Περπατώντας ανάμεσα στα μνήματα

Δεν είναι φυσιολογικό για έναν υγιή άνθρωπο να κάνει βόλτες ανάμεσα στους τάφους,άρα το ίδιο

ισχύει και για μένα.

Είχα αναγκαστεί να έρθω σε πρώτη επαφή με το νεκροταφείο,όταν ήμουν γύρω τα 10,γιατί έφυγε μία φίλη μου από την ζωή,από σπάνια ασθένεια.

Εκτοτε υποχρεώθηκα να παρευρεθώ στης γιαγιάς μου την κηδεία,στην ηλικία των 18.

Τότε όμως ήμουν αρκετά μικρή,ένιωθα πως αυτός ο τόπος είναι κάτι ξένο σε μένα,ότι εγώ δεν έχω καμία σχέση με αυτόν τον χώρο!!

Αραγε ποιοί να είχαν σχέση;

Τα τελευταία χρόνια πήγαινα με την μάνα μου κάθε Μ.Παρασκευή να περιποιηθούμε τον τάφο της γιαγιάς και να της κάνουμε ένα τρισάγιο.

Οση ώρα περιμέναμε το λεωφορείο της επιστροφής να μας πάρει,εγώ έκοβα βόλτες ανάμεσα στους στενούς και άλλοτε φαρδείς δρομίσκους του νεκροταφείου.

Όλα τα μνήματα πεντακάθαρα,στολισμένα με λουλούδια,με επιγραφές που αναφέρονται στον πεθαμένο που έχει ο καθένας,με παιχνίδια στα μικρά παιδιά…και να-καθώς προχωράω αντικρίζω το μαύρο-ανθρακί μνήμα,εκείνου του πιλότου που είχε χαθεί άδικα σε κάποιο αεροπορικό δυστύχημα,είναι το μοναδικό μνήμα που κοιτάει αντίθετα απ’όλα τα άλλα….

Είναι το μοναδικό που έχει τεράστιες διαστάσεις και κοιτάει την δύση,αντί για την ανατολή….γιατί άραγε; γιατί να είναι μαύρο;Τι μπορεί να συμβολίζει κάτι τέτοιο;

Και καθώς περνάνε όλες αυτές οι σκέψεις από το μυαλό μου,ξαφνικά βλέπω μία γνώριμη φυσιογνωμία να κάθεται σε ένα παγκάκι απέναντι από έναν τάφο και να «μιλάει» στην κόρη της που έφυγε πρόωρα,από ναρκωτικά.

Όλα είναι αρμονικά και τόσο ανατριχιαστικά ήσυχα,εκτός από την γοερή φωνή μιας μάνας,που ακούγεται από το βάθος του κοιμητηρίου…δεν μπορώ-θέλω να πλησιάσω να δω τι λέει,να δω γιατί θρηνεί περισσότερο από τους άλλους…

Πλησιάζω και αναγνωρίζω στο πρόσωπό της,μία τσιγγάνα-μία τσιγγάνα που πρόσφατα είχε χάσει το παιδί της….άραγε φώναζε τόσο δυνατά για να την ακούσει;

Την άκουγε άραγε;

Τι και αν ήταν τσιγγάνα-ο πόνος ήταν ο ίδιος!

Ο καημός αγιάτρευτος!

Φεύγοντας προς την έξοδο του κοιμητηρίου,μία απόκοσμη αίσθηση,ένα δέος και ένας «υπόκωφος» φόβος….το ΑΓΝΩΣΤΟ…!

Φέτος δεν πήγα στο νεκροταφείο - φοβήθηκα! φοβήθηκα τον θάνατο...

είναι τόσο φοβερά αντίθετος με την ζωή.! Δεν είναι στη φύση του ανθρώπου να ασχολείται με τον θάνατο.

Τι ξέρουμε όμως για τον θάνατο; Είναι αλήθεια τόσο κακός όσο νομίζουμε;

Ο Σωκράτης όταν καταδικάστηκε σε θάνατο,μετά την δίκη του,απάντησε στους δικαστές του:

"Εγώ τώρα πάω στον θάνατο και εσείς στην ζωή,κανείς όμως δεν ξέρει που είναι καλύτερα"!

Καλή Ανάσταση

Άρτεμις Ζήση