Κουβέντες με (αποπροσανατολιτικό) αντίκρισμα

Διαβάζω εδώ λίγες κουβέντες «με αντίκρισμα»: ότι δηλ. η σημερινή αντιπολίτευση πρέπει να επινοήσει μια κυβερνητική πρόταση τέτοια, ώστε να είναι δελεαστική για τους δανειστές μας.

Αυτό, νομίζω, ότι εννοεί το κύριο άρθρο της Καθημερινής, καθώς διατυπώνεται ο σχετικός προβληματισμός.

συστήνεται στον ΣΥΡΙΖΑ να «εμφανίσει επιτέλους ένα σχέδιο Β στους πολίτες γιατί αυτοί που καλώς ή κακώς μετράνε, δηλαδή οι Ευρωπαίοι που παίρνουν τις αποφάσεις και οι αγορές, ξεκαθαρίζουν ότι το σχέδιο Α δεν θα πετύχει. Είναι εντελώς ανεδαφικό να περιμένει ο ΣΥΡΙΖΑ ότι θα πετύχει δημοσιονομική χαλάρωση και «κούρεμα» του επίσημου χρέους, ενώ ταυτόχρονα θα διακόπτει τις ιδιωτικοποιήσεις και θα ακυρώνει πολλές μεταρρυθμίσεις. Οι αγορές σίγουρα δεν θα δανείσουν την Ελλάδα σε αυτή την περίπτωση».

Και εξαπορούσα, αναρωτιέμαι: μα καλά, δεν ψάχνουμε για μια πολιτική επιβίωσης και εν συνεχεία ανάπτυξης; Αναζητούμε απλώς μια πολιτική ευχερέστερου δανεισμού;

Αναζητούμε δηλαδή μια βαθύτερη και ανεπίστροφη είσοδο στο τούνελ της υποταγής μας μέσω του εξανδραποδισμού μας και της αιωνίας οικονομικής (και όχι μόνο) υποδούλωσής μας;

Είναι προφανές, ότι το εν λόγω άρθρο, δεν συνιστά ανάλυση, οιασδήποτε μορφής. Το αντίθετο μάλιστα: είναι προφανές ότι συνιστά υπόδειξη κυβερνητικής πολιτικής.

Ίσως, πρέπει να εξηγηθούμε και στο κεφάλαιο αυτό. Επί των αυτονοήτων και των μέχρι σήμερα γενικώς ισχυόντων. Γιατί, φαίνεται, μερικοί δεν γνωρίζουν τί θα πεί «δάνειο». Δάνειο, λοιπόν, είναι κάτι (χρήμα, ρούχο, σπίτι, κλπ), το οποίο παρέχεται προς διευκόλυνση του μη διαθέτοντος αυτό (που όμως το χρειάζεται), και με τον όρο να επιστραφεί ακέραιο κατά την ουσία του, ή την αξία του, ή με κάποιο κόστος για όσο χρησιμοποιήθηκε. Λαϊκά. Και αφαιρετικά.

Σήμερα, αποκαλύπτεται, και δια του παρόντος άρθρου, ανερυθρίαστα και επίμονα μάλιστα, και για πολλοστή φορά στον Τύπο, συνολικά, η προπαγάνδα να κάνουμε τα πάντα, εξαιτίας της ανάγκης (της δημιουργηθείσης από ολιγωρία της πολιτικής εξουσίας για το μέλλον της χώρας και του λαού)  να μπορούμε να δανειστούμε. Τώρα. Να δανειστούμε, όχι απλώς να μπορούμε να δανειζόμαστε! Μιλάμε για το τώρα, το σήμερα. Όχι γι' αύριο! Όχι για το μέλλον!

Η κοντόθωρη θεώρηση των μεγάλων πραγμάτων δεν είναι παρά καιροσκοπισμός των επιτηδείων. Γιατί, για να μπορούμε να δανειζόμαστε προϋποτίθεται ότι θα μπορούμε να αποδίδομε (με το εύλογο κόστος) αυτό που μας δάνεισαν. Και δεν θα μπορούμε, αν δεν έχουμε να φάμε. Θα μπορούμε όμως, αν έχουμε παραγωγή, υποδομές, ανάπτυξη, χρήση και εκμετάλλευση οικονομικών πόρων και πλούτου. Δηλαδή οργάνωση, σύνεση, δημιουργικότητα, καλή διαχείριση και επωφελή τοποθέτηση ή διάθεση πόρων, υπηρεσιών και εσόδων.

Όμως, δεν φαίνεται να προβληματίζει τους πολιτικούς μας και τους συνεργάτες τους το αύριο και το μέλλον.

Γιατί το μέλλον των πολιτών, φαίνεται ότι είναι άλλο από το μέλλον των πολιτικών! Οι πολίτες μπορεί και να εξανδραποδισθούν, να υποδουλωθούν, να εξαχρειωθούν, να εκμηδενισθούν. Ενώ οι πολιτικοί, συν γυναιξί και τέκνοις, συμπεθέροις και τεκνοίς, και λοιποίς παρατρεχαμένοις, με αυτή την ευκαιρία θα έχουν ευδοκιμήσει οικονομικά, ως άτομα. Και το μέλλον τους, θα είναι οικονομικά απολύτως εξασφαλισμένο! Σε μετρητά και σε ακίνητα. Σε κινητά μεγάλης ή έξ όψεως αξίας. Φυλαγμένα καλά, μακριά, ασφαλώς, από εδώ!

Βλέπετε, ο Τύπος και τα τηλεοπτικά κανάλια, και άλλες συναφούς βεληνεκούς και ισχύος επιχειρήσεις, χρηματοδοτούνται από τις τράπεζες, αφειδώς και ανεπιστρέπτως, επί μετακυλίσει του δανειακού τους βάρους στους ώμους του λαού, που ως υποζύγιο, θα υποστεί περικοπές στις ήδη πολλαπλώς περικοπείσες αποδοχές του. Και τούτο, προκειμένου να ξεπληρωθεί ο δανεισμός, που ελήφθη για την χρηματοδότηση όλων αυτών που δεν επιστρέφουν τα δάνειά τους, αλλά φτιάχνουν την προσωπική τους περιουσία και την κρατικών προδιαγραφών αυτοκρατορία της ευζωϊας τους. Πάνω στα κόκκαλα του Λαού.

Το σχολιαζόμενο άρθρο, είναι μια σύσταση προς την αντιπολίτευση, κοντόθωρη και καιροσκοπική. Είναι πολιτική ντροπή, γιατί υπαγορεύει δελεαστική και ιδιοτελή πολιτική. Είναι δημοσιογραφικά αντιδεοντολογικό, γιατί ο επιχειρηματίας δημοσιογράφος και η γραμμή του εντύπου του, δεν αποτελεί νόμιμο σύμβουλο (ούτε υποψηφίου) πρωθυπουργού. Είναι επιχειρηματικά ανήθικο, γιατί υπηρετεί ιδιοτελή συμφέροντα. Και τίθεται σε γνώση μας για την παραπλάνησή μας.

Όμως, έτσι, παραβιάζει και τους σκοπούς θέσπισης της ελευθερίας του Τύπου. Γιατί, όχι μόνο  μας εξαπατά πως δήθεν μας ενημερώνει, αλλά και μας καταδολιεύει, καθοδηγώντας, με ανοίκειο τρόπο, τις πολιτικές  επιλογές και τα πολιτικά οράματα της πολιτικής σκηνής της χώρας.

Οικτρόν ακούειν.

Ε. Αθανασούλη