Γυρίζω τη ματιά μου προς το ουράνιο σύμπαν και βλέπω εκεί, πολύ ψηλά, να αιωρούνται ποικιλόμορφα και χιλιάδες εκατομμύρια φαναράκια που η τρεμάμενη φλόγα τους, αναζητώντας της ελπίδας το φως, στέκεται απορημένη, αλλά όχι απογοητευμένη, κυρτωμένη, αλλά και άσβεστη.
Η χριστουγεννιάτικη οσμή, ανάγκη αιωνόβια, φυτεμένη στα βάθη της ανθρώπινης φύσης, πυροδοτεί τις μέρες που έρχονται, με άναρθρα, αλλά ψυχωμένα εμβατήρια, κάποιες καλύτερες ώρες και μέρες. Θέλει η ψυχή μας να ξεστρατίσει κάπως από τη βουλιμία του καθημερινού άγχους, επιστρατεύοντας τη δυναμική της στη σκέψη για τη γιορτινή προετοιμασία, τα χριστουγεννιάτικα φωτάκια, το δέντρο, τα πλουσιοπάροχα εδέσματα.
Νομίζει, και μπορεί να τα καταφέρνει, ότι με αυτά τα... παιχνίδια, θα γλιτώσει έστω και περιστασιακά από τις ερινύες, που οι καθημερινοί προβληματισμοί καταβάλλουν την ανθρώπινη φύση. Γονατισμένοι οι άνθρωποι, άλλοι από τον πολύ πλούτο! Και άλλοι, οι περισσότεροι, από την πολλή φτώχεια, εκλιπαρούν εικόνες καρπωμένες από ησυχία και γαλήνη, τάσεις για εσωτερικές και ποικίλες διαπραγματεύσεις.
Οι φουρτούνες της σύγχρονης καθημερινότητας καταλαγιάζουν σήμερα τις περισσότερες ψυχές. Τα κόκκινα λουλούδια, το παραμύθι με τους μάγους, το χιλιοτραγουδισμένο άστρο της Βηθλεέμ και κάμποσες άμουσες τρομπέτες στους δρόμους μορφώνουν μέσα μας δικαιώματα για ένα έστω επίκαιρο status quo, που θα διαλυθεί πάλι σε λίγο, δίνοντας τη θέση του στη στυγνή αυταπάτη του κάθε σήμερα. Ομως, η χριστουγεννιάτικη αυτή στάση θεσμοθετεί δρόμους στην ανθρώπινη εσωτερική διάσταση, για να μπορεί να αντέχει όχι μόνον στην ηθική, ψυχική και οικονομική κακουχία, αλλά και που ίσως να καταφέρει να δυναμώσει τις ευθύνες της για την ίδια της τη φύση, για την ανάγκη του διπλανού της, για τη στάθμη του νερού, για τις φτερακούλες, τους κορμοράνους και τους λιστόγλαρους...
Η χριστουγεννιάτικη εικόνα σχεδιάζει μέσα μου εντολές για κάποια κομμάτια χαράς. Η ταξινόμηση του εσωτερικού μου πλούτου «έχω!;» θα δεσμεύσει πιθανά τις ελάχιστες ηθικές ικανότητές μου, ώστε να μπορέσω να τις μοιραστώ με τους ανθρώπους - αδέλφια, που και αυτοί με ορθάνοιχτα μάτια και χέρια, και με τα χριστουγεννιάτικα φαναράκια τους ριγμένα πάνω στους δρόμους του ουρανού και της γης, μας περιμένουν για να ενώσουμε και για να δοξάσουμε εμάς τους ίδιους, τα αδέλφια μας, τη Γη μας.
Μαρια Τσιουλια - Ρουσοπουλου / Λογοτέχνις, Νέο Ψυχικό
Η χριστουγεννιάτικη οσμή, ανάγκη αιωνόβια, φυτεμένη στα βάθη της ανθρώπινης φύσης, πυροδοτεί τις μέρες που έρχονται, με άναρθρα, αλλά ψυχωμένα εμβατήρια, κάποιες καλύτερες ώρες και μέρες. Θέλει η ψυχή μας να ξεστρατίσει κάπως από τη βουλιμία του καθημερινού άγχους, επιστρατεύοντας τη δυναμική της στη σκέψη για τη γιορτινή προετοιμασία, τα χριστουγεννιάτικα φωτάκια, το δέντρο, τα πλουσιοπάροχα εδέσματα.
Νομίζει, και μπορεί να τα καταφέρνει, ότι με αυτά τα... παιχνίδια, θα γλιτώσει έστω και περιστασιακά από τις ερινύες, που οι καθημερινοί προβληματισμοί καταβάλλουν την ανθρώπινη φύση. Γονατισμένοι οι άνθρωποι, άλλοι από τον πολύ πλούτο! Και άλλοι, οι περισσότεροι, από την πολλή φτώχεια, εκλιπαρούν εικόνες καρπωμένες από ησυχία και γαλήνη, τάσεις για εσωτερικές και ποικίλες διαπραγματεύσεις.
Οι φουρτούνες της σύγχρονης καθημερινότητας καταλαγιάζουν σήμερα τις περισσότερες ψυχές. Τα κόκκινα λουλούδια, το παραμύθι με τους μάγους, το χιλιοτραγουδισμένο άστρο της Βηθλεέμ και κάμποσες άμουσες τρομπέτες στους δρόμους μορφώνουν μέσα μας δικαιώματα για ένα έστω επίκαιρο status quo, που θα διαλυθεί πάλι σε λίγο, δίνοντας τη θέση του στη στυγνή αυταπάτη του κάθε σήμερα. Ομως, η χριστουγεννιάτικη αυτή στάση θεσμοθετεί δρόμους στην ανθρώπινη εσωτερική διάσταση, για να μπορεί να αντέχει όχι μόνον στην ηθική, ψυχική και οικονομική κακουχία, αλλά και που ίσως να καταφέρει να δυναμώσει τις ευθύνες της για την ίδια της τη φύση, για την ανάγκη του διπλανού της, για τη στάθμη του νερού, για τις φτερακούλες, τους κορμοράνους και τους λιστόγλαρους...
Η χριστουγεννιάτικη εικόνα σχεδιάζει μέσα μου εντολές για κάποια κομμάτια χαράς. Η ταξινόμηση του εσωτερικού μου πλούτου «έχω!;» θα δεσμεύσει πιθανά τις ελάχιστες ηθικές ικανότητές μου, ώστε να μπορέσω να τις μοιραστώ με τους ανθρώπους - αδέλφια, που και αυτοί με ορθάνοιχτα μάτια και χέρια, και με τα χριστουγεννιάτικα φαναράκια τους ριγμένα πάνω στους δρόμους του ουρανού και της γης, μας περιμένουν για να ενώσουμε και για να δοξάσουμε εμάς τους ίδιους, τα αδέλφια μας, τη Γη μας.
Μαρια Τσιουλια - Ρουσοπουλου / Λογοτέχνις, Νέο Ψυχικό
Σχόλια
Στο logiosermis.net δημοσιεύεται κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφέρει ελεύθερα τις απόψεις του, οι οποίες εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Περισσότερα στις οδηγίες χρήσης.