Η Εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας δεν είναι παίγνιο

 

Η εφαρμογή του νόμου είναι μια πολύ δύσκολη δουλειά. Γιατί;

Γιατί πρέπει να λάβεις υπ' όψιν την πραγματικότητα. Και η πραγματικότητα είναι κατάντια!

Τί συμβαίνει; Μήπως δεν υπάρχει κανένας Έλληνας -πανθομολογουμένως αποδεκτός- ικανός για να μας εκπροσωπεί σθεναρά και επάξια στα Εθνικά, Ηθικά, διπλωματικά και πολιτικά πράγματα; Ή μήπως έχουμε προτάσεις τόσων πολλών προσώπων που πρέπει να κάνουμε «διαγωνισμό μειοδοσίας» στις προσφορές;

Ή μήπως, αντί να κοιτάζουμε να βρούμε τον αξιώτερο Έλληνα, ψάχνουμε να βρούμε τον πιο κατάλληλο για τις περιστάσεις;

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, αγαπητοί, δεν είναι ρούχο εποχής, δεν είναι μόδα ή ρεύμα αντιλήψεων. Ούτε ένα πιόνι που λείπει σε κάποια παρτίδα, καποιου παιγνίου.

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι Άρχων αρχόντων και πολιτών. Η ζωή και το ήθος του, είναι (δηλ. εκπροσωπεί) το σήμερα και το αύριο της χώρας. Αυτό πρέπει να σηματοδοτεί μια τέτοια εκλογή.

Η επιλογή του προσώπου για τούτη τη θέση, δε χρειάζεται να «κάνει» στην όποια κυβέρνηση ή την αντιπολίτευση. Χρειάζεται να «κάνει» σε όλους τους Έλληνες και να μπορεί να σταθεί μπροστά μας, και μπροστά σε όλους τους κυβερνήτες των ξένων χωρών. Και αυτό, πρέπει να το λέει η ιστορία του, η διαδρομή του, το ήθος του. Ο λόγος του και τα πιστεύω του.

Δε χρειάζεται να έχει θητεύσει στα έδρανα κανενός από τα κόμματά σας, ούτε να έχει προσωπικές σχέσεις μαζί σας. Χρειάζεται να έχει το κύρος και το ηθικό ύψος να στέκεται πάνω από όλους σας, και να εκπροσωπεί τη Χώρα σε όλα τα πεδία, ικανώς και επαξίως.

Νομίζετε πως δεν έχουμε τέτοιους Έλληνες;

Αλλά η πρόταση δεν είναι του παρόντος. Ζήτημα του παρόντος είναι πως εσείς δεν μπορείτε πια να κάνετε τίποτε, εδώ που μας οδηγήσατε. Εσείς αυτό μπορούσατε, αυτό κάνατε...

Έχοντας αφήσει κατά μέρος το -κομματικά άπιαστο- νούμερο 180, των απαιτούμενων βουλευτών για την ανάδειξη Προέδρου της Δημοκρατίας, καταλήξατε, και μάλιστα με δήλωση που ειπώθηκε από υπεύθυνα χείλη (πιο υπεύθυνα δεν γίνεται!), ότι και με 75 γίνεται: «το Σύνταγμα λέει, στο Άρθρο 67: «Η Βουλή δεν μπορεί να αποφασίσει χωρίς την απόλυτη πλειοψηφία των παρόντων μελών, που όμως ποτέ δεν μπορεί να είναι μικρότερη από το ένα τέταρτο του όλου αριθμού των βουλευτών. Σε περίπτωση ισοψηφίας επαναλαμβάνεται η ψηφοφορία και, ύστερα από νέα ισοψηφία, η πρόταση απορρίπτεται. Αλλά εμείς δεν θα το κάνουμε»!

-Γιατί; ρωτάω εγώ. Πρώτη φορά θα είναι για γέλια η πολιτική;

-Όχι, θα μου πείτε. Αλλά είναι η πρώτη φορά, που η πολιτική ηγεσία θα μεταφέρει στην πολιτική ζωή την κατάκτηση του φοιτητικού κινήματος: Να έχουν πλειοψηφία οι 21 ψηφίζοντες θετικά, έναντι των 19 απορριπτικών ψήφων. Έχει πράγματι συμβεί, σε πανεπιστημιακή σχολή με χιλιάδες φοιτητές, όπου οι 21 αποφάσισαν κάποτε να πραγματοποιήσουν κατάληψη! Και το έκαναν πράξη! Γι' αυτό και τα πανεπιστήμια παρουσιάζουν και την εικόνα αυθαιρεσίας, αποσύνθεσης και διάλυσης, βρωμιάς και ασυδοσίας, για την οποία -λίαν προσφάτως (!)- εξανέστησαν ακόμη και τα ΜΜΕ και ο Τύπος.

Κύριοι Πολιτικοί,

Όταν είσαι δικηγόρος σήμερα, αίτημα θέλεις, όχι επιχείρημα. Μπορείς να υποστηρίξεις το ό,τιδήποτε σου ζητείται. (Έχουμε δει, πάμπολλες φορές, ανατροπές πολιτικών δεσμεύσεων και αποφάσεων, και μάλιστα με αντίθετη επιχειρηματολογία, εξίσου (μη) σοβαρή!

Περάσανε οι εποχές που το ήθος των δικηγόρων, δεν τους επέτρεπε να υπογράψουν ένα δικόγραφο υποστηρίζοντας επιστημονική άποψη αντίθετη από εκείνη που είχαν υποστηρίξει αλλού και άλλοτε.

Αλλά είναι ντροπή να βαφτίζεται το θέμα τούτο ως ασυμφωνία των βουλευτών, γιατί δεν είναι. Είναι ασυμφωνία της βουλής και της κοινωνίας με την κυβερνητική γραμμή και πολιτική. Κι είναι ντροπή η αταίριαστη με την κοινωνία κυβερνητική γραμμή να χρησιμοποιεί την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας ως πρόφαση για οποιοδήποτε δικό της κοντόθωρο και μικροπολιτικό τερτίπι.

Κύριοι,

Μη φοβάστε την ήττα σας, λιγότερο από την κατάρρευση της Χώρας, αν έχετε κάτι να χάσετε.