"Πάσα" της ΟΛΜΕ στην ιδιωτική παιδεία

Του Γιώργου Κράλογλου

Καλύτερη «πάσα» για «γκολ» στην εκπαίδευση από την ιδιωτική παιδεία δεν μπορούσε να «πλασάρει» η ΟΛΜΕ λίγο πριν λήξει το «πρωτάθλημα» με τις Πανελλήνιες.
Στον «τελευταίο γύρο» καταβαίνουν στην μια μεριά του «γηπέδου» αναμέτρησης των Πανελληνίων οι «επαναστάτες» μαθητές των κρατικών δασκάλων με προπόνηση της κακιάς ώρας λόγω καταλήψεων. Και στην άλλη μεριά οι μαθητές των ιδιωτικών σχολείων με πλήρη προπόνηση.

Οι καλύτεροι βεβαίως και θα διακριθούν στο «γήπεδο» των Πανελληνίων ανεξάρτητα από την ποιότητα, το μέγεθος και το πρόγραμμα «προπονήσεων».

Ωστόσο οι μαθητές των κρατικών δασκάλων με μοναδικό κέρδος τις «φανέλες» και την προπόνηση στο «άθλημα» του «επαγγελματία επαναστάτη» θα είναι αυτοί που θα προκαλέσουν την αγωνία των γονιών και την δυσφορία της κοινωνίας.

Χρησιμοποιώ ποδοσφαιρική ορολογία για να αποδώσω αυτό που συμβαίνει και στην μέση εκπαίδευση από την κατάρα του συνδικαλισμού της χώρας γιατί είναι τόσο μεγάλη η διάλυση στην παιδεία που δεν αντέχει σε άλλου είδους κριτική.

Το φαινόμενο της καταστροφής της κοινωνικής συνοχής από τους αναίσθητους συνδικαλιστές και τις ελάχιστες παρέες που χρησιμοποιούν για να εξασφαλίζουν (με μοναδικό προσόν την σφραγίδα του προέδρου-συνδικαλιστή) μια καρέκλα στην Βουλή ή την Ευρωβουλή (με μισθό πενταπλάσιο από αυτόν που παίρνουν ως εργαζόμενοι στο κράτος) δεν αφορά πόνο την παιδεία αλλά όλους τους ευαίσθητους χώρους της εργασίας και ευρύτερα της κοινωνίας.

Το αίσχος του συντεχνιασμού των δικτατορίσκων του συνδικαλισμού που διεκδικούν την προεδρία για να κάνουν θελήματα στα κόμματα με ανταλλαγή την πολιτική τους σταδιοδρομία και όχι σταδιοδρομία στην πολιτική για το καλό της κοινωνίας ξεκίνησε με τους δήθεν «αγώνες» των συνδικαλιστών των κρατικών Τραπεζών, μεταφέρθηκε στις κρατικές μεταφορές, στην κρατική ΔΕΗ, στα κρατικά λιμάνια και επεκτάθηκε την τελευταία δεκαπενταετία και στην παιδεία, διαλύοντας το σύμπαν με μοναδικό στόχο να εξασφαλισθούν κομματικοί διάδρομοι μέχρι την Βουλή.

Όλοι γνωρίζουμε το καραγκιοζιλίκι των συνδικαλιστών που εξασφαλίζουν (με ελεγχόμενους κομματικά ψηφοφόρους) το προεδριλίκι και στην συνέχεια ανταλλάσσουν τις «υπηρεσίες των εκλογών τους» με εργασιακή ειρήνη προς την κυβέρνηση ή με απεργιακούς πολέμους προσφορά προς την αντιπολίτευση.

Οι μόνοι που μένουν στο σκοτάδι και χωρίς ελάχιστο κέρδος είναι οι εκτός Σωματείων εργαζόμενοι των κλάδων που δήθεν εκπροσωπούνται.

Από τους εργαζόμενους όμως εισπράττουν πλήρη αδιαφορία.

Ποιος εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα θεωρεί ότι η ΓΣΕΕ εξυπηρέτησε τα συμφέροντά του εδώ και μισό αιώνα;

Ποιος συνδικαλιστής που πέρασε στην πολιτική και εξασφάλισε το δικό του μέλλον δικαίωσε έστω και τους κομματικά στρατευμένους που τον ψήφισαν;

Ποιο κοινοβουλευτικό έργο πρώην συνδικαλιστή που διορίσθηκε από το κόμμα Βουλευτής έχει μείνει ως παράδειγμα στην ιστορία της δημοκρατίας της χώρας;

Ποιος εργαζόμενος, είτε στο κράτος είτε στον ιδιωτικό τομέα (εκτός της παρέας που βγάζει τους προέδρους και τα Δ.Σ.) γνωρίζει κατά που πέφτουν τα γραφεία του Σωματείου ή της Ομοσπονδίας που υποτίθεται ότι τον εκπροσωπεί;

Τι κάνει λοιπόν τώρα η ΟΛΜΕ εκτός από διατεταγμένη αντιπολίτευση με κομματικές αντιπαροχές.

Χρησιμοποιεί ακόμη μια φορά τις πλάτες των μαθητών της μέσης εκπαίδευσης (με επαναστατικά συνθήματα του περασμένου αιώνα) και αφήνει αδιάβαστους όσους έσπρωξε στις καταλήψεις αδιαφορώντας αν ο μαθητής του ιδιωτικού σχολείου έχει (έστω και θεωρητικά) προβάδισμα στην εκπαίδευσή του.

Αδιαφορεί στην ουσία για τις ελλείψεις γνώσεων των μαθητών των κρατικών σχολείων και χωρίς να προτείνει άλλη λύση εκτός της απεργίας οδηγεί (εκ των πραγμάτων) τους γονείς στην σκέψη αν θα πρέπει τα παιδιά τους να συνεχίσουν μάθηση στα κρατικά σχολεία.

Και αυτούς όλους (τους απεργούς κρατικούς δασκάλους) τους τρέμουν τα κόμματα (συμπεριλαμβανομένων και αυτών της συγκυβέρνησης της Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ) καθώς ενώ δείχνουν ότι απολύουν, έστω και τους πλεονάζοντες, τους μεταθέτουν σε διοικητικές θέσεις με (τελικό) μηδενικό όφελος για τον προϋπολογισμό.

Εάν είναι διαφορετικά ας μας πει το υπουργείο Παιδείας πόσοι πλεονάζοντες εκπαιδευτικοί από τους ομαδικούς διορισμούς των κυβερνήσεων της Ν.Δ. μετά το 2005 πήγαν στα σπίτια τους εκτός των συνταξιούχων.

Γιατί τα στοιχεία των ίδιων των εκπαιδευτικών δείχνουν ότι το δήθεν «χέρι» στους υπερβολικούς διορισμούς στην μέση εκπαίδευση ήταν θέατρο.

Σε μια πραγματικά ελεύθερη οικονομία (που έχει ανάγκη η χώρα και για την ανάπτυξη και για την αντιμετώπιση της ανεργίας) η ιδιωτική εκπαίδευση ασφαλώς και πρέπει να πάρει την θέση της σε όλες ανεξαιρέτως τις βαθμίδες. Αλλά είναι άλλο πράγμα να περάσουν τα ιδιωτικά σχολεία από τα φίλτρα της κοινωνίας και να δικαιωθούν και άλλο πράγμα να αποτελέσουν λύσης φυγής των μαθητών από τις καταστροφικές επιπτώσεις των επαγγελματιών συνδικαλιστών της κρατικής εκπαίδευσης.

capital.gr μέσω networkedblogs