Aντιρατσισμός κατά παραγγελία

Τον όρο τζενοσάιντ, (ο ελληνικός όρος είναι γενοκτονία), διετύπωσε πρώτος ο Πολωνοεβραίος δικηγόρος Raphael Lemkin (Λέμκιν) το 1944 λίγο πριν από τη Δίκη της Νυρεμβέργης κατά των πρωταιτίων της εξολόθρευσης των Εβραίων από τους Γερμανούς.

 Η φρίκη και ο αποτροπιασμός που προκάλεσε σε όλο τον κόσμο η συστηματικά οργανωμένη από τους Γερμανούς βάρβαρη προσπάθεια βιολογικής εξόντωσης της εβραϊκής φυλής πριν από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και κατά τη διάρκειά του (1933-1945), ώθησε τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ να χαρακτηρίσει επίσημα τη γενοκτονία ως έγκλημα που τιμωρείται με βάση το Διεθνές Δίκαιο.  

Έτσι ο όρος αυτός απετέλεσε και τον κύριο κατηγορητήριο όρο στη Δίκη της Nυρεμβέργης. Ειδική σύμβαση, που ενέκρινε η συνέλευση τον Δεκέμβριο του 1948, όρισε ότι οι δράστες τέτοιου εγκλήματος (είτε είναι όργανα ενός κράτους, στρατιωτικοί ή πολιτικοί υπάλληλοι, είτε απλοί πολίτες) πρέπει να θεωρούνται προσωπικά και ατομικά υπεύθυνοι για το έγκλημα αυτό και να δικάζονται από τα δικαστήρια του τόπου όπου διαπράχθηκαν τα εγκλήματα ή από το Διεθνές Δικαστήριο.

Υπάρχουν όμως διακρίσεις για ένα σωρό άλλες γενοκτονίες που έγιναν σε Αμερική , Ευρώπη, Αφρική, Ασία (ανάλογα με τον πληθυσμό τους)  και το Διεθνές Δικαστήριο σιωπά και αναγνωρίζει μόνο την γενοκτονία των Εβραίων και με τα χίλια βάσανα των Αρμενίων. ΓΙΑΤΙ;

Έτσι κατέφυγα στα κιτάπια μου και στο διαδίκτυο για να αποκαταστήσω τη μνήμη όλων αυτών που δεν δικαιώθηκαν ποτέ.

Ο Γάλλος πολιτικός και φιλόσοφος Μοντεσκιέ  είχε πει:

" Όσο απέχει ο ουρανός από τη γη, άλλο τόσο απέχει το αληθινό πνεύμα ισότητας από το πνεύμα της άκρας ισότητας."

Το άρθρο αυτό είναι λίγο μεγάλο, αλλά διαβάζοντάς το, θα ανταμειφτείτε με τις πληροφορίες που θα λάβετε.

Θ.Α.

 341 μ. Χ

Στην υπηρεσία του Ρωμαίου Χριστιανού αυτοκράτορα Κωνστάντιου Β΄ κατά την εποχή του οποίου άρχισαν οι πιο αποτρόπαιοι διωγμοί εναντίον των Ελλήνων, ήταν ο Ρωμαίος ιστορικός Αμμιανός Μαρκελλίνος που μας διασώζει και μας πληροφορεί για όσα συνέβησαν την εποχή εκείνη το 341 μ.Χ περίπου. 

Στο Δυτικό Ισραήλ που σήμερα είναι η πόλις Bath Sian, υπήρχε μια πόλη που την έλεγαν Σκυθόπολη που λειτουργούσε σαν στρατόπεδο συγκέντρωσης, βασανισμού και θανάτωσης των Ελλήνων. 

 Η ιδέα ήταν του Επισκόπου Αλεξανδρίας Γεωργίου σε συνεργασία με τον αρχιγραμματέα της αυλής του Κωνστάντιου, τον Παύλο, τον αποκαλούμενο Τάρταρο, περιβόητο για τη σκληρότητά του και σκοπός τους ήταν η καθολική εξόντωση των Ελλήνων - γενοκτονία - καθώς εκείνοι εστέκοντο αρνητές του Χριστιανισμού.

Τους τότε χριστιανούς μη τους συγκρίνεται με τους σημερινούς ορθόδοξους χριστιανούς, αλλά φανταστείτε τους σαν τους σημερινούς τζιχαντζιστές που βασανίζουν και αφαιρούν το κεφάλι όποιου δεν ασπάζεται το Ισλάμ.   

Γράφει ο Αμμιανός Μαρκελλίνος: Το ανθρωπόμορφο αυτό κτήνος, ο Παύλος, διέθετε τόση εξουσία και δύναμη ώστε «με μία κίνηση του κεφαλιού του, με ένα νεύμα του μόνο εξηρτάτο η ζωή όλων όσων περπατούσαν στην γή». 
Για είκοσι ολόκληρα χρόνια, όσο διήρκεσε και η βασιλεία του Κωνστάντιου Β΄, η πόλις αυτή ήταν το κολαστήριο, ο τόπος βασανισμού και τόπος μαρτυρίου πολλών χιλιάδων Ελλήνων που κουβαλούσαν σιδηροδέσμιους από τα πέρατα της τότε βυζαντινής αυτοκρατορίας.

Αυτό που έγινε τότε στη Σκυθόπολη είναι ή δεν είναι γενοκτονία;

24 Απριλίου 1915

Την ημερομηνία αυτή αρχίζει η γενοκτονία των Αρμενίων πολιτών της Οθωμανικής αυτοκρατορίας κατά τη διάρκεια του Α΄ παγκοσμίου πολέμου. Εντολές για τις εκκαθαρίσεις Αρμενίων είχαν δοθεί νωρίτερα από το Σουλτάνο Αμπντούλ Χαμίτ (1894-96), ωστόσο η κύρια ευθύνη για τις πλέον εκτεταμένες σφαγές τους αποδίδεται στο κίνημα των Νεότουρκων  (1908-18).

Ως έναρξη της Αρμενικής Γενοκτονίας συμβολικά θεωρείται η πάρα πάνω ημερομηνία, όταν η ηγεσία της Αρμενικής κοινότητας της Κωνσταντινούπολης κατηγορήθηκε ψευδώς ότι συνεργαζόταν με τους Ρώσους, φυλακίστηκε και εκατοντάδες Αρμένιοι της Πόλης απαγχονίστηκαν.

Μέχρι το 2010, 23 κράτη είχαν αναγνωρίσει επισήμως τα γεγονότα ως γενοκτονία των Αρμενίων, όπως και η Διεθνής Ένωση Μελετητών για τη Γενοκτονία (International Association of Genocide Scholars).

Τουρκικές πηγές αναφέρουν ότι ο αριθμός των νεκρών Αρμενίων ήταν από 600.000 ως 800.000, ενώ Δυτικές και Αρμενικές πηγές ανεβάζουν τον αριθμό των σφαγιασθέντων στο 1.500.000 ψυχές.

Η Τουρκία αρνείται όπως πάντα την ύπαρξη γενοκτονίας και ισχυρίζεται ότι πραγματοποιήθηκε ένας βίαιος εκτοπισμός του Αρμενικού πληθυσμού.

Ο Semen Ivanovic Aralov, πρώην στρατιωτικός, ήταν πρεσβευτής της Σοβιετικής Ένωσης στην Τουρκία από τον Ιανουάριο 1922 ως τον Απρίλιο 1923. Στο βιβλίο του «Απομνημονεύματα ενός σοβιετικού διπλωμάτη, 1922-1923» (1960) αναφέρεται στον τρόπο με τον οποίο η Σοβιετική Ένωση στήριξε πολιτικά, οικονομικά και στρατιωτικά την Τουρκία μετά τον Α' Π.Π. και κατά τη Μικρασιατική Εκστρατεία, καθώς και σε ορισμένα περιστατικά από τις βιαιότητες των Τούρκων κατά Αρμενίων και Ελλήνων:

«Τα τουρκικά στρατεύματα, τα οποία διοικούσε ο αντιδραστικός στρατηγός Κιαζίμ Καραμπεκίρ πασάς, προέβαιναν σε ομαδικές σφαγές Αρμενίων, ύστερα από προγραφές. Σφάχτηκαν περισσότερο από 69.000 άνθρωποι.»

Η πάλαι ποτέ κραταιά Αυτοκρατορία των Σουλτάνων είναι σκιά του εαυτού της. Η επανάσταση των Νεοτούρκων του 1908 προσπαθεί να δώσει ένα αέρα ανανέωσης προβάλλοντας τον εκτουρκισμό της Αυτοκρατορίας σαν απάντηση στις εθνικές επαναστάσεις που από τη δεκαετία του 1820 και μετά συνεχώς της στερούν εδάφη τόσο στα Βαλκάνια όσο και στην Εγγύς Ανατολή. 

Τα ηνία της διακυβέρνησης έχει αναλάβει η τριανδρία των Ταλαάτ Πασά, Εμβέρ Πασά και Τζεμάλ Πασά. Οι δύο τελευταίοι θεωρούν με την υπόδειξη των Γερμανών συμβούλων τους, πως η παρουσία των Αρμενίων και εν γένει των χριστιανικών πληθυσμών δημιουργεί πρόβλημα στην τουρκοποίηση της Μικράς Ασίας και στα σχέδια του παντουρανισμού, δηλαδή της δημιουργίας ενός υπερκράτους στο οποίο θα ανήκουν όλες οι τουρκικές φυλές.

Τον Φεβρουάριο του 1915 με εντολή του Ενβέρ Πασά οι χριστιανικοί πληθυσμοί αποστρατεύονται και οδηγούνται για καταναγκαστικά έργα στα διαβόητα «τάγματα εργασίας» (amele taburlari) που δεν είχαν άλλο προορισμό από την εξόντωση και όσοι κλήθηκαν να «υπηρετήσουν» σε αυτά ήταν γνωστό πως δεν θα έβλεπαν ξανά τους δικούς τους.

Τον Μάιο του ίδιου έτους, ψηφίζεται και ο νόμος περί αναγκαστικών εκτοπίσεων, σύμφωνα με τον οποίο κάθε Οθωμανός υπήκοος ο οποίος θεωρείτο απειλή για την εθνική ασφάλεια έπρεπε να μεταφερθεί σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Τον νόμο αυτό θα συνοδεύσει ένας δεύτερος που θα αφορά την κατάσχεση των περιουσιών των Αρμενίων που εγκατέλειπαν υποχρεωτικά τις εστίες τους για να σωθούνε.

Μήπως και αυτό δεν είναι γενοκτονία;

Μικρά Ασία 1914-1923.  Ξεριζωμός Ελλήνων της Μ. Ασίας και του Πόντου. 

Τα χρόνια αυτά έγινε η προμελετημένη, η σκόπιμη και η συστηματική καταστροφή των Ελληνικών πληθυσμών της Μικράς Ασίας, της Ανατολικής Θράκης και του Πόντου.

Η Γενοκτονία των Ελλήνων μαζί με τους Αρμενίους θεωρείται μια από τις πρώτες σύγχρονες γενοκτονίες και ήταν ένα προμελετημένο έγκλημα, το οποίο η κυβέρνηση των Νεότουρκων έφερε σε πέρας με σφαγές, εξαναγκαστικό ξεριζωμό και πορείες στη έρημο, με βασανιστήρια, πείνα και δίψα, και τα στρατόπεδα θανάτου στην έρημο.

Η τύχη των ελληνικών πληθυσμών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, συνδέεται άμεσα με την κορύφωση του τουρκικού εθνικισμού, όπως εκφράστηκε από την ιδεολογία των Νεότουρκων.

Το κίνημα των τελευταίων ξέσπασε το 1908, υπήρξε αποφασιστικό σημείο στην τουρκική ιστορία και ταυτόχρονα σταθμός για την πορεία του Ελληνισμού της χώρας.

Οι εκτιμήσεις για τις ανθρώπινες απώλειες φτάνουν, κατά ορισμένους Έλληνες μελετητές τις 800.000  - 1.200.000  ψυχές.

Η διεθνής βιβλιογραφία και τα κρατικά αρχεία πολλών χωρών βρίθουν μαρτυριών για το ειδεχθές έγκλημα, που διαπράχθηκε εναντίον του ελληνικού λαού από τους Τούρκους.

Ο λόγος, που προκάλεσε τη γενοκτονία, ήταν ο οικονομικός παράγοντας. Μεγάλο μέρος του εμπορίου και της βιομηχανίας είχε συγκεντρωθεί στα χέρια των Ελλήνων, γεγονός που αποτελούσε εμπόδιο στην επιδίωξη των Γερμανών να ολοκληρώσουν την οικονομική διείσδυση στην υπανάπτυκτη Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Γερμανικά προπαγανδιστικά φυλλάδια της Γερμανικής Τράπεζας Παλαιστίνης, το 1915, προέτρεπαν τους Τούρκους να μην έχουν καμία οικονομική σχέση με Έλληνες και Αρμένιους. (Για τους Εβραίους κουβέντα)

Γερμανοί στρατιωτικοί υπέδειξαν τον εκτοπισμό των ελληνικών πληθυσμών της ανατολικής Θράκης και της Μικράς Ασίας κατά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, με σκοπό τη συστηματική μεθόδευση της μαζικής μεταφοράς χιλιάδων Ελλήνων, θεωρητικά για "στρατιωτικούς λόγους", που η εφαρμογή του, αποσκοπούσε στη φυσική τους εξόντωση.

Η έναρξη γενικευμένων διωγμών ξεκίνησε κατά τα τέλη του 1913, με το τέλος των Βαλκανικών Πολέμων και αρχικός στόχος ήταν να ξεριζωθούν οι ελληνικοί πληθυσμοί της Ανατολικής Θράκης. Με την καθοδήγηση όμως των Γερμανών συμβούλων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, από τον Μάιο του 1914 οι διώξεις επεκτάθηκαν επίσης και στη δυτική Μικρά Ασία.

Ο εκτοπισμός των Ελλήνων κατοίκων από αυτές τις περιοχές, με την παράλληλη υποστήριξη Γερμανών έγινε με το πρόσχημα της ασφάλειας των συνόρων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με την Ελλάδα.

Για τους εκτοπισμούς χρησιμοποιήθηκαν μέθοδοι εμπνευσμένες από Γερμανούς συμβούλους που από το τέλος του 1913 τη στρατιωτική διοίκηση της Τουρκίας είχε αναλάβει ο περιβόητος Γερμανός στρατηγός Λίμαν φον Σάντερς.

Ο τελευταίος θεώρησε ως επιτακτική ανάγκη την απομάκρυνση από τις περιοχές που γειτνιάζουν με την Ελλάδα, δηλαδή τα δυτικά μικρασιατικά παράλια, των ελληνικών πληθυσμών. Η ζώνη που έπρεπε να εκκενωθεί από τους Έλληνες ξεκινούσε από την περιοχή του Αδραμυτίου βόρεια ως και απέναντι από τη Σάμο, ενώ συμπεριελάμβανε και μερικές δεκάδες χιλιόμετρα προς την ενδοχώρα.

Η επιχείρηση της εκκένωσης εκδηλώθηκε συντονισμένα και ομοιόμορφα σε όλους τους οικισμούς. Αρχικά σημειώθηκε οργανωμένη ανθελληνική εκστρατεία στον τουρκικό τύπο και εντάθηκαν οι πιέσεις ώστε να προκληθεί εκούσια φυγή των ελληνικών πληθυσμών. Ταυτόχρονα, δίνονταν οπλισμός στον τουρκικό πληθυσμό, ενώ απαγορεύονταν η κατοχή όπλων στους Έλληνες. Επίσης, δημιουργήθηκε πρόχειρη χωροφυλακή, αμιγώς από Τούρκους, για να αναλάβει την επιχείρηση της εκκένωσης. Τελικά, όσοι δεν κατάφεραν να διαφύγουν προς την Ελλάδα, που δέχτηκε εκείνο το διάστημα το πρώτο κύμα προσφύγων, εκτοπίστηκαν στο εσωτερικό της Μικράς Ασίας.  

Ο συνολικός αριθμός των εκτοπισμένων από τη δυτική Μικρά Ασία (πριν εισέλθει η Οθωμανική Αυτοκρατορία στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο), σύμφωνα με στατιστική του Οικουμενικού Πατριαρχείου ήταν 153.890 Έλληνες.

Το ελληνικό στοιχείο εκδιώχθηκε τότε κυρίως από την περιοχή της Ερυθραίας, το Αδραμύττιο, το Δικέλλι, την Πέργαμο και τη Φώκαια. Μάλιστα στη Φώκαια η επιχείρηση εκκένωσης, συνοδεύτηκε από ακρότητες και σφαγές κατά του άμαχου πληθυσμού.

Οι απειλές που εκτόξευαν οι Τούρκοι ακολουθώντας τις εντολές των Γερμανών δημιούργησαν κλίμα τρομοκρατίας και προκάλεσαν μεγάλο πανικό για το μέλλον των κοινοτήτων των μεγάλων αστικών κέντρων, Κωνσταντινούπολης και Σμύρνης, με αποτέλεσμα μεγάλος αριθμός να εγκαταλείψει τις εστίες και τις περιουσίες του για να σώσει το κεφάλι του.  

Πάντως, σε σχέση με τη Γενοκτονία των Αρμενίων που διέπραξαν οι οθωμανικές αρχές κατά τα προηγούμενα έτη, για την εξόντωση του ελληνικού πληθυσμού, προτιμήθηκαν λύσεις που θα οδηγούσαν στον αργό, αλλά σταδιακό αφανισμό, προκειμένου να αποφευχθεί, όσο το δυνατόν, η διεθνής κατακραυγή από το νέο κύμα ωμοτήτων.

Στα βιβλία "Ματωμένα χώματα" που έγραψε η Διδώ Σωτηρίου, το "1922" του Γιάννη Καψή, στο "σβουρλάκι" του Θεόφιλου Αιγινήτη, στο " η μάστιγα της Ασίας" του George Horton, στο "η μεγάλη προδοσία" του Edward Hale Bierstadt, της Φιλιώς Χαϊδεμένου, αλλά και σε πολλά άλλα ξεδιπλώνεται όλη η ιστορία της γενοκτονίας των Ελλήνων της Μ. Ασίας.

Γράφει η Διδώ Σωτηρίου για τη Σμύρνη: ...Η φωτιά όλη τη νύχτα αποτελειώνει το χαλασμό. Γκρεμίζονται τοίχοι, θρυμματίζονται γυαλιά. Οι φλόγες κριτσανίζουνε μαδέρια, έπιπλα και φτούνε σιδερικά. Ξεθεμελιώνεται η πολιτεία ολόκληρη. Απλώνουν πάνω στα έργα των ανθρώπων και τα διαλύουνε. Σπίτια, εργοστάσια, σκολειά, εκκλησίες, μουσεία νοσοκομεία. βιβλιοθήκες, θέατρα, αμύθητοι θησαυροί, κόποι, δημιουργίες αιώνων εξαφανίζονται και αφήνουν στάχτη και καπνούς...    

Γράφει ο Γιάννης Καψής στο βιβλίο του 1922 για το Αϊβαλί: Σε όλες τις πόλεις της Μ. Ασίας ιδρύθηκαν μετά τους διωγμούς του 1914-1915, απέραντα σκλαβοπάζαρα. Παντρεμένες, νεαρά κορίτσια με την συστολή της παρθενικότητάς τους και μικρά παιδιά ακόμη περίμεναν καρτερικά τις ορδές των Κούρδων ή τους τσέτες που ερχόντουσαν στα σκλαβοπάζαρα να αρπάξουν τα λάφυρά τους.          

Γράφει ο Θεόφιλος Αιγινήτης στο βιβλίο του "σβουρλάκι": Στο καΐκι που έβαλε την οικογένεια του να περάσει απέναντι στην Μυτιλήνη, μπήκε και ο γείτονάς τους ο κύριος Αλαμίας. Τόση ήταν η αγανάκτησή του με το φέσι που τους είχαν υποχρεώσει να φοράνε, που αφού ανέβηκε στο καΐκι, το έβγαλε απ' το κεφάλι, το πέταξε στην θάλασσα νομίζοντας πως πάνω στο καΐκι, ήταν ασφαλής.   Έλα όμως που τον πήραν χαμπάρι οι τουρκαλάδες , τον έπιασαν, τον κατέβασαν στην προκυμαία και τον τουφέκισαν μπροστά στα μάτια όλων.

Ο George Horton  στο βιβλίο του "Η μάστιγα της Ασίας γράφει: Πόσο δυνατός είναι ο Τούρκος! Μπορεί να κάνει ότι θέλει, να παραβαίνει όλους τους νόμους Θεού και ανθρώπων και οι πάντες να σιωπούν για τον ένα ή τον άλλο λόγο... Καμιά πράξη που διαπράχτηκε ποτέ από την τουρκική φυλή σε ολόκληρη την αιματοβαμμένη ιστορία της δεν είχε πιό βάναυσα και ακόλαστα χαρακτηριστικά, ούτε υπήρξε τόσο παραγωγική στις χειρότερες δυνατές μορφές βασανιστηρίων που επιβλήθηκαν ποτέ σε άοπλους και ανυπεράσπιστους ανθρώπους"...

Ο Ε.Η.Bierstadt στο βιβλίο του " η μεγάλη προδοσία" γράφει: "...οι επιχειρηματίες υλικής φύσεως επενδύσεις στην Τουρκία όχι μόνο παρέμειναν ήσυχοι, αλλά βοήθησαν την Τουρκία να διαστρεβλώσει τα γεγονότα...πρώτα παρακολουθούν αδιαμαρτύρητα ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα της ιστορίας και ύστερα υπερασπίζονται τον εγκληματία..."  

Η Τουρκία θέλει να εμφανίζεται στον κόσμο σαν πολιτισμένο έθνος, κάτι που δεν είναι. 

Η Φιλιώ Χαϊδεμένου είχε πει: «Δυο μέρες και δυο νύχτες μείναμε όρθιοι στην παραλία περιμένοντας να μπούμε σε κάποιο πλοίο. Χιλιάδες κόσμος, απελπισμένος και εξαθλιωμένος, με μάτια άδεια απ' τα όσα είχαμε δει και την ψυχή ματωμένη από τον πόνο της απώλειας των αγαπημένων μας. Κάρα άδειαζαν πεθαμένους δίπλα μας, όπου έβρισκαν. Το βράδυ, οι Τούρκοι άρχιζαν να βιάζουν και να κακοποιούν όποια γυναίκα έβρισκαν...

Εάν αυτό δεν είναι γενοκτονία, τότε γιατί είναι των Εβραίων;

1932 η γενοκτονία των Ουκρανών.

Ο Μεγάλος Λιμός της Ουκρανίας ο οποίος δεν είναι γνωστός, υπήρξε μία από τις μεγαλύτερες εθνικές καταστροφές στη σύγχρονη ιστορία της χώρας που συνοδεύτηκε από το θάνατο εκατομμυρίων ανθρώπων και από πολλά κρούσματα κανιβαλισμού!

Οι περισσότεροι αναλυτές θεωρούν πως ο λιμός της Ουκρανίας ήταν συνέπεια της οικονομικής πολιτικής που ακολούθησε ο Στάλιν με το πρόγραμμα κολεκτιβοποίησης που εφάρμοσε. (γκούλακ)

Η διετία 1932 - 1933 ονομάστηκε από τη Σοβιετική Ένωση «Αγροτική Μεταρρύθμιση» και οι ενέργειες που ακολούθησαν ήταν τραγικές για τους Ουκρανούς. Το Κομμουνιστικό Κόμμα Σοβιετικής Ένωσης, διέταξε να κατασχεθούν πρώτα όλα τα σιτηρά από τους αγρούς και τις αποθήκες στη δε συνέχεια όλα τα υπόλοιπα προϊόντα και τα ζώα.

Επιπλέον, απαγορεύτηκε η μετακίνηση του αγροτικού πληθυσμού στις πόλεις με σκοπό να βρουν τρόφιμα. Σε χωριά έξω από το Κίεβο οι κάτοικοι έτρωγαν χυλό από πριονίδι, ξυλοπολτό και χόρτα. Αστυνομικοί και αγροφύλακες περιπολούσαν στους αγρούς και πυροβολούσαν εν ψυχρώ τους λαθροκυνηγούς. Αποτέλεσμα ήταν ότι, μετά από μόλις πεντακόσιες μέρες, πέθαναν από ασιτία εκατομμύρια χωρικοί....
Η επίσημη ουκρανική πλευρά κάνει λόγο για 7.000.000 με 10.000.000, που σημαίνει 17 θάνατοι το λεπτό, 1.000 την ώρα και 25.000 την ημέρα. Μια σύγκριση των απογραφών του 1926 και του 1939 καταδεικνύει μείωση του ουκρανικού πληθυσμού κατά 10%, κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. Υπό τις συνθήκες της τρομερής πείνας δεν άργησαν να κάνουν την εμφάνιση τους φαινόμενα κανιβαλισμού.

Το καθεστώς τοιχοκόλλησε αφίσες που έγραφαν: «Το να τρως τα παιδιά σου είναι μια βάρβαρη πράξη». Λησμόνησε βέβαια να αναφέρει τους ηθικούς αυτουργούς αυτής της πράξης. Πάνω από 2500 Ουκρανοί εκτελέστηκαν για κανιβαλισμό κατά τη διετία 1932-33.

Οι ερευνητές της περιόδου υποστηρίζουν ότι με αυτό τον τρόπο ο Στάλιν επιχείρησε να καταστρέψει εκ θεμελίων τα ουκρανικά χωριά, τα οποία αποτελούσαν προπύργια του ουκρανικού εθνικισμού και αμφισβητούσαν ανοικτά τη σοβιετική εξουσία. «Το χωριό είναι ο μεγαλύτερος στρατός για ένα εθνικό κίνημα. Χωρίς το χωριό η κίνηση καθίσταται αδύνατη», έλεγε ο Στάλιν.

Η κομουνιστική προπαγάνδα όμως λέει πως όλα όσα έγιναν επί Στάλιν στην Ουκρανία έγιναν για το καλό τους, να τους γλυτώσουν από τους κουλάκους τους πλούσιους κτηματίες που τους εκμεταλλεύονταν.

Η προπαγάνδα όμως είναι προπαγάνδα και όποιος έχει ανοιχτά μάτια βλέπει και όποιος δεν είναι υπάκουος οπαδός ξέρει να ξεχωρίζει την αλήθεια από το ψέμα. 
 

Γενοκτονία των Εβραίων και Όχι μόνο ...

Καθώς ο Χίτλερ έγινε Καγκελάριος της Γερμανίας στις 30 Ιανουαρίου του 1933 ένας φοβερός ολοκληρωτισμός, ο ναζιστικός, εγκαθιδρύεται στη θέση της δημοκρατίας. Μία από τις πρώτες αποφάσεις του Χίτλερ και της νέας του κυβέρνησης είναι η ίδρυση στρατοπέδων συγκέντρωσης στη Γερμανία για τον εγκλεισμό των αντιφρονούντων. Το πρώτο στρατόπεδο ανοίγει στο Νταχάου τον ίδιο μήνα, το οποίο θα εξελιχθεί στο εμβληματικό στρατόπεδο των στρατοπέδων συγκέντρωσης για πολιτικούς κρατούμενους.

Αρχίζουν τα πρώτα αντιεβραϊκά μέτρα και ο σταδιακός αποκλεισμός των Εβραίων οι οποίοι  χάνουν την ιδιότητα του Γερμανού πολίτη και τα πολιτικά τους δικαιώματα. Το 1938 ξεσπά το πρώτο οργανωμένο «πογκρόμ» (διωγμός με βίαιες πράξεις) κατά των Εβραίων σε πολλές πόλεις της Γερμανίας και της Αυστρίας

Λεηλατούνται συναγωγές και δολοφονούνται 91 Εβραίοι. Οι Ναζί ονόμασαν αυτό το πογκρόμ «Νύχτα των Κρυστάλλων», επειδή έσπασαν τις βιτρίνες σε χιλιάδες εβραϊκά μαγαζιά, τα οποία και λεηλάτησαν. Η νύχτα αυτή εγκαινιάζει τις βιαιοπραγίες εναντίον των Γερμανοεβραίων και την ορολογία της απόκρυψης του εγκλήματος που θα ονομαστεί αργότερα «Τελική Λύση».         

Τον  Ιανουάριο του 1939: Άνοιγμα στρατοπέδου γυναικών στο Ράβενσμπρουκ, όπου θα εγκλειστούν γυναίκες από σαράντα διαφορετικά έθνη.

Τον Σεπτέμβριο η Γερμανία εισβάλλει στην Πολωνία και τον Οκτωβρίου οι Γερμανοί συγκεντρώνουν και εκτοπίζουν τους Εβραίους από τις πρώτες κατεχόμενες χώρες. Πρώτες εκτοπίσεις Αυστριακών και Τσέχων Εβραίων προς τα στρατόπεδα της Πολωνίας. Η «Τελική Λύση» έχει αρχίσει να εφαρμόζεται πριν ακόμη αποφασιστεί και ονομαστεί επίσημα.

Την Άνοιξη του 1940 χτίζεται το στρατόπεδο του Άουσβιτς σε πολωνικό κατεχόμενο έδαφος και από τον Ιούνιο θα μεταφερθούν εκεί οι πρώτοι αιχμάλωτοι, που θα είναι Πολωνοί πολιτικοί κρατούμενοι. Το όνομα αυτού του στρατοπέδου θα γίνει αργότερα συνώνυμο της εξόντωσης των ευρωπαίων Εβραίων. Στο στρατόπεδο αυτό αλλά και στο Μπιρκενάου θα θανατωθούν  σοβιετικοί αιχμάλωτοι πολέμου με αέριο Zyklon Β στους θαλάμους αερίων. Πρόκειται για δοκιμή για την αποτελεσματικότητα της μεθόδου που θα εφαρμοστεί για την εξόντωση όχι μόνο των Εβραίων από όλη την Ευρώπη, αλλά και των Τσιγγάνων που τους θεωρούσαν κατώτεροι φυλή. Με τον απάνθρωπο αυτό τρόπο έχασαν τη ζωή τους 6.000.000 Εβραίοι, αλλά ο δικός τους Ροζέ Γκαροντί αμφισβήτησε το νούμερο αυτό και τον έφαγε η μαρμάγκα. Οι Γερμανοί είχαν γεμίσει την Ευρώπη με πολλά στρατόπεδα συγκεντρώσεως για να ξεφορτωθούνε τους Εβραίους και να τους αρπάξουνε τις τεράστιες περιουσίες τους. Τα γνωστότερα στρατόπεδα είναι αυτό του Αουσβιτς-Μπιρκενάου, του Μπούχενβαλντ, του Μπέργκεν Μπέλσεν, το Νταχάου, το Φόσενμπεργκ, το Μαουτχάουζεν και άλλα λιγότερο γνωστά. Πρέπει να διευκρινιστεί ότι η ρατσιστική ιδεολογία δεν ήταν κάτι που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στη Γερμανία με την άνοδο στην εξουσία του Χίτλερ (αν και αυτός την έφτασε στα άκρα), αλλά είχε βαθιές ρίζες και στέρεες ιδεολογικές βάσεις σε ορισμένα ρεύματα της γερμανικής φιλοσοφίας και ιστορικής κριτικής του 19ου αιώνα,    που είχαν εμπνεύσει στον λαό την ιδέα της ανωτερότητας της γερμανικής φυλής απέναντι στις άλλες ευρωπαϊκές φυλές που συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας με την εξοντωτική οικονομική πολιτική που επιβάλλει η Γερμανία και οδηγεί χωρίς καμία αμφιβολία στη γενοκτονία των λαών του ευρωπαϊκού νότου.   Οι Γερμανοί και οι Εβραίοι ακολουθούν και οι δύο τα διδάγματα της Παλαιάς Διαθήκης, έχουν την ίδια νοοτροπία πως αυτοί είναι ο περιούσιος λαός και ότι ο κόσμος ολόκληρος τους ανήκει και πρέπει να τον κατακτήσουν με κάθε τρόπο. Να έρθουμε όμως στο σήμερα του 2014 που η Γερμανία για άλλη μια φορά επιχειρεί να κατακτήσει την Ευρώπη, αυτή τη φορά όμως παρέα με τους ομοϊδεάτες τους Εβραίους, γιατί διαπίστωσαν πως η ισχύς εν τη ενώσει θα έχει τα επιθυμητά αποτελέσματα. Ο τρόμος που έσπειραν τόσα χρόνια με την απειλή του ψυχρού πολέμου μετά τον αντικατέστησαν με το φόβο της τρομοκρατίας και τώρα με το μουσουλμανικό δέος των τζιχαντζιστών που αυτοί εξέθρεψαν. Οι λαοί για να είναι πειθήνιοι πρέπει να ζουν μέσα σε συνεχή φόβο και να διοικούνται με νόμους που συμφέρουν τους ισχυρούς. Έτσι και τώρα με τον αντιρατσιστικό νόμο που θέλουν να εφαρμόσουν στην Ελλάδα επιδιώκουν να κάνουν την πατρίδα μας μπάχαλο. Να μην τολμάει κανένας να πει τη γνώμη του για το ολοκαύτωμα ας πούμε των Εβραίων, ούτε για τους Γύφτους,  ούτε για τους λαθρομετανάστες, ούτε για τους πούστηδες ούτε για τους κάθε λογής ανώμαλους που κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Αυτός ο αντιρατσιστικός νόμος έγινε κατά παραγγελία για την εξαφάνιση κάθε ηθικού ερείσματος στη χώρα μας. Αυτοί επιβάλουν τη σύγχρονη γενοκτονία με την οικονομική πολιτική τους, αυτοί επιβάλλουν τους νόμους για να μας φιμώσουν και αυτοί είναι υπεύθυνοι που ο κόσμος πνίγεται στο αίμα.        Τα αποτελέσματα αυτής της συνεργασίας είναι πλέον ορατά, καθώς είναι χωμένοι στις κυβερνήσεις ολόκληρου του κόσμου και τον έχουν γονατίσει με την απληστία τους. Οι τελευταίες επιθυμίες το Μ. Αλεξάνδρου ήταν: 1] Θέλω οι πιο διαπρεπείς γιατροί να σηκώσουν το φέρετρό μου, για να μπορούν να δείξουν με αυτό τον τρόπο ότι ούτε εκείνοι δεν έχουν, μπροστά στο θάνατο, τη δύναμη να θεραπεύουν! 2] Θέλω το έδαφος να καλυφθεί από τους θησαυρούς μου, για να μπορούν όλοι να βλέπουν ότι τα αγαθά που αποκτούμε εδώ, εδώ παραμένουν! 3] Θέλω τα χέρια μου να αιωρούνται στον αέρα, για να μπορούν οι άνθρωποι να βλέπουν ότι ερχόμαστε με τα χέρια άδεια και με τα χέρια άδεια φεύγουμε, όταν τελειώσει για εμάς ο πιο πολύτιμος θησαυρός που είναι ο χρόνος! Θεόφιλος Αιγινήτης Ζωγράφος-Συγγραφέας