Οι Ευρωπαίοι δεν είναι ούτε φίλοι ούτε εταίροι

Τα μηνύματα από την Ευρώπη γιά το «Ελληνικό Πρόγραμμα», δεν είναι καλά, όσο και αν η κυβέρνηση προσπαθεί να μειώσει τις κακές εντυπώσεις για τους «εταίρους και φίλους» της Ελλάδας, που αποδείχθηκαν οι χειρότεροι εχθροί. Διότι μόνο εχθροί θα προκαλούσαν τόσο μεγάλο κακό στη χώρα μας και στους πολίτες.

Του ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ

Η Ελλάδα εισήλθε από το 2010 σε πορεία εξαθλίωσης και πτώχευσης. Το μεγαλύτερο βάρος και οι πλείστες των ευθυνών ανήκουν στους Ελληνες πολιτικούς και γενικότερα στο πολιτικό και οικονομικό σύστημα, ενώ οι Ευρωπαίοι συμμετείχαν στη διαδικασία τιμωρίας της χώρας μας και του λαού της, που άλλοι χαρακτηρίζουν «συνομωσία». Οπωσδήποτε, και το έχουμε καταγράψει πολλές φορές, η Ελλάδα χρειαζόταν μεταρρυθμίσεις, καθώς το κράτος είχε εξελιχθεί στην «παχιά αγελάδα», την οποία άρμεγαν πολιτικοί, επιχειρηματίες, τραπεζίτες αλλά και πολίτες. Πόσα και για πόσο να αντέξει ένα κράτος, όταν αναγκάζεται να χρεώνεται για να συντηρεί το σύστημα και το κατεστημένο; Μοιραίο ήταν να καταρρεύσει. O Γιώργος Παπανδρέου, ο μοιραίος πρωθυπουργός, του έδωσε και τη χαριστική βολή, καθώς δεν είχε αντιληφθεί ότι το καράβι βυθιζόταν, ενώ αυτός, την ίδια στιγμή, στο κατάστρωμα έκανε πάρτι με την …πράσινη ανάπτυξη.

Πολλοί το ξεχνάνε μέσα στην απόγνωσή, που δημιουργεί η αδυναμία κάλυψης στοιχειωδών αναγκών, αλλά η χώρα εισήλθε στο πέμπτο έτος Μνημονίου. Νομίζω είναι πρωτόγνωρο για την ιστορία της Ευρώπης, να συνεχίζεται μία κρίση για τόσο μεγάλο διάστημα και να μην βλέπει κανείς φως στον ορίζοντα. Διότι είναι καλή η αισιοδοξία –και δέχομαι ότι ο πρωθυπουργός εργάζεται μέρα-νύχτα για να εξέλθουμε της κρίσης- αλλά δεν πρόκειται να γίνει το άλμα στο οποίο ελπίζει, χωρίς γενναία ελάφρυνση του ελληνικού χρέους. Και είναι σ’ αυτό το θέμα, που το ΔΝΤ εξελίχθηκε στο μεγαλύτερο σύμμαχο της χώρας –όσο και αν ακούγεται και φαίνεται ειρωνικό. Η θέση του Ταμείου είναι σαφέστατα «φιλελληνική», υπό την έννοια ότι στο θέμα του χρέους το «κούρεμα» επιλύει το σοβαρό πρόβλημα της βιωσιμότητας. Χωρίς αυτό, η επίτευξη της βιωσιμότητας θα απαιτήσει και άλλο «αίμα», και άλλο ιδρώτα από τους πολίτες. Και αυτό δεν πρόκειται να συμβεί διότι δεν υπάρχουν χρήματα για να καλυφθούν οι παλαιοί φόροι, πόσο μάλλον οι νέοι.

Στις 27 Νοεμβρίου 2012, οι Ευρωπαίοι εταίροι της Ελλάδας αποφάσισαν και κατέγραψαν ότι θα καλύψουν τις ανάγκες της χώρας, όταν η κ. Κριστίν Λαγκάρντ έθεσε το μείζον πρόβλημα της επιπλέον χρηματοδότησης. Εκείνο το κείμενο κάλυψε για μεγάλο διάστημα τις καταστατικές ανάγκες του ΔΝΤ, αλλά λόγω της ολοκλήρωσης της δανειακής σύμβασης της Ε.Ε. με την Ελλάδα, στις 31 Δεκεμβρίου 2014, στο Ταμείο πιστεύουν ότι απαιτείται σοβαρή συζήτηση για την αντιμετώπιση του χρέους. Για το λόγο αυτό εισηγήθηκαν την πραγματοποίηση συνάντησης σε υψηλό επίπεδο, που σκότωσαν εν τη γενέση της οι Ευρωπαίοι, αλλά και η Αθήνα –η τελευταία με τη δικαιολογία ότι δεν προσκλήθηκε. Αντ’ αυτής, οι Ευρωπαίοι πρότειναν τη Δευτέρα μεσοβέζικες λύσεις, μία εκ των οποίων είναι η κάλυψη των αναγκών της Ελλάδας από τις …αγορές.

Και η υπόσχεση του Νοεμβρίου του 2012; θα πεί ο κάθε καλόπιστος, αλλά δικαιολογημένα οργισμένος αναγνώστης. Δυστυχώς, φαίνεται ότι ξεχάστηκε. Και μαζί χάθηκε η πολυδιαφημισμένη αλληλεγγύη της Ευρώπης, που ήταν από την αρχή του Μνημονίου ανύπαρκτη και εξευτελιστική για τον ελληνικό λαό…

Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ, την Πέμπτη 11 Σεπτεμβρίου 2014