Ζητιανεύοντας ψίχουλα…

Ξέρετε ποιο είναι το χειρότερο; Αυτά τα παιδιά που φέρνουμε στον κόσμο μαθαίνουν, εκπαιδεύονται και συνηθίζουν βλέποντάς μας να μην αντιδρούμε. Και όσο πάει θα εξοικειώνονται κι άλλο που θα μας βλέπουν να τους ανεχόμαστε, θα φτάσουν στο σημείο να θεωρούν φυσιολογικό να ψάχνουν για να βρουν το συσσίτιο της γειτονιάς που θα κάνει το φαγητό της αρεσκείας τους, όπως εμείς όταν ήμασταν μικροί τρέχαμε στις γιαγιάδες μας για φάμε τηγανητές πατάτες με τις χούφτες.

Του Κωνσταντίνου Γκαντάτσιου

Για άλλη μια φορά οι διαπραγματεύσεις δεν κατέληξαν πουθενά.

Θα είναι η εκατοστή φορά που ακούμε πως ήταν ή θα ήταν η τελευταία «κρίσιμη αναμέτρηση» των κακομοίρηδων Ελλήνων και της κακής τρόικας.

Όμως τα χρόνια περνούν, εμείς μεγαλώνουμε, κάποιοι παντρεύονται και φέρνουν ένα-δύο παιδιά στον κόσμο. Παιδιά με προδιαγεγραμμένο μέλλον, παιδιά που θα δουλέψουν με ελάχιστο μισθό, παιδιά που δεν μάθουν για δικαιώματα, για συνδικαλισμό και απεργίες.

Παιδιά που θεωρούν δεδομένο πως δεν θα δουν σύνταξη, νέοι που θα έχουν μυηθεί να απαιτήσουν ιδιωτική ασφάλιση, που θα θεωρούν φυσιολογική την εικόνα των ΜΑΤ στα σχολεία και στα πανεπιστήμια, θα τους αρκεί που τουλάχιστον τρώνε ένα δεκατιανό από κάποιο φιλάνθρωπο σύλλογο και βρίσκουν και κανένα φρούτο δωρεάν.

Ναι, αυτά τα παιδιά θα στηθούν ευκολότερα σε ουρές συσσιτίων, θα πειστούν από τα λόγια του κοντόχοντρου βουλευτή, θα επαναπαυτούν όταν το επίδομα ανεργίας παραμείνει στα 300 ευρώ και δεν θα πάει παρακάτω. Θα χειροκροτήσουν ευκολότερα το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, ίσως και να απαιτήσουν από τον βουλευτή της περιοχής τους να ενταχθεί και η δική τους περιφέρεια στους επομένους δήμους της πιλοτικής εφαρμογής.

Κάποια από αυτά θα αδιαφορήσουν για το αν το νερό περάσει σε ιδιωτικά χέρια, δεν θα μπουν στον κόπο να κοιτάξουν σε ποιανού χέρια χαρίζεται η δημόσια περιουσία -όση έχει απομείνει. Δεν θα μπορεί να καταλάβει πως θα πρέπει να νοιαστεί για τις παραλίες, για τα αεροδρόμια που χρυσοπλήρωσε και για τα νοσοκομεία που έγιναν με χρήματα δικά του αλλά τώρα κάποιοι «ημέτεροι» θα τα διαχειρίζονται για τα επόμενα σαράντα χρόνια .

Εύκολα θα αδιαφορήσει αν μπήκαν δημόσια χρήματα σε τσέπες πολιτικών. Αβίαστα θα δελεαστεί από την προσφορά του υπουργού να εργαστεί ως εθελοντής στην παιδεία, στην υγεία, στο στρατό για να πάρει εκείνο το πολυπόθητο «μόριο»… προϋπηρεσίας…

Δεύτερη ξένη γλώσσα, δεν θα μάθει, δεν θα του χρειαστεί. Σερβιτόρες, λαντζέρηδες, καλοξυρισμένοι οδηγοί σε λεωφορεία πολυεθνικών, κουβαλητές χειραποσκευών σε αεροδρόμια…και θα ναι ευτυχισμένοι που θα τελειώνουν το δεκάωρο τους… θα πάρουν τα κουπόνια τους για ρούχα, θα τρέφονται σε συσσίτια και θα έχουν το δωρεάν WI FI που τους υποσχέθηκαν οι κυβερνώντες.

Ξέρεις όμως ποιο είναι το χειρότερο; Αυτά τα παιδιά που φέρνουμε στον κόσμο μαθαίνουν, εκπαιδεύονται και συνηθίζουν βλέποντάς μας να μην αντιδρούμε. Και όσο πάει θα εξοικειώνονται κι άλλο που θα μας βλέπουν να τους ανεχόμαστε, θα φτάσουν στο σημείο να θεωρούν φυσιολογικό να ψάχνουν για να βρουν το συσσίτιο της γειτονιάς που θα κάνει το φαγητό της αρεσκείας τους, όπως εμείς όταν ήμασταν μικροί τρέχαμε στις γιαγιάδες μας για φάμε τηγανητές πατάτες με τις χούφτες.

Τέσσερα στα δέκα παιδιά, όπως μαρτυρεί η UNICEF (για την Ελλάδα μιλάμε), οι γονείς δεν μπορούν να τους αγοράσουν ένα ζευγάρι παπούτσια ετησίως στο νούμερο τους, ούτε να σπαταλήσουν εξτρά χρήματα για εξωσχολικές δραστηριότητες, ούτε μπορούν κάθε δεύτερη μέρα να τους προσφέρουν κρέας ή ψάρι, ούτε βέβαια να φωνάξουν δυο-τρεις φίλους τους να κάνουν τα γενέθλιά τους…ούτε…ούτε…ούτε…

Όλα αυτά στην Ελλάδα του 2014 με το πρωτογενές πλεόνασμα, με τις εκλογές να φαντάζουν απειλή για την σταθερότητα, τον πολίτη να πληρώνει ενοίκιο στο κράτος για την πατρική του περιουσία και την κυβέρνηση να ζητιανεύει στις ευρωπαϊκές πόρτες λίγα ψίχουλα για να ταΐσει τα παιδιά της για να μην ξεσηκωθούν και για να παχύνει τα λαμόγια της που δεν χορταίνουν….

cretalive.gr