H χώρα στα ζάρια

Όπως έχει συμβεί και άλλες φορές στο παρελθόν, έτσι και τώρα, πρόκειται για μία συνάντηση που αν και θα γίνει την Κυριακή, είναι σα να έχει ήδη γίνει: φρόντισε γι αυτό η επικεφαλής του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ, η οποία έκοψε για τα καλά τα φτερά της ελληνικής πλευράς πριν ακόμα η αποστολή από την Αθήνα μπει στο αεροπλάνο για την Ουάσιγκτον, λέγοντας ότι η Ελλάδα θα χρειαστεί μία γραμμή προληπτικής στήριξης της οικονομίας της.

Γράφει ο Γιώργος Μαλούχος

Την ίδια ώρα, για να μην μένει καμία αμφιβολία, το Ταμείο δημοσιοποίησε και την εκτίμηση ότι η Ελλάδα θα χρειαστεί 25 δις ευρώ στην επόμενη διετία.

Στην Αθήνα πήραν φυσικά το μήνυμα και αναγκάστηκα, θέλοντας και μη, να έρθουν πολύ πιο κοντά στην πραγματικότητα. Καταλαβαίνουν τώρα ότι καλά είναι τα εκλογικά πυροτεχνήματα, όμως ενίοτε παραμονεύει και ο κίνδυνος αυτά να τους σκάσουν στα χέρια.

Όμως αυτό είναι δευτερεύον. Το πρωτεύον είναι το πόση ζημιά κινδυνεύει να γίνει από αυτή τη ρωσική ρουλέτα, αν όχι τα ζάρια στα οποία αποφάσισαν να παίξουν ξαφνικά τη χώρα για τις ανάγκες μιας, όπως όλα δείχνουν, πολύ δυσμενούς επικείμενης εκλογικής αναμέτρησης η οποία βρίσκεται πλέον μπροστά στο επόμενο διάστημα μετά την κοινοβουλευτική παράσταση των τελευταίων τριών ημερών. Δυστυχώς το όπλο είναι γεμάτο, οι σφαίρες φονικές και τα ζάρια ίσως είναι πειραγμένα.

Πώς είναι δυνατόν οι άνθρωποι οι οποίοι στήριξαν τα πάντα και έκαναν όσα έκαναν, εκτοξεύοντας μεταξύ των άλλων και το δημόσιο χρέος σε αδιανόητα επίπεδα, να παίρνουν τώρα τέτοιου είδους ρίσκα, την ώρα που έκαναν τα πάντα δήθεν για να μην πάρουν ρίσκα;

Κατηγορούσαν όποιον πίστευε ότι θα έπρεπε να εφαρμόσουν εκείνα που οι ίδιοι υποσχέθηκαν, δηλαδή να κάνουν τη διαβόητη επαναδιαπραγμάτευση, ως ακραίο λαϊκιστή και επικίνδυνο για την Ελλάδα. Και τώρα, ετοιμάζονται να κάνουν το προεκλογικό σάλτο μορτάλε, που, φυσικά, εντελώς τυχαία ήρθε στο επίκεντρο τώρα, στην τελική προεκλογική ευθεία. Αυτή είναι η σοβαρότητα, η σταθερότητα, η ευθύνη; Πάμε δηλαδή και να παραμείνουμε στις εποπτείες του προγράμματος αλλά, ταυτόχρονα, και να πάρουμε τα ρίσκα σα να μη το έχουμε; Δεν έχει ξαναγίνει κάτι τέτοιο….

Το ΔΝΤ δεν μπορεί ούτε πρόκειται να τους πει να μείνουν ή να φύγουν από ένα πρόγραμμα στο οποίο, ας μην το ξεχνάμε, ουδείς πλην του ΔΝΤ υποστηρίζει την απομείωση του ελληνικού χρέους. Αυτή είναι απόφαση δική τους, της κυβέρνησης.

Όμως, το να λάβει μια τέτοια απόφαση, θα σημαίνει ότι η χώρα εισέρχεται σε ζώνη πάρα πολύ υψηλού ρίσκου ως προς τα επιτόκια – και όχι μόνον, αλλά και, ακόμα πιο σημαντικό, ότι το Βερολίνο θα είναι πλέον ο μόνος πόλος ισχύος επί της Αθήνας, κάτι πολλαπλά και πολύ αρνητικό, ιδίως ως προς την πορεία του δημοσίου χρέους.

Και, όλα αυτά, χωρίς κανένα πραγματικό όφελος για την Ελλάδα. Τίποτα απολύτως δεν πρόκειται να αλλάξει για τη χώρα. Άλλωστε, δεν λένε και οι ίδιοι ότι κάτι θα αλλάξει. Δεν λένε λέξη για την ουσία, αναφέρονται απλώς στα παχιά λόγια της δήθεν «εξόδου»…

Δεν τα ξέρουν όλα αυτά οι κυβερνητικοί; Ασφαλώς τα ξέρουν. Και πολλοί εξ αυτών, κατ’ ιδίαν, κάθε άλλο παρά διαφωνούν επ’ αυτών. Όμως, μπρος στις εκλογές, θυσία να γίνουν όλα. Κι αυτό είναι το τραγικό. Ας το σκεφτούν ξανά. Μπορεί να κοστίσει ακριβά…

Το ΒΗΜΑ