Ένας διαχρονικός διάλογος...

ΗΜΕΡΑ 1η:

-Καλημέρα!

-Καλώς την…

-Να καθίσω;

-Βέβαια, με συγχωρείς. Ήμουν ολίγον αφηρημένος…

-Γράφετε;

-Ναι, ολοκληρώνω το σύγγραμα μου για την ιδεωδη πολιτεια που…

-Ιδεωδη; Γιατι; Μια πραγματικη δεν σας εκανε;

-Ξερεις, μικρη, θα το συνειδητοποιησεις και συ αργοτερα, πως ο κοσμος δεν είναι αγνος και απλος, οι ανθρωποι δεν είναι καλοι ή κακοι, ουτε όλα οσα ξερεις ισχυουν… Κατά βαση στο σχολειο μαθαινετε ψευτικα ή παραποιημενα πραγματα και αυτό σας δημιουργει έναν χαρακτηρα αντιδραστικο και ασυμβιβαστο σαν του Αλκιβιαδη, ή επιφανειακο και κενο σα του Λυκοντα.

-Νομιζω υπερβαλλετε, δεν είναι όλα μαυρα όπως τα παρουσιαζετε.

-Ετσι θα ηθελα να πιστευω και γω, και πραγματι το εκανα όταν μαθητευα κοντα στο Δασκαλο, αλλα απογοητευτηκα… σκληρα!

-Μπορει να εφταιγαν οι συγκυριες και η εποχη που ζησατε. Η Αθηνα παρηκμαζε τοτε!

-Νομιζεις πως παντα σε μια ακμαζουσα πολη ερχεται και η ηθικη ακμη;

-Oχι παντα, αλλα θα μπορουσε!

-Ακριβως αυτό το «θα μπορουσε» εχω αναλαβει τωρα. Αναλυω κατι πολύ μεγαλο, κατι που θα μπορουσε να γινει εγχειριδιο σωστης πολιτικης διαπαιδαγωγησης για νεους, πολιτικους και απλους ανθρωπους του λαου –όχι βεβαια των ασχετων, αλλα αυτων που εχουν την ικανοτητα να το κατανοησουν- που θελουν να γνωρισουν την αληθεια, να ξυπνησουν από τη ληθη των αισθησεων, να βγουν από το σκοταδι και να αντικρυσουν το φως και τις Ιδεες. Την αρχη των παντων που διεπει και διεπεται από όλα. Μιλω για την πολιτεια, τον παραδεισο των χριαστιανων, μια ουτοπια!

-Μηπως είναι μονο αυτο;

-Μην εισαι αναιδης!

-Προσπαθω αλλα διακρινω μια εντονη αυταρχικοτητα από μερους σας που μπορω να πω πως με εκνευριζει και συναμα με εκπληττει αν συλογιστω πως μαθητευσατε κοντα στο Σωκρατη.

-Ο Δασκαλος δεν ηξερε τι εκανε! Ειχε μεγαλες ανασφαλειες λογω της εμφανισης του, και της μεγαιρας που παντρευτηκε, με αποτελεσμα να αναζητα συνεχη επιβεβαιωση, την οποια και εβρισκε αποδεικνυοντας την αγνοια των αλλων. Ηταν πραγματικα εγωιστης και φοβοταν μην γκρεμιστει από το βαθρο οπου ειχε ανεβασει τιν εαυτο του. Γι’αυτό δεν εγραφε, γι’αυτό δεν απεδρασε μετα την αποφαση της καταδικης του, γι’αυτό δεν ιδρυσε σχολη, και πολλα αλλα κρυμμενα της Ιστοριας… Εσεις οι μεταγενεστεροι διεπεστε από πληρη αγνοια γιατι πολύ απλα δεν ειστε συγχρονοι. Άλλο τα λογια και άλλο η ζωντανη παρακολουθηση των γεγονοτων…

-Συμφωνω απολυτα.

-…αλλα και τα γραπτα δεν είναι παντα απολυτα ακριβη.

-Δηλαδη;

-Δεν γνωριζω τι κυκλοφορει πλεον, αλλα ειμαι σιγουρος ότι εχουν παρερμηνευθει ως ένα μεγαλο βαθμο λογω των πολλαπλων αντιγραφων ανα τους αιωνες…

-Υπονοειτε ότι…

-Δεν υπονοω, μικρη, το λεω ευθεως! Ηταν λογικο να συμβει κατι τετοιο. Οι χριστιανικη θρησκεια στις αρχες της ηταν εξαιρετικα ανασφαλης με τοσους ανταγωνιστες που ειχε. Και αυτό αυξανοταν καθως ερχονταν αντιμετωποι με τον μεγαλυτερο ανταγωνιστη τους, τον αρχαιο ελληνικο πολιτισμο μας. Παμε ένα περιπατο να σου δειξω….

(…περπατωντας μεσα στα χρονια, τις τοποθεσιες και τις καταστασεις…)

(Συρος)

-Προσεξε αυτή δω την εκκλησια της Κοιμησεος της Θεοτοκου… Αν όμως παμε μερικα χρονια πισω…. Ιδου ο Ναος της Φρατριας Αθηνάς…

(Αθηνα, 6ος αι. μ.Χ)

-Αχ η Ακροπολη, ο Παρθενωνας… Τι ομορφο κα μεγαλειωδες κτισμα… Σχεδον θεικο! Κοιτα την τωρα… Εκκλησια της Παρθενου Μαριας. Δεν συνεχιζω με την Ακροπολη καθως η ιστορια της, βλεπεις -και για την ιδια αλλα και για μας που τη γνωρισαμε στις δοξες της- είναι εξαιρετικα επιπονη μεχρι τις μερες σου.

-Αυτό πραγματι ισχυει. Είναι λογικο όμως, ο καθε λαος με τη δικη του νοοτροπια, κρινει αν αξιζει να την εκτιμησει και κατά συνεπεια να την προστατεψει ή αν αξιζει να καταστραφει, ασχετα αν θα ηταν για μας εξαιρετικα απανθρωπο! Αλλωστε, αυτή είναι η φυσικη ροη. Αυτοκρατοριες πεφτουν και ανεβαινουν άλλες… Ετσι ηταν παντα και θα συνεχισει να είναι!

-Πραγματι, είναι αξιο κτισμα αν σκεφτεις ποσα περασε…

-Ισχυει… Αλλα ας επιστρεψουμε καλυτερα τωρα…

 ΈΛΣΑ για το logiosermis