Η αλήθεια πίσω από τις λέξεις.

Γράφει ο Γιώργος Σ. Πολίτης

Μία εικόνα χίλιες λέξεις. Μία όψη ενός προσώπου άλλες τόσες. 

Μία κατάφαση δίχως λόγια, μια στάση του σώματος, το πετάρισμα του ενός ματιού, καταφέρνουν από μόνα τους να αποδώσουν όλα εκείνα που θα χρειαζόταν διαλέξεις για να αποδειχθούν και πάλι θα άφηναν στο τέλος κάποιες λεπτές υποψίες για λάθος κατανόηση.

Μιλάω όπως θα έχετε καταλάβει για εκείνη τη στάση του σώματος η οποία χαρακτηρίζεται από ειλικρίνεια και αυθορμητισμό. Αυθορμητισμό και ειλικρίνεια…

Όσο και εάν προσπαθήσει κανείς δεν θα καταφέρει ποτέ να αποδώσει στα μάτια τον πόνο του αποχωρισμού των ερωτευμένων, ομοίως και τη χαρά στο πρόσωπο της μάνας για το παιδί της, εάν δεν βιώνει το -ανάλογο- συναίσθημα.

Το σώμα έχει τον τρόπο του και το ασυναίσθητο τον δικό του να κεντρίζει το συνειδητό. Όλα ωραία...

Υπάρχουν χίλιες περιπτώσεις όπου τα λόγια παραμένουν ανίκανα να μας πείσουν για την αλήθεια του συνομιλητή. Υπάρχουν άλλες τόσες ‘’αδικαιολόγητες’’ υποψίες που ωρύονται ‘’όχι’’, όταν τα πάντα ομολογούν ‘’ναι’’.

Το ασυνείδητο σπανίως λαθεύει καθώς έχει την ικανότητα (της οποίας τον τρόπο, μας κρατάει κρυφό) να αντιλαμβάνεται πριν από εμάς -και λέγοντας ‘εμάς’’ εννοώ ασφαλώς το ΕΓΩ μας (Για να διαβάστε σχετικά πατήστε εδώ)- το ταιριαστό σύνολο στην κάθε περίπτωση. Σώμα, έκφραση, λόγια. 

Το κομμάτι εκείνο του εαυτού μας επεξεργάζεται έξω από τις αισθήσεις μας τα γεγονότα καταφέρνοντας τις περισσότερες φορές με ακρίβεια να τροφοδοτεί το συνειδητό μας με συναγερμούς. Με ανησυχίες, (όταν προειδοποιεί) τις οποίες αδυνατούμε να προσδιορίσουμε-εντάξουμε στο συνειδητό με ακρίβεια γιατί δεν κατέχουμε την τέχνη. Το ΕΓΩ χρειάζεται ΑΠΟΔΕΙΞΗ, το ασυνείδητο αγνοεί τη λέξη.

Είναι εκείνες οι φορές που ακούμε ενδεχομένως το πολυπόθητο ‘’κι εγώ σ’ αγαπώ’’ ή το άλλο ‘’την αλήθεια σου λέω’’ και ενώ η φωνή σπαράζει, επιμένει, αγωνιά, το αποτέλεσμα παραμένει το μη αναμενόμενο. Με πιο απλά λόγια θα έλεγα, ότι οι κουβέντες δεν πείθουν.

Συμβαίνει, διότι παραπάνω προτάσεις βασιλεύει ενδεχομένως το ψέμα ή η μισή αλήθεια. Τα λόγια εκφέρονται για να εξυπηρετήσουν ένα σκοπό και για να γίνουν πιστευτά επιστρατεύουν όλη την καλή διάθεση του ‘’ψευδόμενου’’ και πράγματι καταφέρνουν να κοροϊδέψουν τα αυτιά, το μυαλό (το οποίο στηρίζεται στην ικανοποίηση της επιθυμίας του).

Καταφέρνουν (τα λόγια) να κλυδωνίσουν την πρώτη μας άμυνα που βασίζεται πρώτα στη μεγάλη μας θέληση για καλό-‘εύκολο’-αρεστό αποτέλεσμα, βασιζόμενη (η θέληση) στα επιφανειακά ερεθίσματα τα ερμηνευόμενα μέσω των πέντε αισθήσεων (όπως είπαμε), μα σκοντάφτουν στη δεύτερη άμυνα. Στον σκόπελο της ψυχής. Στο εμπόδιο εκείνο που δεν έχει μιλιά αλλά που μπορεί να ‘’σφίγγει’’ το στομάχι.

Το ψέμα δεν καταφέρνει να ξεγελάσει το ασυναίσθητο το οποίο κανονίζει τις δουλειές του σε άλλη γλώσσα, σε εκείνη της άφατης συνεννόησης…

Το μυαλό γεμίζει λόγια αλλά η ψυχή παραμένει άδεια, απουσία έργων.

Είναι εκείνο που λένε μερικές φορές οι ερωτευμένοι ‘’Σε έχω και δεν σε έχω’’ ή ‘’ Νοιώθω να μην σε έχω, σε αισθάνομαι μερικά μέτρα μακριά μου’’ και αυτό το συναίσθημα, ασφαλώς και δεν έχει ισχύ μονάχα στα θέματα που αφορούν τον έρωτα αλλά όλες τις μεταξύ μας σχέσεις, απλά στις όποιες επαγγελματικές, υπάρχει κατά κανόνα η πάγια επιφύλαξη.

Το να δίνει κάποιος βάση σε εκείνο τον υφέρποντα συναγερμό προσφέρει το μεγαλύτερο καλό που μπορεί στον εαυτό του.

Το μέγα ζήτημα όμως είναι και παραμένει ότι ο συναγερμός αυτός υφίσταται και θεωρείται από όλους εμάς ως ένστικτο και μόνο, ως μία άνευ λόγου ανησυχία, μιας και στερείται της όποιας αναγκαίας απόδειξης.

Το ασυνείδητο δεν γνωρίζει τη λέξη ''απόδειξη'' (όπως είπαμε) καθώς απέχει κάθε γνωστού λεξιλογίου, συναισθάνεται όμως και ερμηνεύει αυτόματα εκείνο που θα έκανε και ένας πολύ εξελιγμένος ανιχνευτής ψεύδους, καθώς διαβάζει στο σύνολο ολόκληρη τη γλώσσα του σώματος, της ψυχής και κατόπιν αποφαίνεται. 

Ανιχνεύει θα έλεγα την αλήθεια του στόμφου, των μυών που συσπώνται, της 'οσμής' της ανάγκης για δικαίωση, τη βαθιά διάθεση του νοήματος του πίσω των λόγων, το βάθος της σιωπής, του νεκρού διαστήματος. Όλα αυτά που αγνοεί το συνειδητό μας.

Κακά τα ψέματα, εκείνο που φανταζόμαστε εκείνο και είναι. Όλα τα υπόλοιπα καταθέτονται συνειδητά από εμάς τους ίδιους σε εμάς, ώστε ψευδώς να πεισθούμε να συνεχίσουμε να νιώθουμε ωραία μέσα στη τεράστια πλάνη μας.

Χρειαζόμαστε δυστυχώς την ομολογία, την απόδειξη, η οποία εν κατακλείδι βρίσκει την ουσία της στην παρουσία του κλειδιού στην ήδη ξεκλείδωτη πόρτα.

Χρειάζεται πίστη και προσπάθεια ώστε το ασυνείδητο να αποκτήσει μέσα μας τη δόξα που του ανήκει.

Γιώργος Σ. Πολίτης