Ήταν 13:00 το περασμένο Σάββατο και ο Edward Snowden ήταν έτοιμος για την σύνδεση/μετάδοση.
Ακροατήριό του ήταν το πλήθος στο συνέδριο Hackers On Planet Earth (H.O.P.E.X), μια ομάδα ανθρώπων που κανείς δεν θα μπορούσε ποτέ να τους μπερδέψει με τους συμμετέχοντες σε κάποια πολιτική συγκέντρωση.
Μέσα σε μια θάλασσα από τα μαύρα ρούχα υπήρχαν και πολλές άλλες αντισυμβατικές δηλώσεις περί μόδας: μωβ φουλάρια και παντελόνια μπαλόνι, και σκωτσέζικες φούστες ταρτάν και λευκές στολές και πράσινα μαλλιά. Ο μόνος άνθρωπος μέσα σε ένα κοστούμι και με γραβάτα έφερε ένα ζευγάρι από τηλέφωνα σκοτεινής προέλευσης. Ακόμη και οι παρόντες ομοσπονδιακοί πράκτορες είχαν βρει έναν τρόπο να διεισδύσουν σε αυτό το πλήθος με τους EFF τύπους και τους μάγκες με τις λευκές ράστα κοτσίδες (dreadlocks).
Αλλά η πολιτική υπήρχε αιωρούμενη στον αέρα, όπως ασφαλώς και το ισχυρό 10 megabits ασύρματο internet μικροκυμάτων που είχε χακαριστεί από κοινού με τους διοργανωτές.
Στο ασανσέρ για το ρετιρέ του Hotel Pennsylvania, μια μικρή τηλεόραση έπαιζε τα τελευταία νέα από το θέμα με το αεροπλάνο της Malaysian Airlines που κατέρριψαν πάνω από την Ουκρανία. Ένας συμμετέχων είπε: “Τι λέτε για την είδηση ότι ο Edward Snowden πρόκειται να εκφωνήσει ομιλία στο συνέδριο χάκερ;”
Το υπονοούμενο του ήταν σαφές: να περιμένετε από τους συντηρητικούς χαρτογιακάδες (Dingbats) που αποκαλούν τον Snowden προδότη, να ανακαλύψουν ότι τώρα μιλάει με μια ομάδα ανθρώπων με τη δύναμη να το κάνουν ξανά, μαζί και με άλλα πράγματα, επίσης.
Ο Snowden ο ίδιος ήταν πιο συγκρατημένος. Ως ένα σημείο, ο Snowden παραδέχθηκε ότι, είχε αιφνιδιαστεί όταν ο Glenn Greenwald τον αποκάλεσε “ένας ριζοσπάστης” (“a radical”). Παράλληλα με τις παρατηρήσεις του για τον καταγγέλλοντα των Pentagon Papers, Daniel Ellsberg, ο Snowden μίλησε για την επιτακτική ανάγκη για το σχεδιασμό καλύτερης εποπτείας για το ασφαλές λογισμικό, και το να κάνουμε την κρυπτογράφηση περισσότερο πανταχού παρούσα. Μίλησε για την ανάγκη να δημιουργηθούν περισσότερες μη συμβατικές επικοινωνίες, οι οποίες θα επιτρέπουν στους ανθρώπους να έχουν πρόσβαση στο διαδίκτυο, χωρίς να είναι ταυτόχρονα και “ανοιχτά βιβλία” στην τεχνολογία παρακολούθησης και έτσι να γίνουν οι καταγγελίες των δυσλειτουργιών και η ερευνητική δημοσιογραφία λιγότερο επικίνδυνα.
Η ομιλία του Snowden “A Conversation with Edward Snowden at HOPE X”, διάρκειας 01:27:09:
Εκμεταλλευόμενος το διαβασμένο σε θέματα υπολογιστών κοινό του, η γλώσσα του Snowden ήταν πιο ξερή και τεχνολογική (nuts-and-bolts) σε στυλ από ότι σε άλλες πιο γενικής ακροαματικότητας στα μέσα ενημέρωσης εμφανίσεις του. Έκανε αναφορές στο Github και στο StackExchange, ακόμη απευθύνθηκε και προς τα άτομα που ήταν κοινό και που είχαν σταλεί από την NSA. Μεταφορές και παρομοιώσεις για τους υπολογιστές περιέχονταν μέσα στις φράσεις του, οι οποίες επικεντρώθηκαν στους τρόπους που οι χάκερ θα μπορούσαν να βοηθήσουν στις μεθόδους κώδικα για την αμφισβήτηση του κράτους παρακολούθησης.
“Αλλά όταν το κοιτάμε συνολικά... η κυβέρνηση έχει αναπτύξει μια αλυσίδα εκμετάλλευσης που της παρέχει τον βασικό κωδικό (root password) για το Σύνταγμά μας. Έχουν ξεφύγει από το sandbox της δημοκρατίας μας και έχουν ξεκινήσει ουσιαστικά να το χρησιμοποιούν για να αλλάξουν την βασική νομοθεσία για τα δικαιώματά μας, χωρίς εμείς να το βλέπουμε. Πηγαίνουμε στο, “Τι λέει η Διακήρυξη των Δικαιωμάτων;” και το rootkit μας λέει πως η Τέταρτη Τροποποίηση είναι ακόμα εκεί. Αλλά στην πραγματικότητα έχει φύγει. Κάτι εντελώς διαφορετικό συμβαίνει στο παρασκήνιο και εμείς δεν μπορούμε να το επιτρέψουμε να γίνεται”.
Το κοινό ανταποκρίθηκε θετικά. Όταν Snowden έκανε ένα αστείο για τα LOLcats ή όταν αναφέρθηκε στο φωτοτυπικό μηχάνημα που χρησιμοποιήθηκε από τον πληροφοριοδότη τωνPentagon Papers, τον Daniel Ellsberg ως "δεν είναι... μια εφαρμογή δολοφόνος (not…a killer app)”, το πλήθος βρυχήθηκε.
Παρόλα αυτά, ανεξάρτητα από την προέλευση και τις διασυνδέσεις του, ο Snowden δεν ήρθε στο ακροατήριό του ως ένας ομότιμος τους. Ήρθε ως ένας προφήτης. Το ευαγγέλιο του ήταν η ελευθερία και η ανωνυμία και η προστασία της ιδιωτικής ζωής και της ασφάλειας. Όταν συνόψισε τις παρατηρήσεις του, προσπάθησε χαρακτηριστικά να αποστασιοποιήσει τα θέματα από τη δική του ταυτότητα, δίνοντας έμφαση πάνω στα σπασμένα συστήματα (broken systems) που έχει εκθέσει.
“Είτε είμαι ένας καλός άνθρωπος, είτε είμαι κακός, είτε ήρωας, το αν είμαι προδότης ή όχι, κανένα από αυτά δεν έχει σημασία”, είπε. “Επικρίνετε με. Μισήστε με. Αλλά να σκεφτείτε για αυτό που έχει σημασία σε αυτά τα ζητήματα. Έτσι; Σκεφτείτε το σε τι κόσμο θέλετε να ζήσετε. Στη συνέχεια, γίνετε μέρος αυτού και στο να τον χτίσετε”.
Ένας συνάδελφος δημοσιογράφος αναφέρονταν αργότερα σε αυτό ως, η “στιγμή του Ιησού” για τον Snowden. Και πράγματι, σαν μια απόκοσμη οντότητα, τη στιγμή που το παράθυρο του Google Hangout έκλεισε, ο Snowden είχε φύγει. Ήταν πάλι πίσω στη μοναστική του ζωή στη Μόσχα, με τα ramen noodles και τα γυαλιά ηλίου, με την πεποίθηση ότι είχε κάνει το σωστό πράγμα και με τον συνεχιζόμενο σκοπό του ως το πρόσωπο ενός παγκόσμιου κινήματος.
Όλοι οι υπόλοιποι απομείναμε πίσω εδώ στη γη, για να ανταλλάσσουμε χειραψίες και να φλυαρούμε περαιτέρω στην συζήτηση.
Και οι άνθρωποι άρχισαν να πεινούν. Η συζήτηση, η οποία επρόκειτο να διαρκέσει από τις 1 έως τις 3μμ. είχε τραβήξει μέχρι τις 4μμ. Στη συνέχεια, οι άνθρωποι διασκορπίστηκαν ανάμεσα σε ασήμαντες επιλογές τροφών στον σταθμό Penn. Η πρώτη αντίδραση για τη συζήτηση που άκουσα ήταν σε ένα τέτοιο deli, μισό τετράγωνο μακριά. Μια γυναίκα που φορούσε ένα σήμα του συνεδρίου έλεγε στον σύντροφό της να μην αισθάνονται και πολύ άσχημα που αγόραζαν από το εν λόγω salad bar, διότι, o “Edward Snowden λέει: 'δεν το μετανιώνω' (no regrets)”.
Επιστροφή στο συνέδριο, όταν ζήτησα από τους δύο άντρες εθελοντές ασφάλειας που βρίσκονταν έξω από το ασανσέρ, τι σκέφτονται για όλα αυτά, μου είπαν ότι δεν το είχαν πράγματι παρακολουθήσει. “Θα είναι στο YouTube”, μου είπε ο ένας. “Τα πόδια μου πονάνε”, μου είπε ο άλλος.
Στο ασανσέρ, μια γυναίκα από την Αυστραλία παρατήρησε ότι, “Είναι εκπληκτικά καλά 'γυαλισμένος' αυτές τις μέρες”, και αναφέρονται σε αυτόν (τον Snowden) μιλώντας για τις “ατάκες” του, αλλά στο τέλος, είπε ότι, η ομιλία του ήταν “εμπνευστική”. Άλλοι στο ασανσέρ, κούνησαν το κεφάλι συμφωνώντας ότι όντως είχε εμπνεύσει.
Δεν υπήρχε καμία διαφωνία εκεί. Ανάμεσα στα συνέδρια για χάκερ, το HOPE, 20 ετών πλέον, είναι γνωστό για την πολιτική κλίση του και ο Edward Snowden είναι ίσως το πιο διάσημο πολιτικό πρόσωπο-εικόνα στην ιστορία του hacking. Αυτοί ήταν οι άνθρωποι του Snowden. Τον αγαπούσαν. Το συνέδριο ανέφερε μια τεράστια άνοδο στην κίνηση στο διαδίκτυο κατά την διάρκεια της ομιλίας του Snowden, ένα μεγάλο μέρος αυτής της κίνησης οφείλεται στο livestream προς περίπου 10.000 θεατές σε όλο τον κόσμο.
Αλλά παραδόξως, οι άνθρωποι δεν μιλούσαν για τον Snowden όσο θα περίμενα να μιλούν. Πολλά από αυτά, βέβαια, ήταν επειδή όλοι ήδη ήξεραν το τι θα έλεγε, σε τι θα αναφέρονταν ο Snowden σχετικά.
Αλλά ήξερα ότι το θέμα της παρακολούθησης είναι ένα μεγάλο θέμα στην κοινότητα των hacker. Μόλις μια μέρα πριν είχα δει μια βροντόφωνη αντιπαράθεση για το θέμα του ελέγχου των ιδιωτικών εταιρειών πάνω στα δεδομένα μας. Αλλά για μια στιγμή, στον απόηχο της ομιλίας του Snowden, φάνηκε ότι δεν υπήρχαν και πολλά περισσότερα να πούμε.
“Δεν είμαι οπαδός του Edward Snowden”, είπε ο Steve Rambam, ένας ιδιωτικός ερευνητής που εργάζεται στην εύρεση εξαφανισμένων ανθρώπων και φυγάδων, προς το πλήθος από ένα πάνελ εκείνο το βράδυ. “Αλλά αν ανησυχείτε για την ομοσπονδιακή κυβέρνηση ... έχουν αναθέσει την εισβολή στην ιδιωτική μας ζωή σε ιδιωτικές εταιρείες”.
Έδειξε σε μια σειρά από διαφάνειες τις επιδρομές στην ιδιωτική μας ζωής που διενεργούν οι ιδιωτικές εταιρείες όπως η Google (“η Google κάνει ότι διάολο θέλει. Είναι μια φιλάργυρη, αρπακτική, καπιταλιστική επιχείρηση, ενός τέτοιου είδους που δεν έχει υπάρξει άλλη από τότε που ξεκίνησε ο σιδηρόδρομος”) και το Facebook (“το Facebook δεν σας γουστάρει. Το Facebook δεν νοιάζεται για σένα. Το Facebook έχει περιφρόνηση για σένα”).
“Αν είσαι αναστατωμένος για τα μεταδεδομένα της NSA”, είπε ο Rambam, “θα πρέπει να βρεθείς σε κατάσταση αλλοφροσύνης για την Google, το Facebook και το Twitter”. Συνέχισε τονίζοντας ότι τα περισσότερα από τα στοιχεία που έχουν για τον καθένα από εμάς και από όλον το κόσμο, τα έχουν επειδή τους τα έχουμε δώσει εθελοντικά εμείς οι ίδιοι.
Στη διάλεξή του, με τίτλο “You’ve Lost Privacy, Now They’re Taking Anonymity (aka Whistleblowing is Dead – Get Over It)”, μίλησε με ζωντανούς αριθμούς και γεωγραφικές περιοχές. Είπε ότι κάθε φορά που θα περάσεις μια βόλτα εκεί γύρω από το Bryant Park, θα σε έχουν φωτογραφήσει 150 φορές και ότι μόνο το πέντε τοις εκατό του προσώπου κάποιου είναι αρκετό για να μπορέσει το λογισμικό αναγνώρισης προσώπου να βρει ποιος είναι. Το εν λόγω λογισμικό είναι σε θέση να καλέσει (αφού έχει πρόσβαση) αμέσως ένα προφίλ που να περιλαμβάνει όλες τις διαθέσιμες πληροφορίες σχετικά για αυτόν που “αναγνώρισε”, και το προφίλ αυτό περιέχει όλες τις πληροφορίες που κυκλοφόρησαν εθελοντικά από τον ίδιο τον “αναγνωρισμένο” σε κοινωνικά δίκτυα ή ακουσίως έχουν συλλεχθεί από τις big data.
Σε μια στιγμή, ο καθένας με πρόσβαση στην κατάλληλη τεχνολογία θα μπορούσε να γνωρίζει το όνομά μου, όπου κι αν είχα πάει, με όποιον κι αν συνδέομαι, την ηλικία μου, την πολιτική της ασφάλισης μου, τα γούστα μου στις ταινίες, στη μουσική, στην τηλεόραση και στον αθλητισμό, τον σεξουαλικό μου προσανατολισμό, τις αγοραστικές μου συνήθειες, την οικονομική μου κατάσταση και με μεγάλη πιθανότητα, να προβλέψει και το που θα πάω αμέσως μετά από εδώ.
Ήλπιζα ότι οι τρεις ημέρες μου στο συνέδριο θα με έφερναν πιο κοντά στην εξεύρεση του να καταλάβω το πώς αναλύεται η κυβερνητική και εταιρική παρακολούθηση, αλλά ένιωσα κάπως μπερδεμένος, όπως πάντα. Ήταν όντως απλά μια ερώτηση σχετικά με το “πώς νιώθω για το ποιος έχει και βλέπει αυτές τις πληροφορίες μου”; Είναι οι άνθρωποι που θα αποφασίσουν εάν θα είναι άνετοι με την κυβερνητική παρακολούθηση με τον ίδιο τρόπο που αποφάσισαν για το πώς αισθάνονται σχετικά με τον έλεγχο των όπλων ή την έκτρωση; Αυτό μου φάνηκε τόσο αντιεπιστημονικό και είχα μείνει ανικανοποίητος, ήμουν όμως και αποφασισμένος να φτάσω στα όρια της συζήτησης.
Την Κυριακή, τελευταία ημέρα του συνεδρίου, άφησα κατά λάθος το σακίδιο μου σε μια καρέκλα στο λόμπι και όταν επέστρεψα τρία λεπτά αργότερα, είχε εξαφανιστεί. Ο δυσαρεστημένος φύλακας του ξενοδοχείου δεν έδειξε καθόλου συμπάθεια για την απώλεια μου αυτή: “Γιατί αφήσατε την τσάντα σας χωρίς επίβλεψη;”, είπε.
Πέρασα 10 σκοτεινά λεπτά μέσα σε σκέψεις για το πόσο άσχημα θα μπορούσε να είναι, αν το πορτοφόλι και το τηλέφωνό μου βρεθούν στην κατοχή ενός λάθος ατόμου μέσα σε αυτό το συνέδριο. Ήμουν έτοιμος να αρχίσω να τρελαίνομαι στα σοβαρά όταν μια Γερμανίδα καλλιτέχνης η οποία είχε έρθει στη διάσκεψη για να κάνει μια έρευνα για ένα θεατρικό ντοκιμαντέρ, με χτύπησε ελαφρά στον ώμο και μου έδωσε το σακίδιο μου, το είχε μαζέψει όταν το είδε να έχει μείνει ξεχασμένο.
“Αυτό δεν είναι ένα καλό μέρος για να χάσεις κάτι”, μου είπε. “Θα μπορούσαν να υπάρχουν τύποι της NSA, εδώ”.
“Ναι”, είπα, ξεκινώντας τη συζήτηση που ήθελα να κάνω. “ή και hackers”. Είχα ήδη τυλιγμένη την πιστωτική μου κάρτα σε αλουμινόχαρτο, αφού ένας συνάδελφος μου, μου είπε ότι ήξερε κάποιον που είχαν μπει στον λογαριασμό του και τον είχαν στραγγίξει την Παρασκευή, αμέσως μετά που είχε συνδεθεί σε κάποιο δημόσιο WiFi. Δεν με ανησυχούσε και τόσο πολύ η κυβέρνηση. Υπέθεσα ότι ακόμη και με την επιθετική στάση της κυβέρνησης Ομπάμα προς τους δημοσιογράφους, η NSA είχε μεγαλύτερα ψάρια να ψαρέψει.
Στη συνέχεια όμως, κατά την διάρκεια του γεύματος, δεν ήμουν πλέον και τόσο σίγουρος για αυτό. Καθισμένος σε ένα μακρύ τραπέζι με μια σειρά από ομιλητές που συζητούσαν τα προβλήματα που είχαν με την IRS, άρχισα να ανατροφοδοτώ την παράνοια μου. Τι γίνεται αν έχω καταλήξει να βρίσκομαι σε κάποια λίστα, επειδή μόνο και μόνο ήμουν σε αυτό το συνέδριο;
“Στην IRS μπορούν πραγματικά να σου κάνουν την ζωή κόλαση, αν το αποφασίσουν”, είπε κάποιος.
Ο άνθρωπος δίπλα μου, ένας δημοσιογράφος, αναφέρθηκε στις ιστορίες κατά της διαφθοράς που ελπίζει να είναι σε θέση να συνεχίσει να κυνηγά, μέχρι να “εξαφανιστεί ή να τον χτυπήσει κανένα λεωφορείο”.
Στο βιβλίο του για τον Snowden, το “No Place to Hide”, ο Glenn Greenwald έχει γράψει, “Το πραγματικό μέτρο της ελευθερίας μιας κοινωνίας είναι ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζει τους διαφωνούντες και τις άλλες περιθωριοποιημένες ομάδες, όχι το πώς συμπεριφέρεται στους νομιμόφρονες”.
Αυτό ήταν ωραίο και θεωρητικό, μέχρι που συνειδητοποίησα το πόσο εύκολα μπορεί να αφορά την δική μου πραγματικότητα. Άρχισα να νιώθω ανήσυχα. Αλλά πώς θα μπορούσε να είναι κάποιος, ένας διαφωνών; “Είμαι πατριώτης!” ήθελα να φωνάξω. Έχω προσφερθεί να δουλέψω εθελοντικά σε κάθε προεδρική εκλογή από τότε που ήμουν δεκαοκτώ χρονών. Αγαπώ το μπέιζμπολ και το καρπούζι και την Fourth of July. Το σύνταγμα με συγκινεί! Τίποτα δεν αναστατώνει την καρδιά μου όσο το άκουσμα μιας καλής διασκευής του “Grand Old Flag”! Σίγουρα η κυβέρνηση, αν να μας παρακολουθεί, θα μπορούσε να δει ότι ήμουν στο συνέδριο μόνο ως ένας ενδιαφερόμενος πολίτης, ένας δημοσιογράφος, σε ρεπορτάζ για χάρη του Χάρτη των Δικαιωμάτων μας, με δικαιοσύνη και ισορροπία.
Σωστά;
Δεν ήμουν πλέον αμφιταλαντευόμενος και σε μια προσπάθεια ανάκτησης της ισορροπίας μου, επέστρεψα στο ξενοδοχείο. Στο ασανσέρ, είχα μια συνομιλία με μια νεαρή γυναίκα που, σε ερώτηση μου για το συνέδριο, είπε μόνο ότι ήταν “συναρπαστικό”. Όταν ρώτησα για τον Snowden, είπε ότι δεν ενδιαφέρεται για την πολιτική. Όταν την πίεσα λίγο, εξήγησε απρόθυμα την κατάσταση της θέση της, η οποία άνετα περιγράφετε με το “μια ερευνήτρια ασύρματων δικτύων”.
“Η κυβέρνηση πρέπει να έχει τη δυνατότητα [να κάνει ότι κάνει], επειδή οι πληροφορίες είναι πολύ σημαντικές στο της πεδίο μάχης”, είπε. Ο κίνδυνος είναι ότι, “δεν υπάρχουν σαφή όρια σχετικά με το ποιος έχει πρόσβαση στις πληροφορίες, από την στιγμή έχουν συγκεντρωθεί και μετά”.
Ο λόγος που είναι απογοητευμένη με τον Snowden ή τουλάχιστον με την επίδραση του στην κοινωνία, είπε, είναι επειδή, όταν το θέμα της ασφάλειας του κυβερνοχώρου πολιτικοποιείται, “δεν είναι χρήσιμο σε κανέναν, διότι φοβίζει τους ανθρώπους που δεν καταλαβαίνουν το γιατί είναι σχετικό και κάνει τους ανθρώπους και στις δύο πλευρές του ζητήματος να κλειδώνονται στις θέσεις τους”.
Προειδοποίησε ότι καθ' όσον οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν το πρόβλημα, δεν θα αρχίσουν να κάνουν και τίποτα γι' αυτό μέχρι να υπάρξουν “σοβαρές ζημιές”. Αναφέρθηκε επανειλημμένα στην “καθημερινή μάχη [που δίνει]” για να κρατήσει αυτά τα δίκτυα ασφαλή.
“Δεν νομίζω ότι αυτά τα παιδιά στην NSA είναι κακόβουλα”, είπε. “Αλλά ακόμα δεν έχουν συνειδητοποιήσει αρκετοί άνθρωποι το τι διακυβεύεται, από αυτά που γίνονται πάνω σε ανθρώπους ή από αυτά που κάνουν οι άνθρωποι”.
Ανέφερε πρόσφατα παραδείγματα των πληροφοριών που συγκεντρώνονται από την κυβέρνηση για λόγους εθνικής ασφάλειας και χρησιμοποιούνται και στην επιβολή του νόμου. “Οι μπάτσοι δεν πρέπει να γνωρίζουν ένα τέτοιο επίπεδο πληροφοριών”.
“Μόλις οι πληροφορίες συγκεντρωθούν”, είπε, “μπορούν να χρησιμοποιηθούν εις βάρος των πολιτών μας [από αδίστακτους αστυνομικούς] ή αν είμαστε κάτω από επίθεση, μπορούν να χρησιμοποιηθούν και από τους εχθρούς μας”.
“Η πρόθεση δεν έχει σημασία”, είπε. Είναι όλα σχετικά με την καθαρή δυνατότητα κατάχρησης, χάρη στα συστήματα που υπάρχουν.
Μιλούσα με έναν επιστήμονα. Και ξαφνικά, όλοι ήρθαν και έγιναν ξεκάθαρα -οι βελόνες που έψαχνα μέσα στα άχυρα του συνεδρίου και ούτε καν πλησίαζα στο να τις βρω όλο αυτό το διάστημα. Είχα προσπαθήσει να καταλάβω το ποιους εμπιστεύτηκα με τις πληροφορίες μου. Αλλά αυτό ήταν το λάθος ερώτημα.
Η πολιτική σχετικά με τη συζήτηση αυτή μπορεί να είναι για την εμπιστοσύνη, αλλά η επιστήμη δεν είναι σχετική με την εμπιστοσύνη. Μερικοί άνθρωποι εμπιστεύονται την κυβέρνηση των ΗΠΑ. Μερικοί άνθρωποι εμπιστεύονται τις εταιρείες τεχνολογίας. Μερικοί άνθρωποι εμπιστεύονται ακόμα και τον ιρανικό Cyber Army. Μερικοί δεν εμπιστεύονται κανέναν. Η εμπιστοσύνη είναι άνευ σημασίας. Αυτό που η ερευνήτρια ασύρματων δικτύων μου έλεγε ήταν ότι, εφ' όσον οι πληροφορίες που συλλέγονται και αποθηκεύονται με έναν τέτοιο άναρχο τρόπο, όπως συλλέγονται και αποθηκεύονται σήμερα, με τόσο μικρή εποπτεία και με μια τέτοια ελάχιστη διαφάνεια, ακόμη και αν αυτές οι πληροφορίες είναι στα χέρια ανθρώπων που εμπιστευόμαστε απόλυτα, εξακολουθούν να είναι hackable από τους ανθρώπους που δεν εμπιστευόμαστε καθόλου.
Στην τελετή λήξης της εκδήλωσης, υπήρχε μια σύνοψη της ομιλίας του Edward Snowden, κανένα ιδεολογικό “σκέφτομαι σαν ένας χάκερ” συμπέρασμα για πάρουμε μαζί μας. Αντ' αυτού, οι άνθρωποι που είχαν σχεδιάσει το ισχυρό δίκτυο υπολογιστών του συνεδρίου, ανέβηκαν στο πάνελ για να εξηγήσουν το πώς το έκαναν, την συμφωνία τους με τον πάροχο του δικτύου, το πώς τοποθέτησαν τις οπτικές ίνες σε όλο το ξενοδοχείο και με το στήσιμο των μικροκυματικών κεραιών.
Ακόμα και στην κορυφή του livecast, είπε ένας μηχανικός του HOPE, όταν επευφημούσαν τον Snowden με ζητωκραυγές, το συνέδριο χρησιμοποιούσε μόνο τα 1,5 gigabytes από τα 10 gigabytes που ήταν διαθέσιμα. Ακουγόταν σχεδόν απογοητευμένος. Το δίκτυο είχε τεράστια ικανότητα, αλλά οι συμμετέχοντες δεν το είχαν χρησιμοποιήσει στο έπακρο. Και, σημείωσε με δυσπιστία, ακόμη και αν αυτό εδώ ήταν μια διάσκεψη για την ασφάλεια, μόνο περίπου το τριάντα τοις εκατό των συνέδρων επέλεξαν την ασφαλή, προστατευμένη με κωδικό πρόσβασης σύνδεση στο internet σε σχέση με το ανοιχτό και εύκολο στην πρόσβαση δίκτυο.
Σε κάποιο σημείο, για να τονίσει την αουτσάιντερ εφευρετικότητα που είχε επιτρέψει σε όλη την διεξαγωγή του συνεδρίου να κυλήσει χωρίς κανένα πρόβλημα, έδειξε την φωτογραφία ενός ανεμιστήρα. Ήταν ένα απλός ανεμιστήρας, από αυτούς που θα βρεις σε οποιοδήποτε κατάστημα ηλεκτρικών συσκευών, αλλά αποδείχθηκε και πολύ πρακτικός όταν κατά την διάρκεια της ομιλίας του Snowden, τον έβαλαν να βοηθήσει στο να κρυώσουν οι υπερφορτωμένοι servers.
Έβγαλα το συμπέρασμα πως το να περιγράφεις την κατασκευή του δικτύου ήταν, ίσως, ένας πολύ καλός τρόπος για να κλείσει αυτό το συνέδριο, ούτως ή άλλως ήταν ένα hack που δεν είχε καμία σχέση με την πολιτική. Για την άνοδο της στάθμης τους, οι θάλασσες δεν γνωρίζουν τι τις πλημμυρίζει, οι ιοί δεν ξέρουν ποιος τους εξαπολύει και τα δίκτυα δεν νοιάζονται για το ποιος τα κατασκεύασε, ποιος τα δροσίζει ή ποιος τα παραβιάζει (hacks them).
Αλλά η πολιτική υπήρχε αιωρούμενη στον αέρα, όπως ασφαλώς και το ισχυρό 10 megabits ασύρματο internet μικροκυμάτων που είχε χακαριστεί από κοινού με τους διοργανωτές.
Στο ασανσέρ για το ρετιρέ του Hotel Pennsylvania, μια μικρή τηλεόραση έπαιζε τα τελευταία νέα από το θέμα με το αεροπλάνο της Malaysian Airlines που κατέρριψαν πάνω από την Ουκρανία. Ένας συμμετέχων είπε: “Τι λέτε για την είδηση ότι ο Edward Snowden πρόκειται να εκφωνήσει ομιλία στο συνέδριο χάκερ;”
Το υπονοούμενο του ήταν σαφές: να περιμένετε από τους συντηρητικούς χαρτογιακάδες (Dingbats) που αποκαλούν τον Snowden προδότη, να ανακαλύψουν ότι τώρα μιλάει με μια ομάδα ανθρώπων με τη δύναμη να το κάνουν ξανά, μαζί και με άλλα πράγματα, επίσης.
Ο Snowden ο ίδιος ήταν πιο συγκρατημένος. Ως ένα σημείο, ο Snowden παραδέχθηκε ότι, είχε αιφνιδιαστεί όταν ο Glenn Greenwald τον αποκάλεσε “ένας ριζοσπάστης” (“a radical”). Παράλληλα με τις παρατηρήσεις του για τον καταγγέλλοντα των Pentagon Papers, Daniel Ellsberg, ο Snowden μίλησε για την επιτακτική ανάγκη για το σχεδιασμό καλύτερης εποπτείας για το ασφαλές λογισμικό, και το να κάνουμε την κρυπτογράφηση περισσότερο πανταχού παρούσα. Μίλησε για την ανάγκη να δημιουργηθούν περισσότερες μη συμβατικές επικοινωνίες, οι οποίες θα επιτρέπουν στους ανθρώπους να έχουν πρόσβαση στο διαδίκτυο, χωρίς να είναι ταυτόχρονα και “ανοιχτά βιβλία” στην τεχνολογία παρακολούθησης και έτσι να γίνουν οι καταγγελίες των δυσλειτουργιών και η ερευνητική δημοσιογραφία λιγότερο επικίνδυνα.
Η ομιλία του Snowden “A Conversation with Edward Snowden at HOPE X”, διάρκειας 01:27:09:
Εκμεταλλευόμενος το διαβασμένο σε θέματα υπολογιστών κοινό του, η γλώσσα του Snowden ήταν πιο ξερή και τεχνολογική (nuts-and-bolts) σε στυλ από ότι σε άλλες πιο γενικής ακροαματικότητας στα μέσα ενημέρωσης εμφανίσεις του. Έκανε αναφορές στο Github και στο StackExchange, ακόμη απευθύνθηκε και προς τα άτομα που ήταν κοινό και που είχαν σταλεί από την NSA. Μεταφορές και παρομοιώσεις για τους υπολογιστές περιέχονταν μέσα στις φράσεις του, οι οποίες επικεντρώθηκαν στους τρόπους που οι χάκερ θα μπορούσαν να βοηθήσουν στις μεθόδους κώδικα για την αμφισβήτηση του κράτους παρακολούθησης.
“Αλλά όταν το κοιτάμε συνολικά... η κυβέρνηση έχει αναπτύξει μια αλυσίδα εκμετάλλευσης που της παρέχει τον βασικό κωδικό (root password) για το Σύνταγμά μας. Έχουν ξεφύγει από το sandbox της δημοκρατίας μας και έχουν ξεκινήσει ουσιαστικά να το χρησιμοποιούν για να αλλάξουν την βασική νομοθεσία για τα δικαιώματά μας, χωρίς εμείς να το βλέπουμε. Πηγαίνουμε στο, “Τι λέει η Διακήρυξη των Δικαιωμάτων;” και το rootkit μας λέει πως η Τέταρτη Τροποποίηση είναι ακόμα εκεί. Αλλά στην πραγματικότητα έχει φύγει. Κάτι εντελώς διαφορετικό συμβαίνει στο παρασκήνιο και εμείς δεν μπορούμε να το επιτρέψουμε να γίνεται”.
Το κοινό ανταποκρίθηκε θετικά. Όταν Snowden έκανε ένα αστείο για τα LOLcats ή όταν αναφέρθηκε στο φωτοτυπικό μηχάνημα που χρησιμοποιήθηκε από τον πληροφοριοδότη τωνPentagon Papers, τον Daniel Ellsberg ως "δεν είναι... μια εφαρμογή δολοφόνος (not…a killer app)”, το πλήθος βρυχήθηκε.
Παρόλα αυτά, ανεξάρτητα από την προέλευση και τις διασυνδέσεις του, ο Snowden δεν ήρθε στο ακροατήριό του ως ένας ομότιμος τους. Ήρθε ως ένας προφήτης. Το ευαγγέλιο του ήταν η ελευθερία και η ανωνυμία και η προστασία της ιδιωτικής ζωής και της ασφάλειας. Όταν συνόψισε τις παρατηρήσεις του, προσπάθησε χαρακτηριστικά να αποστασιοποιήσει τα θέματα από τη δική του ταυτότητα, δίνοντας έμφαση πάνω στα σπασμένα συστήματα (broken systems) που έχει εκθέσει.
“Είτε είμαι ένας καλός άνθρωπος, είτε είμαι κακός, είτε ήρωας, το αν είμαι προδότης ή όχι, κανένα από αυτά δεν έχει σημασία”, είπε. “Επικρίνετε με. Μισήστε με. Αλλά να σκεφτείτε για αυτό που έχει σημασία σε αυτά τα ζητήματα. Έτσι; Σκεφτείτε το σε τι κόσμο θέλετε να ζήσετε. Στη συνέχεια, γίνετε μέρος αυτού και στο να τον χτίσετε”.
Ένας συνάδελφος δημοσιογράφος αναφέρονταν αργότερα σε αυτό ως, η “στιγμή του Ιησού” για τον Snowden. Και πράγματι, σαν μια απόκοσμη οντότητα, τη στιγμή που το παράθυρο του Google Hangout έκλεισε, ο Snowden είχε φύγει. Ήταν πάλι πίσω στη μοναστική του ζωή στη Μόσχα, με τα ramen noodles και τα γυαλιά ηλίου, με την πεποίθηση ότι είχε κάνει το σωστό πράγμα και με τον συνεχιζόμενο σκοπό του ως το πρόσωπο ενός παγκόσμιου κινήματος.
Όλοι οι υπόλοιποι απομείναμε πίσω εδώ στη γη, για να ανταλλάσσουμε χειραψίες και να φλυαρούμε περαιτέρω στην συζήτηση.
Και οι άνθρωποι άρχισαν να πεινούν. Η συζήτηση, η οποία επρόκειτο να διαρκέσει από τις 1 έως τις 3μμ. είχε τραβήξει μέχρι τις 4μμ. Στη συνέχεια, οι άνθρωποι διασκορπίστηκαν ανάμεσα σε ασήμαντες επιλογές τροφών στον σταθμό Penn. Η πρώτη αντίδραση για τη συζήτηση που άκουσα ήταν σε ένα τέτοιο deli, μισό τετράγωνο μακριά. Μια γυναίκα που φορούσε ένα σήμα του συνεδρίου έλεγε στον σύντροφό της να μην αισθάνονται και πολύ άσχημα που αγόραζαν από το εν λόγω salad bar, διότι, o “Edward Snowden λέει: 'δεν το μετανιώνω' (no regrets)”.
Επιστροφή στο συνέδριο, όταν ζήτησα από τους δύο άντρες εθελοντές ασφάλειας που βρίσκονταν έξω από το ασανσέρ, τι σκέφτονται για όλα αυτά, μου είπαν ότι δεν το είχαν πράγματι παρακολουθήσει. “Θα είναι στο YouTube”, μου είπε ο ένας. “Τα πόδια μου πονάνε”, μου είπε ο άλλος.
Στο ασανσέρ, μια γυναίκα από την Αυστραλία παρατήρησε ότι, “Είναι εκπληκτικά καλά 'γυαλισμένος' αυτές τις μέρες”, και αναφέρονται σε αυτόν (τον Snowden) μιλώντας για τις “ατάκες” του, αλλά στο τέλος, είπε ότι, η ομιλία του ήταν “εμπνευστική”. Άλλοι στο ασανσέρ, κούνησαν το κεφάλι συμφωνώντας ότι όντως είχε εμπνεύσει.
Δεν υπήρχε καμία διαφωνία εκεί. Ανάμεσα στα συνέδρια για χάκερ, το HOPE, 20 ετών πλέον, είναι γνωστό για την πολιτική κλίση του και ο Edward Snowden είναι ίσως το πιο διάσημο πολιτικό πρόσωπο-εικόνα στην ιστορία του hacking. Αυτοί ήταν οι άνθρωποι του Snowden. Τον αγαπούσαν. Το συνέδριο ανέφερε μια τεράστια άνοδο στην κίνηση στο διαδίκτυο κατά την διάρκεια της ομιλίας του Snowden, ένα μεγάλο μέρος αυτής της κίνησης οφείλεται στο livestream προς περίπου 10.000 θεατές σε όλο τον κόσμο.
Αλλά παραδόξως, οι άνθρωποι δεν μιλούσαν για τον Snowden όσο θα περίμενα να μιλούν. Πολλά από αυτά, βέβαια, ήταν επειδή όλοι ήδη ήξεραν το τι θα έλεγε, σε τι θα αναφέρονταν ο Snowden σχετικά.
Αλλά ήξερα ότι το θέμα της παρακολούθησης είναι ένα μεγάλο θέμα στην κοινότητα των hacker. Μόλις μια μέρα πριν είχα δει μια βροντόφωνη αντιπαράθεση για το θέμα του ελέγχου των ιδιωτικών εταιρειών πάνω στα δεδομένα μας. Αλλά για μια στιγμή, στον απόηχο της ομιλίας του Snowden, φάνηκε ότι δεν υπήρχαν και πολλά περισσότερα να πούμε.
“Δεν είμαι οπαδός του Edward Snowden”, είπε ο Steve Rambam, ένας ιδιωτικός ερευνητής που εργάζεται στην εύρεση εξαφανισμένων ανθρώπων και φυγάδων, προς το πλήθος από ένα πάνελ εκείνο το βράδυ. “Αλλά αν ανησυχείτε για την ομοσπονδιακή κυβέρνηση ... έχουν αναθέσει την εισβολή στην ιδιωτική μας ζωή σε ιδιωτικές εταιρείες”.
Έδειξε σε μια σειρά από διαφάνειες τις επιδρομές στην ιδιωτική μας ζωής που διενεργούν οι ιδιωτικές εταιρείες όπως η Google (“η Google κάνει ότι διάολο θέλει. Είναι μια φιλάργυρη, αρπακτική, καπιταλιστική επιχείρηση, ενός τέτοιου είδους που δεν έχει υπάρξει άλλη από τότε που ξεκίνησε ο σιδηρόδρομος”) και το Facebook (“το Facebook δεν σας γουστάρει. Το Facebook δεν νοιάζεται για σένα. Το Facebook έχει περιφρόνηση για σένα”).
“Αν είσαι αναστατωμένος για τα μεταδεδομένα της NSA”, είπε ο Rambam, “θα πρέπει να βρεθείς σε κατάσταση αλλοφροσύνης για την Google, το Facebook και το Twitter”. Συνέχισε τονίζοντας ότι τα περισσότερα από τα στοιχεία που έχουν για τον καθένα από εμάς και από όλον το κόσμο, τα έχουν επειδή τους τα έχουμε δώσει εθελοντικά εμείς οι ίδιοι.
Στη διάλεξή του, με τίτλο “You’ve Lost Privacy, Now They’re Taking Anonymity (aka Whistleblowing is Dead – Get Over It)”, μίλησε με ζωντανούς αριθμούς και γεωγραφικές περιοχές. Είπε ότι κάθε φορά που θα περάσεις μια βόλτα εκεί γύρω από το Bryant Park, θα σε έχουν φωτογραφήσει 150 φορές και ότι μόνο το πέντε τοις εκατό του προσώπου κάποιου είναι αρκετό για να μπορέσει το λογισμικό αναγνώρισης προσώπου να βρει ποιος είναι. Το εν λόγω λογισμικό είναι σε θέση να καλέσει (αφού έχει πρόσβαση) αμέσως ένα προφίλ που να περιλαμβάνει όλες τις διαθέσιμες πληροφορίες σχετικά για αυτόν που “αναγνώρισε”, και το προφίλ αυτό περιέχει όλες τις πληροφορίες που κυκλοφόρησαν εθελοντικά από τον ίδιο τον “αναγνωρισμένο” σε κοινωνικά δίκτυα ή ακουσίως έχουν συλλεχθεί από τις big data.
Σε μια στιγμή, ο καθένας με πρόσβαση στην κατάλληλη τεχνολογία θα μπορούσε να γνωρίζει το όνομά μου, όπου κι αν είχα πάει, με όποιον κι αν συνδέομαι, την ηλικία μου, την πολιτική της ασφάλισης μου, τα γούστα μου στις ταινίες, στη μουσική, στην τηλεόραση και στον αθλητισμό, τον σεξουαλικό μου προσανατολισμό, τις αγοραστικές μου συνήθειες, την οικονομική μου κατάσταση και με μεγάλη πιθανότητα, να προβλέψει και το που θα πάω αμέσως μετά από εδώ.
Ήλπιζα ότι οι τρεις ημέρες μου στο συνέδριο θα με έφερναν πιο κοντά στην εξεύρεση του να καταλάβω το πώς αναλύεται η κυβερνητική και εταιρική παρακολούθηση, αλλά ένιωσα κάπως μπερδεμένος, όπως πάντα. Ήταν όντως απλά μια ερώτηση σχετικά με το “πώς νιώθω για το ποιος έχει και βλέπει αυτές τις πληροφορίες μου”; Είναι οι άνθρωποι που θα αποφασίσουν εάν θα είναι άνετοι με την κυβερνητική παρακολούθηση με τον ίδιο τρόπο που αποφάσισαν για το πώς αισθάνονται σχετικά με τον έλεγχο των όπλων ή την έκτρωση; Αυτό μου φάνηκε τόσο αντιεπιστημονικό και είχα μείνει ανικανοποίητος, ήμουν όμως και αποφασισμένος να φτάσω στα όρια της συζήτησης.
Τα πράγματα (παλιά) ήταν πιο απλά. Φωτογραφία από τον συγγραφέα
Πέρασα 10 σκοτεινά λεπτά μέσα σε σκέψεις για το πόσο άσχημα θα μπορούσε να είναι, αν το πορτοφόλι και το τηλέφωνό μου βρεθούν στην κατοχή ενός λάθος ατόμου μέσα σε αυτό το συνέδριο. Ήμουν έτοιμος να αρχίσω να τρελαίνομαι στα σοβαρά όταν μια Γερμανίδα καλλιτέχνης η οποία είχε έρθει στη διάσκεψη για να κάνει μια έρευνα για ένα θεατρικό ντοκιμαντέρ, με χτύπησε ελαφρά στον ώμο και μου έδωσε το σακίδιο μου, το είχε μαζέψει όταν το είδε να έχει μείνει ξεχασμένο.
“Αυτό δεν είναι ένα καλό μέρος για να χάσεις κάτι”, μου είπε. “Θα μπορούσαν να υπάρχουν τύποι της NSA, εδώ”.
“Ναι”, είπα, ξεκινώντας τη συζήτηση που ήθελα να κάνω. “ή και hackers”. Είχα ήδη τυλιγμένη την πιστωτική μου κάρτα σε αλουμινόχαρτο, αφού ένας συνάδελφος μου, μου είπε ότι ήξερε κάποιον που είχαν μπει στον λογαριασμό του και τον είχαν στραγγίξει την Παρασκευή, αμέσως μετά που είχε συνδεθεί σε κάποιο δημόσιο WiFi. Δεν με ανησυχούσε και τόσο πολύ η κυβέρνηση. Υπέθεσα ότι ακόμη και με την επιθετική στάση της κυβέρνησης Ομπάμα προς τους δημοσιογράφους, η NSA είχε μεγαλύτερα ψάρια να ψαρέψει.
Στη συνέχεια όμως, κατά την διάρκεια του γεύματος, δεν ήμουν πλέον και τόσο σίγουρος για αυτό. Καθισμένος σε ένα μακρύ τραπέζι με μια σειρά από ομιλητές που συζητούσαν τα προβλήματα που είχαν με την IRS, άρχισα να ανατροφοδοτώ την παράνοια μου. Τι γίνεται αν έχω καταλήξει να βρίσκομαι σε κάποια λίστα, επειδή μόνο και μόνο ήμουν σε αυτό το συνέδριο;
“Στην IRS μπορούν πραγματικά να σου κάνουν την ζωή κόλαση, αν το αποφασίσουν”, είπε κάποιος.
Ο άνθρωπος δίπλα μου, ένας δημοσιογράφος, αναφέρθηκε στις ιστορίες κατά της διαφθοράς που ελπίζει να είναι σε θέση να συνεχίσει να κυνηγά, μέχρι να “εξαφανιστεί ή να τον χτυπήσει κανένα λεωφορείο”.
Στο βιβλίο του για τον Snowden, το “No Place to Hide”, ο Glenn Greenwald έχει γράψει, “Το πραγματικό μέτρο της ελευθερίας μιας κοινωνίας είναι ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζει τους διαφωνούντες και τις άλλες περιθωριοποιημένες ομάδες, όχι το πώς συμπεριφέρεται στους νομιμόφρονες”.
Αυτό ήταν ωραίο και θεωρητικό, μέχρι που συνειδητοποίησα το πόσο εύκολα μπορεί να αφορά την δική μου πραγματικότητα. Άρχισα να νιώθω ανήσυχα. Αλλά πώς θα μπορούσε να είναι κάποιος, ένας διαφωνών; “Είμαι πατριώτης!” ήθελα να φωνάξω. Έχω προσφερθεί να δουλέψω εθελοντικά σε κάθε προεδρική εκλογή από τότε που ήμουν δεκαοκτώ χρονών. Αγαπώ το μπέιζμπολ και το καρπούζι και την Fourth of July. Το σύνταγμα με συγκινεί! Τίποτα δεν αναστατώνει την καρδιά μου όσο το άκουσμα μιας καλής διασκευής του “Grand Old Flag”! Σίγουρα η κυβέρνηση, αν να μας παρακολουθεί, θα μπορούσε να δει ότι ήμουν στο συνέδριο μόνο ως ένας ενδιαφερόμενος πολίτης, ένας δημοσιογράφος, σε ρεπορτάζ για χάρη του Χάρτη των Δικαιωμάτων μας, με δικαιοσύνη και ισορροπία.
Σωστά;
Δεν ήμουν πλέον αμφιταλαντευόμενος και σε μια προσπάθεια ανάκτησης της ισορροπίας μου, επέστρεψα στο ξενοδοχείο. Στο ασανσέρ, είχα μια συνομιλία με μια νεαρή γυναίκα που, σε ερώτηση μου για το συνέδριο, είπε μόνο ότι ήταν “συναρπαστικό”. Όταν ρώτησα για τον Snowden, είπε ότι δεν ενδιαφέρεται για την πολιτική. Όταν την πίεσα λίγο, εξήγησε απρόθυμα την κατάσταση της θέση της, η οποία άνετα περιγράφετε με το “μια ερευνήτρια ασύρματων δικτύων”.
“Η κυβέρνηση πρέπει να έχει τη δυνατότητα [να κάνει ότι κάνει], επειδή οι πληροφορίες είναι πολύ σημαντικές στο της πεδίο μάχης”, είπε. Ο κίνδυνος είναι ότι, “δεν υπάρχουν σαφή όρια σχετικά με το ποιος έχει πρόσβαση στις πληροφορίες, από την στιγμή έχουν συγκεντρωθεί και μετά”.
Ο λόγος που είναι απογοητευμένη με τον Snowden ή τουλάχιστον με την επίδραση του στην κοινωνία, είπε, είναι επειδή, όταν το θέμα της ασφάλειας του κυβερνοχώρου πολιτικοποιείται, “δεν είναι χρήσιμο σε κανέναν, διότι φοβίζει τους ανθρώπους που δεν καταλαβαίνουν το γιατί είναι σχετικό και κάνει τους ανθρώπους και στις δύο πλευρές του ζητήματος να κλειδώνονται στις θέσεις τους”.
Προειδοποίησε ότι καθ' όσον οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν το πρόβλημα, δεν θα αρχίσουν να κάνουν και τίποτα γι' αυτό μέχρι να υπάρξουν “σοβαρές ζημιές”. Αναφέρθηκε επανειλημμένα στην “καθημερινή μάχη [που δίνει]” για να κρατήσει αυτά τα δίκτυα ασφαλή.
“Δεν νομίζω ότι αυτά τα παιδιά στην NSA είναι κακόβουλα”, είπε. “Αλλά ακόμα δεν έχουν συνειδητοποιήσει αρκετοί άνθρωποι το τι διακυβεύεται, από αυτά που γίνονται πάνω σε ανθρώπους ή από αυτά που κάνουν οι άνθρωποι”.
Ανέφερε πρόσφατα παραδείγματα των πληροφοριών που συγκεντρώνονται από την κυβέρνηση για λόγους εθνικής ασφάλειας και χρησιμοποιούνται και στην επιβολή του νόμου. “Οι μπάτσοι δεν πρέπει να γνωρίζουν ένα τέτοιο επίπεδο πληροφοριών”.
“Μόλις οι πληροφορίες συγκεντρωθούν”, είπε, “μπορούν να χρησιμοποιηθούν εις βάρος των πολιτών μας [από αδίστακτους αστυνομικούς] ή αν είμαστε κάτω από επίθεση, μπορούν να χρησιμοποιηθούν και από τους εχθρούς μας”.
“Η πρόθεση δεν έχει σημασία”, είπε. Είναι όλα σχετικά με την καθαρή δυνατότητα κατάχρησης, χάρη στα συστήματα που υπάρχουν.
Μιλούσα με έναν επιστήμονα. Και ξαφνικά, όλοι ήρθαν και έγιναν ξεκάθαρα -οι βελόνες που έψαχνα μέσα στα άχυρα του συνεδρίου και ούτε καν πλησίαζα στο να τις βρω όλο αυτό το διάστημα. Είχα προσπαθήσει να καταλάβω το ποιους εμπιστεύτηκα με τις πληροφορίες μου. Αλλά αυτό ήταν το λάθος ερώτημα.
Η πολιτική σχετικά με τη συζήτηση αυτή μπορεί να είναι για την εμπιστοσύνη, αλλά η επιστήμη δεν είναι σχετική με την εμπιστοσύνη. Μερικοί άνθρωποι εμπιστεύονται την κυβέρνηση των ΗΠΑ. Μερικοί άνθρωποι εμπιστεύονται τις εταιρείες τεχνολογίας. Μερικοί άνθρωποι εμπιστεύονται ακόμα και τον ιρανικό Cyber Army. Μερικοί δεν εμπιστεύονται κανέναν. Η εμπιστοσύνη είναι άνευ σημασίας. Αυτό που η ερευνήτρια ασύρματων δικτύων μου έλεγε ήταν ότι, εφ' όσον οι πληροφορίες που συλλέγονται και αποθηκεύονται με έναν τέτοιο άναρχο τρόπο, όπως συλλέγονται και αποθηκεύονται σήμερα, με τόσο μικρή εποπτεία και με μια τέτοια ελάχιστη διαφάνεια, ακόμη και αν αυτές οι πληροφορίες είναι στα χέρια ανθρώπων που εμπιστευόμαστε απόλυτα, εξακολουθούν να είναι hackable από τους ανθρώπους που δεν εμπιστευόμαστε καθόλου.
Η όλη συζήτηση επικεντρώθηκε κατά το κλείσιμο του συνεδρίου, στο ίδιο το δίκτυο του συνεδρίου. Φωτογραφία: Jordan Keenan
Ακόμα και στην κορυφή του livecast, είπε ένας μηχανικός του HOPE, όταν επευφημούσαν τον Snowden με ζητωκραυγές, το συνέδριο χρησιμοποιούσε μόνο τα 1,5 gigabytes από τα 10 gigabytes που ήταν διαθέσιμα. Ακουγόταν σχεδόν απογοητευμένος. Το δίκτυο είχε τεράστια ικανότητα, αλλά οι συμμετέχοντες δεν το είχαν χρησιμοποιήσει στο έπακρο. Και, σημείωσε με δυσπιστία, ακόμη και αν αυτό εδώ ήταν μια διάσκεψη για την ασφάλεια, μόνο περίπου το τριάντα τοις εκατό των συνέδρων επέλεξαν την ασφαλή, προστατευμένη με κωδικό πρόσβασης σύνδεση στο internet σε σχέση με το ανοιχτό και εύκολο στην πρόσβαση δίκτυο.
Σε κάποιο σημείο, για να τονίσει την αουτσάιντερ εφευρετικότητα που είχε επιτρέψει σε όλη την διεξαγωγή του συνεδρίου να κυλήσει χωρίς κανένα πρόβλημα, έδειξε την φωτογραφία ενός ανεμιστήρα. Ήταν ένα απλός ανεμιστήρας, από αυτούς που θα βρεις σε οποιοδήποτε κατάστημα ηλεκτρικών συσκευών, αλλά αποδείχθηκε και πολύ πρακτικός όταν κατά την διάρκεια της ομιλίας του Snowden, τον έβαλαν να βοηθήσει στο να κρυώσουν οι υπερφορτωμένοι servers.
Έβγαλα το συμπέρασμα πως το να περιγράφεις την κατασκευή του δικτύου ήταν, ίσως, ένας πολύ καλός τρόπος για να κλείσει αυτό το συνέδριο, ούτως ή άλλως ήταν ένα hack που δεν είχε καμία σχέση με την πολιτική. Για την άνοδο της στάθμης τους, οι θάλασσες δεν γνωρίζουν τι τις πλημμυρίζει, οι ιοί δεν ξέρουν ποιος τους εξαπολύει και τα δίκτυα δεν νοιάζονται για το ποιος τα κατασκεύασε, ποιος τα δροσίζει ή ποιος τα παραβιάζει (hacks them).
Αναδημοσίευση με μετάφραση από: MOTHERBOARD, "What I Learned from Edward Snowden at the Hacker Conference", July 24, 2014 // 11:47 AM EST, Written by Lucy Teitler
Σχόλια
Στο logiosermis.net δημοσιεύεται κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφέρει ελεύθερα τις απόψεις του, οι οποίες εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Περισσότερα στις οδηγίες χρήσης.