αυτή η διαπίστωση είναι σαν γροθιά στο στομάχι. Οργή, θλίψη, ανημποριά, απόγνωση ενώνονται σε έναν χείμαρρο που δεν έχει όμως τη δύναμη να βγει σπαρακτικά έξω. Γιατί τότε, σύσσωμη η ανθρωπότητα θα συνειδητοποιήσει την αθλιότητά της. Πετάς τα όπλα μπροστά στη ντροπή που νιώθεις για ‘μας, καταλαβαίνεις πως δεν αξίζουμε να λεγόμαστε ‘άνθρωποι’… Αν ήμασταν, θα αφήναμε το ορμητικό ποτάμι να ξεπηδήσει από μέσα μας και να τιμωρήσει όσους σου το έκαναν αυτό.

Παραδίνεσαι σ’ εμάς, όχι στον εχθρό σου! Και γι’ αυτό ακριβώς το παράδοξο, δεν θα συγχωρήσουμε ποτέ τους εαυτούς μας…

Θεοδόσης Τανής

Σχόλια

Στο logiosermis.net δημοσιεύεται κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφέρει ελεύθερα τις απόψεις του, οι οποίες εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Περισσότερα στις οδηγίες χρήσης.

 
Top