Μάνος Χατζιδάκις- 20 χρόνια από το θάνατό του

Γράφει η Alma Libre

Σε λίγο καιρό συμπληρώνονται 20 χρόνια από το θάνατο του σπουδαιότερου Έλληνα μουσικοσυνθέτη, του Μάνου Χατζιδάκι.
Είμαστε τυχεροί και ευλογημένοι που υπήρξε ο Μάνος και που άφησε μια πολιτιστική κληρονομιά ανεκτίμητης αξίας στην χώρα μας.

Δεν ήταν μονάχα συνθέτης, αλλά ένας πραγματικός διανοούμενος, ένας άνθρωπος που παρά την ταξική και πνευματική του απόσταση από τον μέσο Έλληνα, ήξερε να αφουγκράζεται τα προβλήματα και τις ανησυχίες του. Το γεγονός ότι μίλησε για το φασισμό, τον νεοναζισμό, ακόμα για την καταστροφή του περιβάλλοντος σε μια περίοδο που οι περισσότεροι αγνοούσαν τα θέματα αυτά, αποδεικνύει περίτρανα την οξυδέρκεια και τη διαχρονικότητα του πνεύματός του.

Παρ'όλο που θα μπορούσε να σκανδαλίσει με τις επιλογές του, όσον αφορά την προσωπική του ζωή, εκείνος δεν το έκανε. Άλλωστε δεν το είχε ανάγκη. Σε αντίθεση με πολλούς υπήρξε ευγενής απέναντι στις γυναίκες, ένας πραγματικός κύριος. Ο Γκάτσος μάλιστα έλεγε: <<Aν ο Μάνος δεν ήταν ομοφυλόφιλος, θα μας τις είχε φάει όλες!>>

Δεν υπήρξε αριστερός (ήταν μάλιστα και στενός φίλος του Κωνσταντίνου Καραμανλή), ποτέ όμως δεν έγινε συντηρητικός. Προσδιόρισε την ιδεολογική και πολιτική του ταυτότητα με τα εξής λόγια: <<Είμαι δημοκράτης αστός ουμανιστής και αναθεωρητής της δεξιάς […] Ποτέ δεν υπήρξα αντικομμουνιστής [...] Εγώ περιέχω και τον αριστερό. Ο αριστερός όμως δεν με περιέχει>>. Ασκούσε πάντα κριτική στο πολιτικό σύστημα με τις δηλώσεις, τα άρθρα, τις συνεντεύξεις του. Ο Μάνος δίδασκε την αντίσταση, την διαρκή αφύπνιση μέσα από τα τραγούδια του. << Τα τραγούδια μου διδάσκουν την ανυπακοή>> δήλωσε εύστοχα.

Πιστεύω πως πέρα από την συλλογική υπόσταση του Χατζιδάκι και του έργου του που ανήκει σε όλους μας, υπάρχει και μια πλευρά αυτού του ανθρώπου που ο καθένας την κρατά για τον εαυτό του. Παρ'όλο που δεν τον γνώρισα, παρ'όλο που πέθανε λίγο πριν γεννηθώ, ο Μάνος είναι για μένα το πνεύμα του ρομαντισμού, της ποίησης και των αγνών συναισθημάτων. Ο δικός μου Μάνος με συντροφεύει στις πιο μελαγχολικές και μοναχικές στιγμές, με κάνει να ταξιδεύω σε μιαν άλλη εποχή και να ερωτεύομαι βαθιά, αληθινά, άδολα. Κι όταν περπατώ στα στενά τις παλιάς Αθήνας στ' αυτιά μου αντηχεί το ''βαλς των χαμένων ονείρων'', το βαλς των χαμένων, των ανεκπλήρωτων ερώτων.

*Με αφορμή την συμπλήρωση 20 χρόνων από το θάνατο του, ο Δήμος Γλυφάδας διοργανώνει συναυλία με το μαέστρο και κιθαριστή Απόλλωνα Κουσκουμβεκάκη και τη μεσόφωνο Κλεονίκη Δεμίρη, μια κοπέλα που σε κάνει να πιστεύεις πως οι σπουδαίες φωνές δεν έχουν σβήσει ακόμα.
Η συναυλία με τίτλο "Το νησί των συναισθημάτων", θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 13 Απριλίου, 7.30 μ.μ. στο Θέατρο "Μελίνα Μερκούρη" (Αν.Ρωμυλίας και Γεννηματά, Τερψιθέα Γλυφάδας). Νομίζω πως αξίζει να την παρακολουθήσετε!

www.logiosermis.net