Στο Αμαξοστάσιο...

Ή μάλλον 400 μέτρα πιο πέρα, εκεί που έφτανε ο κλοιός των ΜΑΤ...

Κείμενο - Φωτογραφίες - Χρυσαλία

Παρασκευή 25/01/13 ώρα περίπου 12:00 μ.μ. Μπαίνω στο ταξί (δεν είχε άλλα μέσα μεταφοράς έτσι κι αλλιώς), λέω "Καλησπέρα, πηγαίνω στην λεωφόρο Λένορμαν εκεί που βρίσκει κάθετη την Κηφισσού".

Μου λέει ο ταξιτζής "Γιατί πηγαίνετε όλοι εκεί σήμερα;" Λέω, πήρατε και άλλους; "Ναι, έχω πάρει πολλούς επιβάτες για εκεί σήμερα, τι είναι εκεί;" "Είναι το αμαξοστάσιο του Μετρό στα Σεπόλια" του απαντάω. Εκείνος δεν μου απαντάει κάτι... "Με τους απεργούς; Που είχαν κλειστεί μέσα; Και μπήκαν και τους συνέλαβαν χθες τη νύχτα;" Μου γνέφει θετικά τύπου "καταλαβαίνω, ξέρω", κάτι τέτοιο...

 Πλησιάζουμε στη γέφυρα, φτάνουμε στο φανάρι, λέω "Θα με αφήσετε εδώ;" "Στον Κηφισσό αριστερά δεν πας;" Λέω, ναι. "Ε, εντάξει αφού ήρθαμε μέχρι εδώ θα σε πάω."
Η πάροδος του Κηφισσού κλειστή, προχωράμε πιο κάτω, τα στενά και εκείνα κλειστά με κορδέλες, οπότε με αφήνει πιο κάτω κοντά στην εκκλησία, κατεβαίνω.

Περνάω την κορδέλα, προχωράω, κόσμος συγκεντρωμένος. Προχωράω κι άλλο, κλοιός των ΜΑΤ, κλούβες πέντε - έξι, δεν ξέρω κι εγώ πόσες, φαίνονται μέχρι το βάθος. Ρωτάω κάποιον "Το αμαξοστάσιο πού είναι;" Μου λέει "Γύρω στα 300 με 400 μέτρα πιο πέρα".

Τέλος πάντων, η συγκέντρωση συνεχίζεται, φτάνουν κι άλλα μπλοκ με πανώ, κάποιοι φτιάχνουν πανώ εκείνη την ώρα κάτω από τη γέφυρα. Κανάλια, κάμερες, φωτογράφοι, δημοσιογράφοι...

Κάποια στιγμή πιάνει βροχή. Μαζευόμαστε όλοι κάτω από τη γέφυρα και ιδιαίτερα όσοι είχαν πανώ για να μη βραχούν. Ένας φορτηγατζής περνάει με ανοιχτά τα φώτα και κορνάρει ρυθμικά. Α, λέμε, αλληλέγγυος ο φορτηγατζής...

Μαζεύονται όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι, και όχι μόνο από τον χώρο των μεταφορών αλλά και από την καθαριότητας του Δήμου, από τον ΟΛΠ, τον ΟΤΕ, ίσως και από άλλους χώρους που απλά δεν το ήξερα...

Κάποια στιγμή κόβει η βροχή και βλέπουμε όλοι κάποια άτομα να είναι συγκεντρωμένα πολύ κοντά στα ΜΑΤ. Σε κάποιους ξεχώριζαν τα πορτοκαλί μπουφάν που φορούσαν τύπου "υπηρεσίας". Πλησιάζουμε αρκετοί για να δούμε τι γίνεται. Τα ΜΑΤ απαθή...

Κάποια στιγμή ένας από εκείνους λέει γυρίζοντας προς εμάς τους υπόλοιπους "Παρακαλώ κάντε όλοι ένα βήμα πίσω". Κάνουμε όλοι λίγο πιο πίσω, ρωτάμε μεταξύ μας "Τι γίνεται ρε παιδιά, ποιοι είναι αυτοί;" Κάποια στιγμή κάποιος λέει, υπάλληλοι του μετρό είναι.

Συνεχίζουν να είναι συγκεντρωμένοι μπροστά ακριβώς από τα ΜΑΤ, έρχονται και κάποιοι άλλοι συνδικάλιστές της ΑΔΕΔΥ και αρχίζουν να μιλάνε μεταξύ τους. Κάποια στιγμή πάλι ένας από τους υπάλλήλους του Μετρό (όπως μάθαμε πια) μας ξαναλέει "Παρακαλώ κάντε όλοι ένα βήμα πίσω, ότι θέαμα έχει από εδώ (και δείχνει προς τα ΜΑΤ) έχει και από λίγο πιο πίσω." Κοιταζόμαστε όλοι μεταξύ μας λίγο περίεργα, σαν να "τα έχουμε πάρει" να το πω, κάπως έτσι...

Είναι δίπλα μου ένα νεαρό παιδί. Τον ρωτάω για να είμαι και σίγουρη... "Υπάλληλοι του μετρό είναι αυτοί;" Μου λέει "Ναι..." Με κοιτάει λίγο... Αυτό το "κάπως" που έλεγα και πριν. Του λέω "Αυτούς ήρθαμε να υποστηρίξουμε;" Μου γνέφει στην αρχή καταφατικά και αμέσως μετά συμπληρώνει "Οχι γιατί; Και εμένα..." Α, λέω, και εσύ εργαζόμενος στο Μετρό είσαι; Μου λέει, ναι. "Συνάδελφοί σου, ε;" τον ρωτάω... "Ναι, μεγάλη επιτυχία" μου απαντάει...